Ο συντονιστής της ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ ...»
Πρόκειται για επίσημη αλληλογραφία, θεσμική, όχι μεταξύ προσώπων αλλά ρόλων, υπογεγραμμένη με κομματική ιδιότητα. Ένα δείγμα της δημοκρατίας στο εσωτερικό του κομματικού μηχανισμού και πώς αυτή εφαρμόζεται στα μέλη του, ειδικά, όπως είπαμε, αν έχουν την ατυχία να είναι δημοσιογράφοι.
Ως φαίνεται, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται σε αντίθεση με τα όσα πρέσβευε, εφαρμόζοντας δεξιές πολιτικές, τόσο, προκειμένου να δικαιολογήσει την πολιτική του μετάλλαξη, βυθίζεται στη λογική ενός συγκεντρωτικού μηχανισμού, παλαιοκομματικού - παλαιοκομμουνιστικού τύπου. Στη λογική ενός κλειστού γραφειοκρατικού μηχανισμού εξυπηρέτησης και αναπαραγωγής των στελεχών του, όπου η πολιτική της καχυποψίας και των κλειστών θυρών διατηρεί, με τεχνητό τρόπο, τις ισορροπίες και τους εσωκομματικούς συσχετισμούς.
Όποιος δεν υπηρετεί αυτό το σχέδιο είναι παρείσακτος. Όποιος είναι γραμμένος στους καταλόγους του Κόμματος, αλλά δεν παπαγαλίζει την τεκμηρίωση, είναι ύποπτος, όποιος σκέφτεται μόνος του είναι αντίπαλος και, επιπλέον, αν δημοσιοποιεί αυτά που σκέφτεται, είναι ο χειρότερος εχθρός.
Αν τύχει δε και το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτόχρονα δημοσιογράφος ο οποίος επιδιώκει να κάνει τη δουλειά του αντικειμενικά, καταγράφοντας την πραγματικότητα και εκφράζοντας την άποψή του όπως η επαγγελματική δεοντολογία απαιτεί, χωρίς τη νουθεσία ή την έγκριση του μηχανισμού του Κόμματος, τότε μιλάμε για ένα όργανο του Σατανά. Για κάποιον οπορτουνιστή του κερατά, έναν με ελαστική συνείδηση που βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία, ένα γρανάζι μιας κατά φαντασίαν συνωμοσίας, ένα εργαλείο του «αδυσώπητου πολέμου λάσπης» που δέχεται το Κόμμα από τα συστημικά ΜΜΕ. Και τότε έρχεται η απειλή για τη διαγραφή του, αφού, σύμφωνα με τον κομματικό μηχανισμό, ξεπερνάει τα όρια της δουλειάς του, που αφορά στο ρεπορτάζ σχετικά με το Κόμμα.
Αν και είναι δύσκολο για μας τους δημοσιογράφους να κατηγοριοποιήσουμε αυστηρά τα κείμενά μας, το Κόμμα γνωρίζει ό,τι όλοι οι άλλοι ταλαιπωρούμαστε να βρούμε. Άλλωστε ότι το Κόμμα τα ξέρει όλα είναι γνωστό από παλιά. Το ποιος ακριβώς αποφασίζει, με ποια κριτήρια, ποιες είναι οι κακές λέξεις και ποια τα απαγορευμένα νοήματα, δεν μαθαίνεις ποτέ. Αν υπάρχει δηλαδή μια επιτροπή λογοκρισίας που αποφασίζει τι είναι ρεπορτάζ, τι είναι προπαγάνδα, τι είναι πόλεμος λάσπης, τι είναι δημοσιογραφία και τι δεν είναι. Παρ’ όλα αυτά βεβαίως το Κόμμα ξιφουλκεί υπέρ της ελευθερίας του Τύπου.
Στη συνέχεια το ατυχές μέλος - δημοσιογράφος καλείται σε όργανα προκειμένου να απολογηθεί για το τι έγραψε –κάνοντας τη δουλειά του– κι αν αυτά ήταν υπέρ ή κατά του κόμματος. Επιβάλλεται να ελεγχθεί το ύφος και το ήθος των κειμένων και αυτού που τα παρήγαγε. Με μια έννοια οι απειλές και οι προσκλήσεις για απολογίες είναι άκυρες, καθώς ένα αριστερό Κόμμα δεν προβλέπει στο καταστατικό τις διαγραφές, ως τεκμήριο για τη δημοκρατική λειτουργία του. Ένα αριστερό δημοκρατικό κόμμα δεν επιχειρεί να χειραγωγήσει τους ανθρώπου του Τύπου, ενώ ως προς τα μέλη του είναι στη λογική της αναγνώρισης των διαφορετικών απόψεων και όχι των καρατομήσεων.
Εκτός και εάν κάποιοι επιθυμούν να επιστρέψουμε στην προϊστορία της Αριστεράς, τότε που όλοι βολεύονταν στα μονοψήφια ποσοστά και στη σιγουριά της αποδοκιμασίας των πάντων. Λίγοι και καλοί, βρε αδερφέ, και περιθωριοποιούμε κάτι ενοχλητικούς που παρεισέφρησαν τελευταίως. «Που είδαν φως και μπήκαν» όπως αρέσκονται, με περισσή αμετροέπεια και αλαζονεία, να λένε κάποιοι «πυλώνες» της κομματικής δομής του ΣΥΡΙΖΑ. Παραβλέποντας μάλλον ότι την εξουσία κατέκτησαν ακριβώς από αυτούς «που είδαν φως και μπήκαν». Από όσους άφησαν «πουκάμισα αδειανά» τα κόμματα που είχαν επιλέξει στο παρελθόν, προκειμένου να στηρίξουν το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Υ.Γ. Φυσικά δεν πήγα να "δικαστώ". «Δεν έδωσες τη μάχη» μου είπε ένας καλός σύντροφος. Υπάρχουν τέτοιοι και είναι πολλοί. «Αυτό το κόμμα τώρα είναι που αλλάζει. Είναι πολιτικός χώρος, ζωντανός. Τώρα μάχεται να ξεφύγει από την παθογένεια».
Μακάρι, σύντροφοι.
Της Αθηνάς Γκόρου στην AthensVoice.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου