Από την άλλη πλευρά, εντύπωση προκάλεσε η στάση του προεδρεύοντος. Είκοσι τρεις φορές (ένας φίλος μου τις μέτρησε μία προς μία) ο προεδρεύων φώναζε «φρουρά». Η φρουρά –δύο όλοι κι όλοι, που στέκονταν έξω στην είσοδο– κατέφθασε αμέσως, όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτε αυτοβούλως, χωρίς σαφή εντολή του προεδρεύοντος. Μάλιστα, οι υπάλληλοι προφανώς υπέδειξαν στον προεδρεύοντα την άφιξη της φρουράς (έσκυβαν διάφοροι επάνω του και κάτι του έλεγαν), όμως εκείνος συνέχιζε να φωνάζει ματαίως, αντί να δώσει την εντολή στους αστυνομικούς να απομακρύνουν τους χρυσαυγίτες. Προεδρεύων, όμως, ήταν ο Μάκης Μπαλαούρας (ο διατελέσας και σπερματεγχύτης αγελάδων), οπότε όλα εξηγούνται...
Βγαίνοντας, ο Κασιδιάρης είπε εις επήκοον όλων: «Μόλις *** μια αδερφή και φεύγω». Γεγονός το οποίο μου προξενεί μία απορία. Γιατί οι Ελληνες –και ιδίως αυτού του τύπου– όταν επιδεικνύουν αντριλίκι το κάνουν υιοθετώντας, μεταφορικώς, έναν ομοφυλοφιλικό ρόλο; Λόγω βλακείας, φαντάζομαι. Επειδή δεν καταλαβαίνουν ότι ο ενεργητικός ρόλος σε μια ομοφυλοφιλική πράξη είναι χειρότερος, με βάση τα δικά τους κριτήρια, από τον παθητικό. Αν είναι όνειδος γι’ αυτούς η παθητική στάση, τότε τι είναι η ενεργητική, που προϋποθέτει και την επιθυμία; Βέβαια, υπάρχει πάντα η εκδοχή ότι κάπου στο βάθος μπορεί και να το ονειρεύονται. Ποτέ δεν ξέρεις με τα ζώα...
Του Στ. Κασιμάτη στην Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου