Μα τι συμβαίνει; Δεν έχουν καλές πληροφορίες οι δημοσιογράφοι εντός και εκτός της Ελλάδας; Δεν θα το λέγαμε. Δεν κάνουν σωστές εκτιμήσεις των δεδομένων οι αναλυτές εντός και εκτός της Ελλάδας; Ίσως. Αλλά ποιων δεδομένων; Όχι των τεχνοκρατικών αλλά των πολιτικών. Και συγκεκριμένα της στρατηγικής ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ή μάλλον της βαθύτερης φύσης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Οι εμπλεκόμενοι σε Ευρώπη και Ελλάδα δεν εννοούν να αντιληφθούν στην ολότητά του το φαινόμενο Τσίπρα και της παρέας του. Δεν εννοούν να καταλάβουν αυτό που από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν φανερό: πως πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που δεν λειτουργεί με αίσθημα ευθύνης, πως το μόνο που την απασχολεί είναι η διατήρηση της εξουσίας και η νομή της. Δεν καταλαβαίνουν πως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα κάνουν το παν, θα τρώνε τις σάρκες της χώρας, για να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Και πως αυτή η παράταση μπορεί να επιτυγχάνεται μόνο αν η χώρα και οι πολίτες βρίσκονται συνεχώς σε μια κατάσταση αναμονής με κομμένη την ανάσα υπό τη σπάθη της ολικής καταστροφή - σε ένα καθεστώς ατέρμονου εκβιασμού: ή εμείς θα σας σώσουμε από την καταστροφή ή θα καταστραφείτε ολοσχερώς.
Δεν είναι διόλου εύκολο να καταλάβει η Ευρώπη πως αυτό που τρομάζει την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι η κανονικότητα. Αυτό είναι το χτικιό τους. Και το γνωρίζουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γνωρίζουν πως σε συνθήκες κανονικότητας, που οι πολίτες θα έχουν το χρόνο και το χώρο να αναλογιστούν τι συνέβη και τι συμβαίνει και να σχεδιάσουν το μέλλον, όλες οι παθογένειες της κυβέρνησης θα γίνουν ορατές και οι μέρες τους στην κυβέρνηση θα είναι μετρημένες. Γιαυτό και πότε δεν επιτρέψουν να κλείσει κανένα ζήτημα, καμία αξιολόγηση. Γιατί πολύ απλά αν κλείσει θα χάσουν το αφήγημά τους, το ακροατήριο της, την εξουσία.
Κι άλλωστε κι αν το κλείσουν, δεν θα το ξανανοίξουν; Ή μήπως το κλείσιμο της αξιολόγησης έτσι όπως τα έφεραν πια είναι η οδός για την έξοδο από την κρίση; Όχι βέβαια. Απλώς κάνουν συλλογή μνημονίων, διατηρώντας όλα τα θέματα ανοιχτά σε μια Ελλάδα πού όχι μόνο φτωχοποιείται αλλά χάνει και τη διάθεσή της για ζωή. Ξεχνάει συν τω χρόνω πως ήταν, και οι κάποτε επιτακτικές προς εκπλήρωση επιθυμίες, τώρα έχουν γίνει αχνές αναμνήσεις μιας ζωής που λίγο θυμάσαι αν την έζησες ποτέ. Και οι έννοιες ξεφτιλίζονται. Ποιος αγωνιά πια για την αξιολόγηση και ποιος πιστεύει πως θα βγούμε ποτέ από την κρίση; Ελάχιστοι.
Και εν τω μεταξύ σέρνουν από τη μύτη την αντιπολίτευση αναγκάζοντάς την να παίζει διαρκώς στο δικό τους γήπεδο, μια και αδυνατεί να καταλάβει τι ακριβώς κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Διότι αν δεν κατανοήσεις το φαινόμενο, πως θα το αντιμετωπίσεις; Το τελευταίο δε διάστημα παίζουν με διαρροές ότι θα πρέπει να ψηφίσουν όλοι τα μέτρα (ποια μέτρα, ποιας συμφωνίας;) και τρέχει η αντιπολίτευση να δηλώσει πως δεν θα ψηφίσει πέφτοντας στην παγίδα της κατηγορίας ότι ωθεί τη χώρα στην καταστροφή κι διαμιάς από κατήγορος γίνεται κατηγορούμενος. Λες και ποτέ ζητήθηκε από την αντιπολίτευση επισήμως να ψηφίσει μέτρα – τώρα αν κάποιοι συγχέουν την περίοδο της τρικομματικής και την απαίτηση υπογραφής από τα τότε κυβερνώντα κόμματα με απαίτηση υπογραφής από την αντιπολίτευση, είναι δικό τους θέμα και ας το κοιτάξουν επιτέλους. Ταυτοχρόνως δε, εξαπολύουν την προσφιλή τους λάσπη και οι προτάσεις για εξεταστικές δίνουν και παίρνουν, στις συζητήσεις για τις οποίες η αντιπολίτευση συμμετέχει και υπερθεματίζει μην και θεωρηθεί ότι συγκαλύπτει. Ενώ κουβέντα δεν γίνεται παρά από μεμονωμένα πρόσωπα για τις καταστροφικές ευθύνες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, για αυτές που εξελίσσονται τώρα μπροστά στα μάτια μας. Κανείς δεν μιλά για να μην θεωρηθεί πως ποινικοποιεί την πολιτική ζωή! Αλίμονο. Και τα τσιτάτα δίνουν και παίρνουν, με βουλευτές έντρομους να αναζητούν κόμματα με τα οποία θα μπορούσαν να εκλεγούν, και κόμματα να συλλέγουν υποψήφιους για αξιώματα σάμπως και αφορά κανέναν αυτό.
Και ο απλός πολίτης, εσύ, ανήμπορος να αντιδράσεις, τρέχεις να σώσεις ότι δεν σώζεται, να αλλάξεις σπίτι, να πας σε κάτι πιο οικονομικό, να αλλάξεις σχολείο στο παιδί σου, να κόψεις ότι έξοδα έχεις, να αντιμετωπίσεις την κατάρρευση της μικρής επιχείρησης που είχες ενώ η δικαιοσύνη σε καλεί να λογοδοτήσεις για τα χρέη. Αυτά τα χρέη που δημιουργήθηκαν γιατί ακριβώς έκλεισαν οι τράπεζες (δυο χρόνια τώρα) και η επιχείρηση που είχες και άντεξε τα πρώτα χρόνια της κρίση, δεν μπόρεσε να σταθεί άλλο.
"Και το μέλλον με κάποιον τρόπο δε βρισκόταν πια στη θέση του" γράφει η Σβετλάνα Αλέξιεβιτς, στο βιβλίο "Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου", κι η φράση αυτή που αφορά την περίοδο της μετάβασης από τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν στη Ρωσία του Γκορμπατσόφ, είναι τόσο ταιριαστή στη δική μας ζωή που διαλύεται γιατί κάποιοι θέλησαν κωμικοτραγικά να μιμηθούν τον Στάλιν. Τραγική ειρωνεία.
Και τώρα τι κάνουμε εκτός από το να αποτυπώνουμε σε λέξεις το δυσοίωνο παρόν μας; Τα πάντα. Οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα. Να αφήσουν πίσω αραχνιασμένες αγκυλώσεις, να ξαναθυμηθούμε τις ζωές μας και να τις διεκδικήσουμε και πρώτοι ας κάνουν την αρχή όσοι φέρουν τον λόγο τον πολιτικό. Το μέτωπο ορθού λόγου για έναν νέο ανένδοτο πρέπει αύριο κιόλας να γίνει πράξη. Με όσους τολμούν. Τι περιμένουμε;
Της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ στο Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου