Οι ΔΕΚΟ εν τω μεταξύ, περνούν στο Υπερταμείο, ο συνδικαλιστικός νόμος γίνεται δημοκρατικός, οι πλειστηριασμοί ηλεκτρονικοί, οι ιδιωτικοποιήσεις προχωρούν, τα ωράρια των εκπαιδευτικών αλλάζουν, οι δεσμεύσεις για την φοροδιαφυγή ενισχύονται, οι δαπάνες εξορθολογίζονται. Αλλά και οι οδηγίες της ΕΕ για τις χωματερές, τις πλαστικές σακούλες, την ανακύκλωση επιβάλλονται.
Και απέναντι σε όλα αυτά, αντιδράσεις, οργή, αγανάκτηση και απόλυτος παραλογισμός. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η χώρα αν δεν υπήρχαν οι συσχετισμοί με την Δύση, η ένταξη της χώρας στην Ευρώπη και τέλος αν μετά την απίστευτη δημοσιονομική εκτροπή του 2009, δεν υπήρχε το Μνημόνιο.
Δεν αμφιβάλλω ότι οι διεθνείς ισορροπίες στην οικονομία και στην πολιτική, μπορεί να υπήρξαν, κάποιες φορές, άδικες για την φυσιολογική μας οικονομική και πολιτική ανάπτυξη. Δεν μπορείς όμως, να κατηγορείς της Ευρώπη και τις αγορές, επειδή σου έδωσαν την δυνατότητα να δημιουργήσεις τεράστια ελλείμματα και να χρεοκοπήσεις τη χώρα. Όχι μόνο ως εξουσία αλλά και ως συνένοχος πολίτης στην ανακατανομή του υποτιθέμενου πλούτου.
Δεν μπορείς ακόμα να απαιτείς να σου χαρίσουν ένα σπίτι που ποτέ δεν ήταν δικό σου και επιπλέον, δεν έχεις- ή δεν θέλεις- πια να πληρώσεις. Ούτε και να θεωρείς ότι ψηφίζεται νόμος που σταματάει τις απεργίες. Δεν είναι δυνατόν να θεωρείς ότι ξεπουλάει το κράτος τις ΔΕΚΟ επειδή δεν θα συνεχίζουν να προσθέτουν δισεκατομμύρια στο δημόσιο χρέος, για χάρη μερικών κρατικοδίαιτων καταχραστών.
Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι ακριβώς η διάθεση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην ανάπτυξη της οικονομίας, στη λειτουργία του Δημοσίου ή ακόμα και στην διαχείριση του ιδιωτικού πλούτου.
Δεν υπάρχει δημόσιος οργανισμός, φορέας, υπηρεσία και χώρος που να μην τον χρεοκοπήσαμε, να μην τον ερημώσαμε και που να μην τον διαλύσαμε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εμφανίζονται από παντού υπερασπιστές της διάλυσης, χωρίς δίκη και αιδώ. Επαγγελματίες «επαναστάτες» που διεκδικούν ένα είδος ασυλίας για οτιδήποτε παράνομο και ασύδοτο υπήρχε στις δομές του παρανοϊκού ελληνικού κράτους.
Το ότι πάντως, το πολιτικό σύστημα δεν ντρέπεται και αισθάνεται ότι πρέπει να απολογηθεί για τις μεταρρυθμίσεις είναι ενδεικτικό για τις διαθέσεις της κοινωνίας. Είναι φανερό ότι μόνο μια μειοψηφία θέλει να αλλάξει συνήθειες και ότι οι περισσότεροι δεν κατανοούν την συμβατότητα της ρύθμισης με την φυσιολογική ζωή των κοινωνιών.
Είναι ντροπή να μην θέλουμε να ζούμε κανονικά και να μας αναγκάζουν οι άλλοι. Είναι ντροπή να μας απειλούν ότι θα μας αφήσουν έκθετους στην κατωτερότητά μας. Και ακόμα πιο ντροπιαστικό να εμφανίζεται ως αξία το «ηθικό πλεονέκτημα» του κατσαπλιά και του παρανόμου απέναντι τους κανονισμούς και στο πλαίσιο αποκατάστασης.
'Ηρθε όμως, η ώρα να αντιπαρατεθούν οι "τραμπούκοι" με τους "απατεώνες". Οχι του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυρίως του ρόλου που αναλαμβάνουν εναλλακτικά οι συμπολίτες μας, έναντι όλων των επώδυνων αλλαγών που φέρνουν στη ζωή τους τα μνημόνια. Γιατί άλλοτε μας βολεύει η βία και άλλοτε η υποκρισία. Άλλοτε η "επανάσταση" και άλλοτε η "άμυνα της καρέκλας".
Tου Ανδρέα Ζαμπούκα στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου