Η ελληνική πλευρά, κατά την εκδοχή του Μαξίμου, εξέφρασε την ελπίδα να υπάρξει συνέχεια στις καλές σχέσεις των δύο χωρών. (Με απλά λόγια: και τώρα που βγαίνει στη σύνταξη η γκουβερνάντα μου, τι θα γίνει με μένα;) Η γαλλική πλευρά, πάντα κατά το Μαξίμου, εξέφρασε την ευχή (μπορεί και κατάρα – δεν ξέρεις ποτέ πώς εξελίσσονται τα πράγματα...) «να συνεργαστούμε στενά, για να κάνουμε την Ευρώπη να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της γενιάς μας».
Για να ξεκινήσουμε από το τελευταίο, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό, αν το σκεφθείτε. Χρονολογικά, ναι, Μακρόν και Τσίπρας ανήκουν στην ίδια γενιά, αλλά πολιτισμικά ανήκουν σε τελείως διαφορετικούς κόσμους: ο ένας παντρεύτηκε τη δασκάλα του (άντε, την καθηγήτριά του, το ίδιο κάνει), ο άλλος έκανε την κατάληψη καριέρα και επάγγελμα. Η διαφορά αντανακλάται και στις πολιτικές θέσεις του καθενός τους έναντι της Ευρώπης. Ο Τσίπρας δεν είχε ούτε θέσεις ούτε καν ενδιαφέρον για την Ευρώπη, πέραν του επιφανειακού και τουριστικού. Υποχρεώθηκε να παριστάνει ότι έχει, λόγω πρωθυπουργικών καθηκόντων. Ποτέ από το 1974 και ύστερα, η χώρα δεν είχε πρωθυπουργό με τόσο ισχνή παιδεία στα ευρωπαϊκά.
Ο Μακρόν, αντιθέτως, έχει εκλεγεί με ατζέντα μεταρρυθμίσεων και περικοπών στο γαλλικό κράτος. Αντιμετωπίζοντας τα δομικά προβλήματα της γαλλικής οικονομίας, θέλει να ενισχύσει τη θέση της χώρας του στην Ευρώπη και να την κάνει ξανά αντάξιο και ισότιμο εταίρο της Γερμανίας. Οι εκσυγχρονιστικές θέσεις του είναι η έκφραση του ευρωπαϊσμού του· και, στην πραγματικότητα, η κεντρώα (όπως χαρακτηρίζεται βολικά) θέση που καταλαμβάνει ο Μακρόν στον πολιτικό χάρτη της χώρας του είναι η θέση του συντηρητικού, συνετού ανθρώπου, που προσαρμόζεται για να διατηρήσει ό,τι αξίζει να διατηρηθεί.
Ο φουκαράς ο Φρανσουά πήρε τον δυσάρεστο ρόλο της γκουβερνάντας του Τσίπρα από ανάγκη. (Δυσάρεστος, διότι διπλωματικές πηγές λένε ότι απεχθάνεται την απαιδευσία και, ιδίως, τη φυσική αγένεια που διακρίνει ορισμένους...) Ηταν ο μόνος τρόπος που είχε για να γίνει χρήσιμος στους Γερμανούς και να συντηρείται έτσι, πρόσκαιρα, η ψευδαίσθηση του άξονα Γαλλίας - Γερμανίας. Ο Μακρόν, αντιθέτως, σκοπεύει να συναντήσει τους Γερμανούς (για τους οποίους η Γαλλία είναι η μεγαλύτερη ανησυχία) κάπου στη μέση του δρόμου.
Φυσικά, δεν θα είναι καθόλου εύκολο για τον Μακρόν, ακόμη και αν σαρώσει στον δεύτερο γύρο. Πρέπει να κερδίσει και τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου· και, για να τις κερδίσει, πρέπει να φτιάξει κόμμα, δηλαδή στελέχη, οργάνωση κ.λπ. Ισως οι περισσότεροι από όσους εκλεγούν στη νέα Βουλή, επισημαίνουν Γάλλοι αναλυτές, θα είναι νέα πρόσωπα, χωρίς εμπειρία νομοθετική. Χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο Μακρόν δεν θα μπορεί να κάνει καμία από τις βασικές μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζεται. Συνεπώς, ας κρατάμε μικρό καλάθι. Για όλα· και για τον Μακρόν και για τη Γαλλίδα γκουβερνάντα μας...
Fail better
Η νέα αποστολή του Ομπάμα, διαβάζω στη χθεσινή «Κ», είναι να προετοιμάσει «την επόμενη γενιά ηγετών που θα προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο»· και η οποία θα αποτύχει όπως ακριβώς και οι προηγούμενες, να προσθέσω εγώ. Οχι δηλαδή ότι πειράζει που θα αποτύχει. Η αποτυχία είναι το μόνο βέβαιο στη ζωή. «Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better», για να θυμηθούμε τον Μπέκετ. Στην ομιλία που έκανε ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ, σε φοιτητές του Πανεπιστημίου του Σικάγου, «καυτηρίασε», διαβάζω, «την επιρροή του χρήματος στην πολιτική, αποφεύγοντας κάθε νύξη για τον διάδοχό του, Ντόναλντ Τραμπ». Και πολύ περισσότερο, υποθέτω, κάθε νύξη για τους Κλίντον και το περιβόητο ίδρυμά τους..
Του Στ. Κασιμάτη στην Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου