Το «πρόβλημα» της συνεργασίας ...

Το ερώτημα «με ποιο κόμμα θα συνεργαστείτε;» ήταν προεκλογικώς στα χείλη όλων όσοι συναντούσαν τους υποψηφίους της Kεντροαριστεράς, λες και η πολιτική είναι ένα στατικό πράγμα και η συγκυρία δεν παίζει κανένα ρόλο. Οταν λέμε «συγκυρία», δεν εννοούμε μόνο την πολιτική. Μπορεί και η εθνική επιταγή να δημιουργήσει ανάγκες ευρύτερων συγκλίσεων, όπως έγινε τον Ιούλιο του 2015, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.



Το πρόβλημα λοιπόν της συνεργασίας του νέου φορέα της Kεντροαριστεράς με ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα μετεκλογικώς έχει κάποια προαπαιτούμενα. Το πρώτο απ’ όλα είναι τα αποτελέσματα των εκλογών. Μπορεί, για παράδειγμα, να μην είναι και τα δύο κόμματα μεγάλα κι επομένως η σύγκλιση να οριστεί από τις ανάγκες του τόπου. Η δε πρόχειρη και μικροπολιτική κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ να υπερψηφίσει την απλή αναλογική, η εφαρμογή της οποίας θα δημιουργήσει χάος ακυβερνησίας στον τόπο, δημιουργεί την ανάγκη συνεργασίας του νέου φορέα με τη Ν.Δ., τουλάχιστον μέχρι να αλλάξει ο νόμος και να αποφευχθεί ο κίνδυνος.

Υπάρχουν κι άλλα εμπόδια για τη συνεργασία της Κεντροαριστεράς με αυτό που θέλει να λέγεται «Αριστερά». Ουδείς θέλει να γίνει Καμμένος στη θέση του Καμμένου· η επιλογή του κ. Αλέξη Τσίπρα να αγκαλιάσει το 2015 (δύο φορές μάλιστα) το εθνικολαϊκιστικό υβρίδιο των ΑΝΕΛ και όχι το ΠΑΣΟΚ κάνει τη ρητορεία περί «αριστερού μετώπου απέναντι στη Δεξιά» να ηχεί σαν ανέκδοτο. Ακόμη και η συζήτηση περί συνεργασίας είναι προσβλητική. Ουδείς νιώθει καλά όταν τον παρουσιάζουν ως εύκολο θύμα ενός τόσο καταφανούς κυνισμού.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα που είχε απλώς «αυταπάτες» και είπε μια κουβέντα παραπάνω. Εχει καταστροφική κυβερνητική θητεία κι ακόμη χειρότερη αντιπολιτευτική. Τα στελέχη του χρησιμοποίησαν κάθε αθέμιτο μέσο να πλήξουν τους αντιπάλους τους· από συκοφαντίες μέχρι προπηλακισμούς. Δεν υπήρξε στέλεχος της Kεντροαριστεράς που να μη χαρακτηριστεί «διαπλεκόμενος», «λαμόγιο», «γερμανοτσολιάς», «νεοφιλελεύθερος» κ.λπ. Χειρότερο δε όλων ήταν οι αντισυγκεντρώσεις που διοργάνωναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που το ΠΑΣΟΚ έκανε κάποια εκδήλωση, μια πρακτική που είχαμε να τη δούμε από την εποχή της «καρφίτσας».

Ολα αυτά είναι περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα, και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βοήθησε να επουλωθούν οι πληγές ζητώντας κάποια συγγνώμη. Επομένως, ακόμη κι αν υπήρχε καιροσκόπος που να προκρίνει τη συνεργασία με τους λαϊκιστές της Αριστεράς, σίγουρα θα είχε πρόβλημα με τη βάση του. Οχι μόνο με τους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου που επιφυλακτικά προσεγγίζουν το νέο εγχείρημα, αλλά ακόμη και με το αποκαλούμενο βαθύ ΠΑΣΟΚ.

Του Π. Μανδραβέλη στην Κ.