Εκδήλωση της γενικότερης απογοήτευσης...

Η απορία ήταν εύλογη. Τι απέγινε, πού είχε εξαφανιστεί όλη εκείνη η δυσφορία και η δυναμική αντίδραση κατά των μνημονίων και της τρόικας; Πού εξαφανίστηκαν οι χιλιάδες Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος που απειλούσαν να κάψουν τη Βουλή και να κρεμάσουν τους πολιτικούς, οι οποίοι κυβερνούσαν τότε υπό καθεστώς επιτροπείας Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και Ευρωπαϊκής Ενωσης και ήταν αναγκασμένοι να εφαρμόζουν αυστηρή λιτότητα και σκληρά περιοριστικά μέτρα προκειμένου να διασωθεί η οικονομία μας από την κατάρρευση και χρεοκοπία; Και τι ήταν εκείνο που υπέταξε τη ζαλισμένη κοινωνία σε αμήχανη σιωπή και ανοχή παρά την εφαρμογή πολύ σκληρότερων μέτρων και περικοπών, capital controls, διόγκωση της ανεργίας και φυγή των νέων μας στον εξωτερικό; Γιατί ανεχθήκαμε καρτερικά το καθεστώς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που εξευτελίζοντας και το υπερήφανο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος εφαρμόζει έκτοτε κατά γράμμα τα πριν επικατάρατα μνημόνια, με πολύ σκληρότερους όρους και δεσμεύσεις που φθάνουν μέχρι το 2060;


Το απατηλό συμπέρασμα ότι όλοι όταν γίνουν κυβέρνηση τα ίδια κάνουν, οπότε δεν υπάρχει ελπίδα, έδωσε τα χρονικά περιθώρια ανοχής που επέτρεψαν στην κυβέρνηση Τσίπρα να ξεχάσει όσα είχε υποσχεθεί προεκλογικά και να υποταγεί ευθυγραμμιζόμενη με τη σκληρή πραγματικότητα, που συντηρείται έκτοτε με ψεύδη, συκοφαντίες και αδίστακτη αμφισβήτηση και παραβίαση των κανόνων λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.  Μαζί μάλιστα με την απογοήτευση και την παραίτηση έχει βαθμιαία εμφιλοχωρήσει και ο φόβος, καθώς η αδίστακτη κυβέρνηση έφθασε να ανοίξει τις φυλακές στους εγκληματίες και άφησε ασύδοτη την αναρχία να τρομοκρατεί τους πάντες. Αποτέλεσμα, η υποταγή της κοινωνίας και η σιωπή.

Και ξαφνικά η ίδια η κυβέρνηση αναβίωσε καιροσκοπικά το Μακεδονικό προκειμένου να ανταποκριθεί στις προφανείς πιέσεις ΝΑΤΟ και ΕΕ, που προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη μετριοπαθέστερη κυβέρνηση Ζάεφ. Κινήθηκε όμως με τρόπο περιφρονητικό απέναντι στον πηγαίο πατριωτισμό των περισσότερων Ελλήνων και την, για παραδοσιακούς και ιστορικούς λόγους, ιδιαίτερη ευαισθησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ετσι έδωσε απερισκέπτως την ευκαιρία στην εκδήλωση της γενικότερης λαϊκής δυσφορίας διά του ογκώδους συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης και της επαπειλούμενης συνέχειάς του στην Αθήνα.

Ομως, καθώς αυτή η λαϊκή αγανάκτηση οχυρώθηκε και πίσω από την υπεράσπιση της Μακεδονίας, δυσχέρανε ακόμα περισσότερο και την επίλυση του περίπλοκου Μακεδονικού, παρά τη θετική εικόνα που εκπέμφθηκε από το Νταβός. Δυστυχώς ενισχύθηκε ταυτόχρονα και η απήχηση της πιο ρηχής και επικίνδυνης πατριδοκαπηλίας, από την οποία επωφελούνται ήδη η Χρυσή Αυγή και άλλοι ακραίοι υπό διαμόρφωση σχηματισμοί που τείνουν και στην αναθάρρυνση του καταρρέοντος Καμμένου, ενώ ακραίες δυνάμεις τείνουν να χρίσουν ως νέο πολιτικό ηγέτη της Ακρας Δεξιάς έναν ακόμα φιλόδοξο στρατηγό με διχαστικό, μάλιστα, λόγο. Ποια επικίνδυνη συνέχεια μας επιφυλάσσεται καθώς απειλείται πια και από αριστερά και από δεξιά η δημοσκοπικά προαναγγελθείσα ομαλή πολιτική διαδοχή; Είναι προφανές ότι για μια ακόμα φορά έχει λησμονηθεί από τους αψίκορους συνέλληνες η σοφή υπόδειξη του Ελευθερίου Βενιζέλου ότι «δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, αλλά μόνο εθνικά συμφέροντα».

Του Γ. Μαρίνου στο Βήμα