Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που την αποτελούν όλοι όσοι αισθάνονται άσχημα που δεν είναι Αριστεροί.
Προχθές ο Κώστας Μπακογιάννης τιμώντας την μνήμη του καπετάν –Ερμή δήλωσε πως «ο Β.Πριόβολος αφήνει πίσω του διδάγματα αγώνα για τους αδύναμους, τους αδικημένους, τους κατατρεγμένους, τους ξεχασμένους....για την Δικαιοσύνη, την Δημοκρατία, την Ενότητα».
Αν ανατρέξουμε στο βιογραφικό του καπετάν –Ερμή θα διαπιστώσουμε τι είδους αγώνες έδωσε και ποια κοινωνία οραματίστηκε. Έτσι λοιπόν μαθαίνουμε πως ήταν από τα πρωτοπαλίκαρα του Άρη Βελουχιώτη, ήταν μαυροσκούφης, τον Σεπτέμβριο του 1944 συμμετείχε στις σφαγές που έγιναν στην Νοτιοδυτική Πελοπόννησο, εν συνεχεία εντάχθηκε στον ΔΣΕ και έγινε διοικητής του αρχηγείου Παρνασσίδας δίπλα στον καπετάν—Διαμαντή και μετά την ήττα κατέφυγε στην Γιουγκοσλαβία και στην συνέχεια στην Ρουμανία.
Όταν επαναπατρίστηκε, μετά την Μεταπολίτευση, διετέλεσε πρόεδρος του «Πανελληνίου Συλλόγου μνήμης του Αρη Βελουχιώτη.»
Ειλικρινά, δεν μπορώ να αντιληφθώ τι από όλα αυτά τιμά ο Κώστας Μπακογιάννης. Για ποια Δικαιοσύνη, για ποια Ενότητα και για ποια Δημοκρατία αγωνίστηκε ο εκλιπών; Το όραμα του ήταν η σοβιετική κοινωνία.
Δεν τα γνώριζε αυτά ο περιφερειάρχης; Φυσικά και τα γνώριζε. Όπως επίσης γνώριζε και τις μεταπολιτευτικές δραστηριότητες του Πριόβολου, όταν το 1992 ξεβράκωνε, κυριολεκτικά, μαζί με τους Κολλάδες όσους φουκαράδες ζητούσαν να βγάλουν το μεροκάματο τους από την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας.
Είναι δυνατόν να μην το γνώριζε και αυτό ο Κώστας Μπακογιάννης; Αποκλείεται. Γιατί το 1992 πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο παππούς του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Και ο καπετάν-Ερμής, που τόσο τιμά ο εγγονός σήμερα, εναντιώθηκε τότε με βίαιο τρόπο στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων του παππού του.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Ο Κώστας Μπακογιάννης ούτε ανόητος είναι ούτε ανιστόρητος. Και μυαλό διαθέτει και την Ιστορία την γνωρίζει.
Μάλλον, προσπαθεί να οικοδομήσει το προφίλ του για την επόμενη ημέρα. Νέος είναι, έχει χρόνο. Φαίνεται, όπως προκύπτει και από άλλες του κινήσεις, πως τα ιδεολογικά προτάγματα της Κεντροδεξιάς δεν τον καλύπτουν. Έτσι θέλει να δημιουργήσει σταδιακά τον δικό του πολιτικό χώρο.
Αυτό είναι κακό; Καθόλου. Στις Δημοκρατίες μάλιστα είναι και επιβεβλημένο. Βέβαια, το ρίσκο που αναλαμβάνει είναι μεγάλο.
Στις ημέρες μας η δημιουργία, εκ του μηδενός, πολιτικού ακροατηρίου είναι μια δύσκολη υπόθεση. Οι επικύψεις προς την Αριστερά δεν αρκούν. Απεναντίας, θα έλεγα, δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνουν.
Και Έλληνας Τρυντώ θα προκύψει, όταν και οι Έλληνες γίνουν Καναδοί.
Η προχθεσινή δήλωση του Κώστα Μπακογιάννη προκάλεσε; Φυσικά. Προκάλεσε την βάση της Νέας Δημοκρατίας που δεν ανέχεται και άλλες ιδεολογικές παραχωρήσεις.
Δεν γνωρίζω αν όλα αυτά θα τα βρει μπροστά του όταν θα θελήσει να διεκδικήσει την Δημαρχία της Αθήνας. Σύνθετο το πρόβλημα, ελπίζω να το έχει υπολογίσει.
Πάντως, ανεξάρτητα από τις βλέψεις του, θα μπορούσε να είναι πιο συγκρατημένος όταν αναφέρεται στα ματωμένα εκείνα χρόνια.
Του Σάκη Μουμτζή στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου