Ένα ιδιότυπο καθεστώς σοβιετικού ή λατινοαμερικάνικου τύπου, το οποίο βασίζεται στο μεθοδικό ξήλωμα των δημοκρατικών θεσμών.
Όλα έγιναν με σχέδιο που ξεκίνησε ήδη από την προεκλογική περίοδο. Τότε, κραύγαζαν ότι η Δημοκρατία συρρικνώνεται λόγω των μνημονίων και επετίθεντο στο κοινοβούλιο, μιλώντας για «υποταγμένους» και «προσκυνημένους» βουλευτές.
Είχαν δηλαδή ήδη, πριν έλθουν στην εξουσία, φροντίσει να απαξιώσουν τον πιο σημαντικό πυλώνα της Δημοκρατίας.
Μετά την επέλασή τους συνέχισαν μεθοδικά:
Επιτέθηκαν στον Τύπο (που είναι καλός μόνο όταν τους λιβανίζει και μεταδίδει την προπαγάνδα τους) και επομένως απαξίωσαν κάθε κριτική, αποδίδοντάς την στα διαπλεκόμενα συμφέροντα που τους πολεμούν.
Κατήργησαν το Εποπτικό Συμβούλιο της Δημόσιας Τηλεόρασης, κατήργησαν όλες τις ανεξάρτητες αρχές, νομοθέτησαν για τον έλεγχο της ενημέρωσης, οργάνωσαν έναν διαγωνισμό παρωδία για τις τηλεοπτικές άδειες.
Συνέχισαν επιτιθέμενοι με κάθε ευκαιρία στη Δικαιοσύνη, με την επίθεση να κορυφώνεται τελευταία και σκοπό την απαξίωση κάθε δικαστικής απόφασης που δεν τους αρέσει. Για να πετύχουν τον σκοπό τους μετήλθαν και μετέρχονται παν μέσο – ακόμη και με διαρροές προσωπικών δεδομένων δικαστή.
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν δίστασε να μιλήσει για «θεσμικά εμπόδια», αναφερόμενος στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.
Και τελικά επέστρεψαν στην προσφιλή τους επίθεση που είναι η επίθεση κατά του κοινοβουλίου, παραδίδοντας την συνταγματική αναθεώρηση, διαδικασία καθαρά κοινοβουλευτική, σε «λαϊκές συνελεύσεις», με τον κ. Τσίπρα να μιλά για «στενά πλαίσια του Κοινοβουλίου»!
(Θυμίζω ότι το τελευταίο διάστημα την Βουλή προσπαθεί να παρακάμψει και ο Μαδούρο στη Βενεζουέλα, επιμένοντας σε μια ψηφοφορία για ανάδειξη Συντακτικής Συνέλευσης, που θα αναλάβει την συνταγματική αναθεώρηση).
Τέτοιες πρακτικές – όπως και αυτή των συνομιλιών του υπουργού Άμυνας με ισοβίτη – δεν απαντώνται σε Δημοκρατίες.
Τέτοιο προηγούμενο επίθεσης σε όλους τους θεσμούς – υπό την μορφή πυρ ομαδόν – μόνο σε ανελεύθερα καθεστώτα μπορεί να βρει κανείς.
Θυμίζω ότι στις 28 Μαΐου του 1968, η δικτατορία των συνταγματαρχών απέλυσε από το δικαστικό σώμα τριάντα δικαστές, εκδίδοντας την πρωτοφανή και διαβόητη πλέον ΚΔ΄ Συντακτική Πράξη «Περί Εξυγιάνσεως της Τακτικής Δικαιοσύνης».
Με αυτήν, η χούντα έφθασε στο σημείο να αναστείλει το άρθρο 88 του Συντάγματος του 1952 περί ισοβιότητος και μονιμότητος των λειτουργών της Τακτικής Δικαιοσύνης.
Αναφερόταν μάλιστα ότι επί των συγκεκριμένων απολύσεων «δεν χωρεί προσφυγή ή αίτησις ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, ουδ’ αγωγή επί αποζημιώσει ενώπιον των τακτικών δικαστηρίων».
Άλλωστε, ήδη από την 24η Μαΐου 1967, είχε εκδοθεί η Δ΄ Συντακτική Πράξη, με την οποία απαγορευόταν η άσκηση ενώπιον του ΣτΕ προσφυγών κατά κάθε πράξης της Διοίκησης.
Οι τριάντα δικαστές, μεταξύ των οποίων και ο κατοπινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης, απολύθηκαν εντός τριών ημερών.
Παρά τα απαγορευτικά της χούντας, υπέβαλαν τις προσφυγές τους, ζητώντας να ακυρωθούν οι απολύσεις τους.
Οι προσφυγές έφθασαν προς συζήτηση στο ΣτΕ τον Ιούνιο του 1969. Πρόεδρος ήταν ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Μιχαήλ Στασινόπουλος.
Την 21η Ιουνίου 1969, την ώρα που το ΣτΕ βρισκόταν σε διάσκεψη, ο Παττακός τηλεφώνησε απαιτώντας την διακοπή της συνεδρίασης, ώστε να μεταβούν στο γραφείο του δύο εκ των συμβούλων.
Μετά από μια αρχική άρνηση – και καθώς ο Παττακός τηλεφωνούσε και ξανατηλεφωνούσε – βρήκαν μια αφορμή να διακόψουν και οι δύο σύμβουλοι (Μαραγγόπουλος και Αγγελίδης), βρέθηκαν στο γραφείο του Παττακού.
Και αυτός τους εξήγησε πως… επιβάλλεται το ΣτΕ, σε δίκες που ενδιαφέρουν την κυβέρνηση «να συνεργάζεται μετ’ αυτής κατά την έκδοσιν των αποφάσεων»!
Οι κληθέντες σύμβουλοι του απάντησαν πως αυτά είναι πρωτοφανή πράγματα και του εξήγησαν πως θα παρέβαιναν τον όρκο τους αν αυτοί που είχαν αναλάβει τον έλεγχο πράξεων της εκτελεστικής εξουσίας, δέχονταν εντολές ακριβώς από εκπρόσωπο της εκτελεστικής εξουσίας.
Τότε ήταν που ο Παττάκος τους είπε πως το καθεστώς το οποίο εκπροσωπεί είναι «Επανάστασις» και «κόβει κεφάλια»!
Αμέσως μετά, το ΣτΕ επανήλθε στη συνεδρίασή του και την ίδια ημέρα ακύρωσε τις απολύσεις των δικαστικών.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η χούντα εκδίωξε τον Στασινόπουλο, εξύβρισε ολόκληρο το ΣτΕ και πολλοί σύμβουλοι, αφού τους αφαιρέθηκαν τα διαβατήρια, εκτοπίστηκαν σε απομακρυσμένα χωριά.
Εκείνες οι ακυρωτικές αποφάσεις του ΣτΕ αποτέλεσαν μια από τις γενναιότερες αντιδικτατορικές πράξεις αντίστασης, μνημεία υπεράσπισης της Δημοκρατίας και των αξιών της και έμειναν στην Ιστορία του αντιδικτατορικού αγώνα.
Με αυτές, οι γενναίοι σύμβουλοι της Επικρατείας, έδωσαν τη μάχη για το θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου στην υπεράσπιση.
Ακολούθησαν και άλλες ηρωικές αποφάσεις, που εξόργισαν τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, ο οποίος στις 26 Ιουνίου επετέθη στο ΣτΕ και κάλεσε τον Στασινόπουλο να παραιτηθεί.
Εκείνος αρνήθηκε να υποβάλει παραίτηση. Αρνήθηκε ακόμη και να προσέλθει στο γραφείο του Παττακού, ο οποίος απείλησε να τον συλλάβει. Στις 27 Ιουνίου εκδόθηκε ΦΕΚ με το οποίο γινόταν αποδεκτή η παραίτηση που ο ίδιος ουδέποτε είχε υποβάλει!
Ο Στασινόπουλος ετέθη σε κατ’ οίκον περιορισμό, του έκοψαν το τηλέφωνο και του απαγορεύθηκε η αλληλογραφία, ενώ το στρατιωτικό καθεστώς αρνήθηκε να εφαρμόσει τις αποφάσεις του ΣτΕ.
Στις 22 Απριλίου 1970, το ΣτΕ ακύρωσε απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών με την οποία δεν χορηγήθηκε διαβατήριο σε έναν καθηγητή Ανώτατης Σχολής, ως αναιτιολόγητη.
Την επομένη, ο Παττακός έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Η Διοίκησις εις τα πλαίσια του κοινού συμφέροντος οφείλει και υποχρεούται όπως λαμβάνει τα επιβαλλόμενα μέτρα. Αι εις εφαρμογήν των μέτρων τούτων αποφάσεις της Διοικήσεως δέον να είναι σεβασταί από πάντα Έλληνα, συνεπώς και από τα μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας»…
www.elzoni.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου