Παράθυρο ευκαιρίας δεν υπήρξε, αφού και ο πρωθυπουργός Ζάεφ δεν διαθέτει την πλειοψηφία στη Βουλή και ο πρόεδρος Ιβάνοφ ανήκει στους αδιάλλακτους του VMRO και στη διαπραγμάτευση έστειλαν τον ίδιο διαπραγματευτή που είχε ορίσει η προηγούμενη κυβέρνηση και ο υπουργός Εξωτερικών Ντιμιτρόφ επιμένει στα θέματα εθνικής ταυτότητας και ο Ζάεφ υποστηρίζει ότι η χώρα του έχει δικαιώματα στην Μακεδονία (απλά μας κάνει τη χάρη να μην διεκδικεί… αποκλειστικότητα), ομολογώντας (στο Νταβός, στον κ. Τσίπρα) ότι είναι δύσκολο να υπάρξουν αλλαγές στο Σύνταγμα και ο Νίμιτς φέρνει τις ίδιες προτάσεις που η Ελλάδα έχει απορρίψει και το ΝΑΤΟ, δια του γενικού γραμματέα του, δηλώνει ότι παραμένει σταθερό στη θέση του ότι η ένταξη της ΠΓΔΜ μπορεί να γίνει μόνο μετά από επίλυση του ονοματολογικού.
Γιατί, λοιπόν, αφού αποδεδειγμένα δεν υπάρχει ευνοϊκή συγκυρία, Τσίπρας και Κοτζιάς άναψαν τις μηχανές;
Αναλύοντας την κατάσταση με περισσότερη ψυχραιμία, διαπιστώνουμε πως απαντήσεις όπως «οι ξένοι βρήκαν βολική κυβέρνηση που τα υπογράφει όλα και αποφάσισαν να πιέσουν περισσότερο» είναι λογικές, αλλά όχι ικανές να εξηγήσουν τη μεγάλη πρεμούρα.
Η απάντηση, όμως, που περισσότερο ταιριάζει στον τυχοδιωκτισμό αυτής της κυβέρνησης είναι κατά τη γνώμη μου η ακόλουθη:
Ο κ. Τσίπρας, έχοντας εφαρμόσει τα πιο σκληρά μέτρα, υπογράψει μνημόνια και επαχθείς συμφωνίες, παραδώσει τον δημόσιο πλούτο στο υπερταμείο, προνομοθετήσει μέτρα για τα επόμενα χρόνια, διαπίστωσε ότι το παραμύθι περί εξόδου από το μνημόνιο το καλοκαίρι του 2018 δεν τραβάει.
Έπρεπε, επομένως να αντικαταστήσει το παραμύθι περί εξόδου από τα μνημόνια, να βρει κάτι για να κοροϊδέψει πάλι τον λαό. Και δεν του έχει απομείνει τίποτε άλλο, προκειμένου να μπορεί να διεκδικήσει ξανά την εξουσία, από το ζήτημα του χρέους. Να πει δηλαδή πως μπορεί να συνέβησαν πράγματι όλα τα παραπάνω, πλην όμως οι ξένοι μας μείωσαν το χρέος – και επομένως πράγματι βγαίνουμε από τα μνημόνια και μπορούμε να ασκούμε δική μας πολιτική.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι οι ξένοι υποσχέθηκαν στον κ. Τσίπρα ότι θα του δώσουν αυτό το ατράνταχτο επιχείρημα της περικοπής του χρέους, αν εκείνος προχωρούσε στην επίλυση του θέματος με τα Σκόπια.
Με λίγα χρόνια, ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι συμφώνησε να ανταλλάξει το όνομα της Μακεδονίας με το χρέος.
Γι’ αυτό και οι διαπραγματεύσεις του ήταν μυστικές.
Δεν μπορούσε, βέβαια, να ομολογήσει σε κόμματα και λαό πως αποφάσισε να προχωρήσει σ’ αυτήν την άθλια συναλλαγή… τιμολογώντας τη Μακεδονία.
Γιατί τότε θα έπρεπε να μας απαντήσει πόσο κοστολογεί την Μακεδονία. 100 δις ευρώ; 200 δις ευρώ; 300 δις ευρώ, ολόκληρο το χρέος δηλαδή;
Ως γνωστόν, η Μακεδονία – και κάθε κομμάτι ελληνικής γης – είναι ανεκτίμητο. Δεν υπάρχει τιμή! Και θα ήταν αδύνατον να ομολογήσει ο κ. Τσίπρας ότι βάζει την Μακεδονία στα αλισβερίσια του με σκοπό την παραμονή του στην εξουσία.
Δυστυχώς, άλλη λογική εξήγηση δεν βλέπω. Και πραγματικά τέτοιους επικίνδυνους δημαγωγούς η πατρίδα μας ουδέποτε στο παρελθόν έχει γνωρίσει!
Υ.Γ. Μετά από μποϊκοτάζ ενός μηνός, στα Σκόπια, το VMRO επέστρεψε στο Κοινοβούλιο στις 24 Ιανουαρίου. Και στις 29 Ιανουαρίου, το κόμμα αυτό, το κόμμα του Γκρουέφσκι, πρόεδρος του οποίου σήμερα είναι ο Χρίστιαν Μίτσκοσκι, αποφάσισε να μπλοκάρει τον νόμο για τη διεύρυνση της χρήσης της αλβανικής γλώσσας στην πΓΔΜ – νόμο που έχει αναπέμψει στη Βουλή ο πρόεδρος Ιβάνοφ – καταθέτοντας 35.000 τροπολογίες! Τι θέλουν, λοιπόν, να μας πουν οι δικοί μας Ταλεϋράνδοι; Ότι αν στη σκοπιανή Βουλή ερχόταν η συμφωνία που μας διαφημίζει ο κ. Κοτζιάς, δεν θα κατέθεταν 135.000 τροπολογίες;
Γι’ αυτό σας λέω: Άλλος είναι ο λόγος. Και είναι πολύ ντροπιαστικός!
www.elzoni.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου