Το ιδανικό της αναρχίας βρίσκει την ολοκλήρωσή του στον φασισμό; Ο ορισμός εξηγεί πολύ καλύτερα το φαινόμενο από όσο η πολιτική φλυαρία. Τουλάχιστον σήμερα, που για μας και ο φασισμός και η αναρχία έχουν καταχωριστεί στα κιτάπια της σύγχρονης Ιστορίας. Χρησιμοποιούνται, όμως, ως εμπορικά σήματα της κοινωνικής αυθαιρεσίας. Και συναντώνται στο σημείο εκκίνησής τους, στο ψυχολογικό κίνητρο του ανθρώπου που έχει χάσει τις αναστολές του και μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει προστατευμένος στις αγέλες που ο αριστερός καθωσπρεπισμός αποκαλεί «συλλογικότητες».
Μιλάμε για το «άβατο» των Εξαρχείων, λες και εκεί περιορίζεται η ευγενής δραστηριότητα των φασιστοειδών της αναρχίας. Οταν οι χουλιγκάνοι σπάνε μια ολόκληρη πόλη αυτό δεν λέγεται βία στα γήπεδα. Λέγεται κοινωνικός φασισμός. Οταν μια ομάδα απειλεί έναν γιατρό, το ίδιο, όταν μια άλλη ομάδα κακοποιεί ένα ΑμεΑ το ίδιο, όταν ομάδες τρομοκρατούν τα πανεπιστήμια το ίδιο. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στα διακόσια παλιόπαιδα και στους λαθρεμπόρους των Εξαρχείων. Το πρόβλημα είναι η ιδεολογία της αυθαιρεσίας που έχει περάσει στα κύτταρα της καθημερινότητας. Μιθριδατισμός, κατανόηση ή ταύτιση; Ας μη γελιόμαστε. Η πλειονότητα της κοινωνίας μας πιστεύει στον θεό του «κάνω ό,τι γουστάρω». Του τραμπούκου που κλείνει τη διάβαση των ΑμεΑ του λείπει η αγέλη για να πάρει ένα καδρόνι να ανοίξει το κεφάλι του αστυνομικού.
«Ρουβίκων», ένα ποταμάκι στη Βόρειο Ιταλία. Το πέρασμά του για τον Ιούλιο Καίσαρα σήμανε την απόφασή του να βαδίσει εναντίον της Ρώμης και να καταλύσει τη δημοκρατία. Το υιοθέτησαν οι αγέλες της κοινωνικής τρομοκρατίας αγνοώντας την ιστορική του σημασία; Δεν αποκλείεται βέβαια κάποιος από τους δασκάλους τους να ήξερε τη σημασία του. Οπως δεν αποκλείεται να έχει δει και την ταινία του Παζολίνι. Ο αναρχικός φασισμός δεν είναι θέμα μόνον της αστυνομίας. Είναι θέμα όλων μας.
Του Τ. Θεοδωρόπουλου στην Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου