Ξαφνικά τα βάζει με όλον σχεδόν τον κόσμο: την Ευρωπαϊκή Ενωση, την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Ρωσία, τη Νότια Κορέα, εξαιρώντας ενδεχομένως μόνο τον γειτονικό Καναδά και την Αυστραλία. Ακριβώς όπως και ο Αλέξης Τσίπρας, που δεν διστάζει να διχάσει την ελληνική κοινωνία, να τα βάλει με τους επιχειρηματίες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, την ιδιωτική πρωτοβουλία γενικότερα, όχι χάριν του κρατισμού, αλλά ψηφοθηρώντας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (δημόσιους υπαλλήλους, εργαζομένους στις ΔΕΚΟ, Τοπική Αυτοδιοίκηση), που περιλαμβάνουν όχι μόνο τους ήδη εργαζομένους (που διαθέτουν και το πολύτιμο πλεονέκτημα της μονιμότητας), αλλά και όλους τους φιλοδοξούντες να ενταχθούν σε αυτόν τον προνομιακό χώρο. Και μάλιστα σε μια εποχή που η χώρα μαστίζεται από υψηλή ανεργία και υποαπασχόληση και με αμοιβές που κινούνται όλο και περισσότερο στα όρια της πλήρους ανέχειας. Προσδοκώντας έτσι, όπως και ο Τραμπ, ότι θα εξασφαλίσει την εκλογική στήριξη των ιδίων και των οικογενειών τους, ώστε να διατηρήσει, ει δυνατόν, την κλονισμένη μεν αλλά διόλου αμελητέα (19,5%) στήριξη του εκλογικού σώματος. Και - γιατί όχι; - να ανακτήσει την πλειοψηφία. Ελπίζω τουλάχιστον χωρίς βία και νοθεία.
Δαιμόνιος στις μεθοδεύσεις και εξ απαλών ονύχων γνώστης του καιροσκοπικού χαρακτήρα των νεοελλήνων, αλλά ταυτόχρονα και πανικόβλητος από τον κίνδυνο απώλειας της εξουσίας, προσπαθεί όχι μόνο να τη διατηρήσει με παραμερισμό των άλλων θεσμών (Δικαιοσύνη, ανεξάρτητες αρχές) και των κοινοβουλευτικών παραδόσεων, αλλά και να τη διαιωνίσει. Ο πειρασμός της απόλυτης εξουσίας διευκολύνεται και από τη ραγδαία υποχώρηση των μετριοπαθών και υπέρ των άκρων που απειλητικά διογκώνονται ήδη σε πολλές από τις χώρες της όλο και πιο αποδυναμωμένης Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αθρόοι διορισμοί, παροχές επί παροχών ιδιαίτερα προς ημετέρους αλλά και προς κάθε προσδοκώντα. Ακόμα και στους οικοπεδοφάγους, οι οποίοι από καταβολής ελληνικού κράτους λυμαίνονται τις δημόσιες εκτάσεις, προσφέρει την ευκαιρία να γίνουν νόμιμοι ιδιοκτήτες, αρκεί να πληρώσουν κάποιο τίμημα που θα αυξήσει τα δημόσια έσοδα, ώστε να διευρυνθούν περαιτέρω τα στενά περιθώρια για δημοσιονομική χαλάρωση.
Ο Τραμπ διακινδυνεύει παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, με ανυπολόγιστες συνέπειες ακόμα και για την παγκόσμια ειρήνη, ενώ ο Τσίπρας υποδαυλίζει νέο εμφύλιο, μολονότι θα έπρεπε να έχει χάσει ήδη τον ύπνο του βλέποντας την αποθράσυνση του αδίστακτου Ερντογάν. Δυστυχώς δεν αρκεί που η χώρα μας διαθέτει μεγαλύτερο αριθμό αξιωματικών απ' ό,τι το Ισραήλ και η Αίγυπτος μαζί («Το Βήμα», 11.2.2018).
Του Γ. Μαρίνου στο Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου