«Η Διοίκηση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη Α.Ε. εζήτησε χθες από τον κ. Βασίλη Μουλόπουλο, ο οποίος διετέλεσε επί δυο δεκαετίες διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Το Βήμα» (απ’ όπου αποχώρησε όταν εξελέγη βουλευτής του Συνασπισμού της Αριστεράς), πρώην Πρόεδρο της ΠΟΕΣΥ, να συμβάλει στην επίλυση των διαρθρωτικών και οικονομικών προβλημάτων του ΔΟΛ. Ο κ. Μουλόπουλος απεδέχθη προθύμως την πρόταση».
Δύναται να διαβαστεί με δύο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος τινάζει τις λέξεις να φύγει από πάνω τους η χολή και η ειρωνεία. Υπενθυμίζεται η πολιτική ταυτότητα του Μουλόπουλου και υπογραμμίζεται η προθυμία του. Εχει έναν σαρκασμό όλο αυτό, δεν συμφωνείτε; Αλλά και ανάποδα αν διαβαστεί, πάλι σαρκασμό αφήνει στο τέλος. Ενα πρόθυμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, πάει να σώσει τον ΔΟΛ. Και στην Κουμουνδούρου έτσι θα το έγραφαν και, τι κρίμα, δεν θα μπορούσαν να βάλουν τα γέλια από κάτω. Τέλος πάντων, από όποια πλευρά και αν τη διαβάσεις, είναι, ίσως, η πιο εντυπωσιακή ανακοίνωση που έγινε στον Τύπο τις τελευταίες δεκαετίες. Μέχρι την επόμενη, φυσικά. Ας πούμε για την τοποθέτηση ενός στελέχους της «Αυγής» στη διεύθυνση του Mega.
Η παράδοση του ΔΟΛ στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σημείο στο οποίο σταματάς και κοιτάζεις πίσω σου. Ε, λοιπόν, εντυπωσιάζεσαι από αυτό που βλέπεις. Μία μικρή ομάδα ανθρώπων, στην πραγματικότητα μία παρέα, που μάλιστα ελέγχεται για διοικητική ανεπάρκεια, ερασιτεχνισμό και τυχοδιωκτισμό, κατάφερε όχι μόνο να σχεδιάσει αλλά και να υλοποιήσει με επιτυχία το μεγαλύτερο «κόλπο» που στήθηκε στη χώρα εδώ και μισό αιώνα. Αυτή τη στιγμή η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει, απλώς, τη χώρα υπό τον έλεγχο της. Σήμερα η χώρα ανήκει σε αυτήν την ομάδα.
Ειδικά αυτό που συνέβη στο χώρο του Τύπου, δεν το πέτυχε ούτε ο μακαρίτης ο Ανδρέας που πήγε και εκτέθηκε με τον Κοσκωτά. Πριν από τρία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ είχε απέναντί του σχεδόν το σύνολο του Τύπου. Σήμερα η εικόνα έχει αντιστραφεί. Οι χάρτινοι τοίχοι των περιπτέρων, εκεί που η κοινωνία χαζεύει ακόμα και χωρίς να αγοράζει, είναι φιλικοί προς την κυβέρνηση. Οι περισσότεροι από τους τίτλους που κρέμονται στα μανταλάκια στηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά και το τηλεοπτικό τοπίο δεν είναι τόσο άσχημο όσο θα περίμενε κανείς μετά την περιπέτεια της αδειοδότησης. Εκεί που αγρίεψε κάποιος, μαλάκωσε κάποιος άλλος, το κλίμα είναι σχεδόν θετικό για την κυβέρνηση.
Πώς συνέβη αυτό; Και μάλιστα πώς συνέβη τόσο εύκολα; Λες και το τέρας πήγε και ξεψύχησε στα πόδια ενός ήρωα που κρατούσε μόνο ένα τόξο. Ναι, βέβαια, είναι η συγκυρία που τους ευνόησε. Εκαναν πανιά τα χυδαία συνθήματα του λαϊκισμού, καβάλησαν το κύμα της οργής, κουμάνταραν το σκάφος με την ίντριγκα και τα ήθη των αμφιθεάτρων και πάτησαν στεριά όταν οι άλλοι έμειναν, δικαίως, να πνίγονται. Ομως όχι, δεν φτάνει μόνο αυτό για να ελέγξεις μέσα σε δύο χρόνια τα media, τη Δικαιοσύνη, τις ανεξάρτητες αρχές. Δεν είναι μόνο η συγκυρία που επιβάλλει τον σκασμό στην κοινωνία. Δεν είναι καν η σύγκριση με τους προηγούμενους, όταν έχεις ήδη αποδειχθεί χειρότερός τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μία παρέα εκτός συστήματος, μία ομάδα που, θεωρητικά, θα ήταν ικανοποιημένη από τους μισθούς της κοινοβουλευτικής παρουσίας, αντιπροσωπεύοντας, με την απαραίτητη γραφικότητα, την εξωθεσμική Αριστερά. Η επιτυχία του βασίζεται όχι μόνο στον κυνισμό, αλλά στην αποφασιστικότητα με την οποία έπιασε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Αυτό που οι άλλοι έκαναν σταδιακά επί δεκαετίες, δηλαδή τον έλεγχο του συστήματος, η ομάδα Τσίπρα-Παππά το πέτυχε σε λιγότερο από δύο χρόνια. Γιατί; Μα, επειδή κινήθηκε με τους ρυθμούς που απαιτούν οι καιροί. Και με ύφος που λες και αναγνωρίζει το μέγεθος και το εφήμερο της ευκαιρίας. Γρήγορα, άμεσα, χωρίς αναστολές, χωρίς φραγμό. Και μέχρι η κοινωνία να στήσει αυτί και να αφουγκραστεί όσα συμβαίνουν, τρώει ένα χαστούκι και γυρίζει το κεφάλι από την άλλη πλευρά.
Ναι, βέβαια, εννοείται ότι θα χάσουν τις επόμενες εκλογές. Ομως δεν πρόκειται να καταρρεύσουν. Αναδεικνύουν νέα επιχειρηματικά τζάκια. Ελέγχουν τον Τύπο. Διορίζουν χιλιάδες ανθρώπους. Παρεμβαίνουν στη Δικαιοσύνη και στις ανεξάρτητες Αρχές. Εχουν ήδη δημιουργήσει καθεστωτικά υποστυλώματα που δεν θα επιτρέψουν την πτώση από ψηλά.
Του Κ. Γιαννακίδη στο Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου