Τις δύο πρώτες μέρες της υπόθεσης, ο ΣΥΡΙΖΑ βίωσε τον απόλυτο πολιτικό διασυρμό με την ιστορία του Beat. Στο υπουργείο Μεταφορών και στο Μαξίμου –ξέρω τι λέω- έπαθαν πλάκα από το εύρος και την σφοδρότητα των αντιδράσεων εναντίον τους. Τι χρεία είχε λοιπόν ο Κυριάκος να ανακατωθεί ενεργά σε μια ιστορία που από την πρώτη στιγμή είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός αυτοδημιούργητου κυβερνητικού Βατερλό; Γιατί να μπει στη μέση μιας ιδανικής πολιτικής αυτοχειρίας του αντιπάλου του;
Δεν κάνω την ερώτηση τυχαία. Μου την έκανε στέλεχος της παλιάς φρουράς της ΝΔ, κουνώντας αγαναχτισμένο το κεφάλι του με την τακτική Μητσοτάκη: «Οι ταξιτζήδες ήταν παραδοσιακά δικοί μας» είπε φουρκισμένος, «τώρα τους χάσαμε όλους. Είχε κανέναν λόγο;». Στην αφελή ανταπάντηση μου, ότι επί της ουσίας για το Βeat ο Κυριάκος είχε 100% δίκιο, με αποστόμωσε με ένα μάθημα παλαιάς πολιτικής τακτικής: «Ε και; Οι πιτσιρικάδες που τουιτάρανε υπέρ του beat, δεν θα βγαίνουν κάθε μέρα να λένε ‘’ζήτω ο Κυριάκος’’. Ενώ ως τις εκλογές, 5.000 ταξιτζήδες θα τριβελίζουν όλο το εικοσιτετράωρο τ’ αυτιά του κοσμάκη εναντίον της ΝΔ, για όποιο θέμα τους κατέβει στο κεφάλι. Αμ δεν γίνεται έτσι η πολιτική, αδερφέ. Δεν τα βάζεις μ’ αυτές τις ομάδες. Θα χάσεις».
Η συνέχεια της συζήτησης με διαφώτισε έτι περαιτέρω. Διαπίστωσα, δίχως έκπληξη ομολογώ, ότι υπάρχει μια μερίδα στελεχών (δεν γνωρίζω το εύρος της αριθμητικά, αλλά υποψιάζομαι την εσωκομματική της δύναμη) που νιώθουν κομματικά παραγκωνισμένοι και πολιτικά ξεπερασμένοι από την τακτική του Κυριάκου απέναντι σε κοινωνικές ομάδες και συντεχνίες. Υποψιάζομαι ότι μερικοί απ’ αυτούς δεν μπορούν καν να την καταλάβουν, καθώς είναι εθισμένοι στην προαιώνια λογική του προσεταιρισμού τους «για να κερδίσουμε τις εκλογές». Ανεξαρτήτως του τι δηλώνουν οι ίδιοι, αποφεύγω να τους χαρακτηρίσω Καραμανλικούς καθότι δεν θεωρώ τον Καραμανλή τόσο κοντόφθαλμο πολιτικά. Αν μη τι άλλο κέρδισε δύο φορές εκλογές απέναντι σ’ ένα κραταιό ΠΑΣΟΚ, οπότε γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίον ένα κόμμα διεισδύει μέσα σε μάζες που δεν ήταν παραδοσιακά δικές του και καταφέρνει να τις προσεγγίσει παρά την μουρμούρα των παλιότερων κομματικών που θέλουν να κρατήσουν τα μετερίζια τους.
Αν μου έκανε πάντως εντύπωση κάτι από την συζήτηση μου με τον παλιό υπουργό της ΝΔ, είναι το γεγονός ότι η απόληξη της σκέψης του (και πολλών που εκφράζει) καταλήγει ακριβώς σε αυτό που λένε σήμερα οι κυβερνητικοί: «Ο Κυριάκος έφτασε κιόλας το κόμμα στην οροφή του. Δεν θα γίνει Πρωθυπουργός μου φαίνεται. Τα βάζει με τους δημοσίους υπαλλήλους λέγοντας συνεχώς για αξιολόγηση, τα βάζει με τους ταξιτζήδες, τα βάζει με τους θρησκευόμενους μ’ αυτά τα μεσοβέζικα με την αλλαγή φύλου, πού θα πάει αυτό; Είναι δυνατόν δυο χρόνια τώρα να μην έχει υποσχεθεί τίποτα σε καμιά κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα; Με γενικολογίες για μειώσεις φόρων δεν γίνεται δουλειά. Ο άλλος θέλει ν’ ακούσει ότι προσωπικά αυτός θα βάλει λεφτά στην τσέπη του. Ε, αφού δεν το κάνει ο Κυριάκος, θα το κάνει ο Τσίπρας. Θα μοιράσει λίγα λεφτουδάκια την τελευταία στιγμή και θα τον καβαλήσει».
Θυμάμαι μια παλιά ρήση του Χαρίλαου Φλωράκη, σε όσους του έκαναν κριτική απ’ τα αριστερά: «Αριστερά της Αριστεράς, είναι η Δεξιά». Μου φαίνεται ότι άλλαξαν οι καιροί και το σύνθημα μεταλλάχθηκε: «Δεξιά της Δεξιάς, είναι η Αριστερά και μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ».
Του Δ. Καμπουράκη στο Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου