Ήταν και παραμένει μια σχέση αναγκαίας συνύπαρξης και αμοιβαίας περιφρόνησης. Σε αυτήν την νοσηρή και εμπόλεμη κατάσταση, οι κυβερνήσεις είχαν ένα απόλυτο όπλο. Την φορολογία και τους φορολογικούς μηχανισμούς του Κράτους.
Η αύξηση ή η μείωση των φορολογικών συντελεστών και οι πράξεις ληστείας των φορολογικών ελέγχων, μέσω του κατάπτυστου ΚΒΣ και των λογιστικών διαφορών, αποτέλεσαν το εργαλείο με το οποίο οι κυβερνήσεις διαμόρφωναν το τοπίο των σχέσεων τους με τους επιχειρηματίες.
Ήταν δηλαδή ένας αγώνας κυριαρχίας, κατά τον οποίον το παντοδύναμο Κράτος με τους μηχανισμούς του, ήταν ο άρχων του παιχνιδιού.
Αυτή η κατάσταση, άλλαξε άρδην από την στιγμή που οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ανέλαβαν την διακυβέρνηση του τόπου. Η φορολογία μετατράπηκε πλέον σε όργανο άσκησης ταξικής πολιτικής, με κύριο θύμα της την μεσαία τάξη.
Όταν στα 100 ευρώ, τα 50-60 αποδίδονται στο Ελληνικό Δημόσιο, ο ελεύθερος επαγγελματίας και ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, τυπικά μεν δραστηριοποιούνται στον ιδιωτικό τομέα, ουσιαστικά όμως είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
Εννοείται, χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η δημοσιοϋπαλληλία. Αν σε κάτι διαφέρει ο επιχειρηματίας και ο ελεύθερος επαγγελματίας από τον δημόσιο υπάλληλο, είναι το κίνητρο του κέρδους.
Όσο πιο πολύ δουλεύουν, τόσο πιο πολλά κερδίζουν και τόσο πιο άνετη ζωή έχουν αυτοί και η οικογένεια τους. Απλά πράγματα.
Όταν όμως μια κυβέρνηση μισεί το κέρδος – το θεωρεί το απόλυτο κακό, καθώς η ιδεολογική συγκρότηση των στελεχών της το συνδέει με «την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» – τότε είναι επόμενο να επιχειρήσει να το εξαφανίσει.
Πώς θα το επιτύχει; Μα, με την υψηλή φορολογία. Αυτό που ζούμε σήμερα.
Και όταν ένα μέρος του κέρδους έχει επενδυθεί κατά το παρελθόν στην αγορά ακινήτων, οι μαρξιστές προσπαθούν να μειώσουν και τελικά να μηδενίσουν την αξία αυτής της επένδυσης.
Πώς το πετυχαίνουν; Μα, με την εξοντωτική φορολογία των ακινήτων. Αυτό που ζούμε σήμερα.
Ο αναγνώστης θα αντιτείνει πως τον ΕΝΦΙΑ τον επέβαλλαν αστικές κυβερνήσεις. Σωστό. Όμως το κίνητρο τους ήταν καθαρά εισπρακτικό. Δεν είχε ιδεολογική διάσταση. Και γι΄αυτό σήμερα η Νέα Δημοκρατία υπόσχεται σταδιακή μείωση του.
Ας σκεφτούμε πως, αν δεν διακοπτόταν ανώμαλα η διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, εδώ και δύο χρόνια θα άρχιζε η μείωση του συγκεκριμένου φόρου.
Είναι κοινότοπο να λέμε πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκουν για πολύ συγκεκριμένους λόγους την εξαφάνιση των μεσαίων στρωμάτων, καθώς αυτά απορροφούν τους κοινωνικούς κραδασμούς.
Η ύπαρξη τους αμβλύνει και αποτρέπει τις κοινωνικές συγκρούσεις. Ομως οι μαρξιστές αυτό ακριβώς επαγγέλλονται. Την ταξική σύγκρουση. Και δεν το επιδιώκουν γιατί είναι κακοί άνθρωποι, αλλά γιατί το επιτάσσει η κοσμοθεωρία τους.
Όποιος δεν το βλέπει αυτό, «τυφλός τα τ΄ώτα, τον τε νούν, τα τ΄, όμματα, εί».
Και η φορολογία είναι το απόλυτο όπλο εξόντωσης της μεσαίας τάξης. Αντί να παρέχει οξυγόνο στον ιδιωτικό τομέα για να αναπτύσσεται και να παράγει πλούτο, αποτελεί την στρόφιγγα που κλείνει αυτήν την παροχή.
Είναι καθήκον το διανοουμένων του φιλελεύθερου χώρου, να αναδείξουν την ιδεολογική διάσταση της υπερφορολόγησης, ώστε και ο τελευταίος πολίτης που δραστηριοποιείται στον ιδιωτικό τομέα, να αντιληφθεί ποιος είναι ο εχθρός του.
Του Σάκη Μουμτζή στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου