Σύμφωνα με τις πληροφορίες από την Αθήνα, τις οποίες επιβεβαιώνουν πηγές των Βρυξελλών, στην επιστολή δεν υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά των μέτρων τα οποία προτίθεται να λάβει η Ελλάδα, ώστε να συμμορφωθεί με τα προαπαιτούμενα. Με αποτέλεσμα, στη Βελγική πρωτεύουσα να υπάρχει μια γενικευμένη απορία για τον ουσιαστικό λόγο της συγκεκριμένης κίνησης. Μαζί με μια διάχυτη θυμηδία, για τον τρόπο σκέψης του Euclid και του Μεγάλου Ηγέτη. Πάλι καλά. Θα μπορούσαν να έχουν εκνευριστεί με τις κυβερνητικές χαζοβιολαρίες και τα πράγματα να γίνουν ακόμη πιο δύσκολα. Όχι ότι τώρα είναι εύκολα, αλλά απ’ το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα...
Στην ίδια επιστολή, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών τονίζει την ανάγκη "να υπάρξει πολιτική λύση". Και το Μέγαρο Μαξίμου διαμηνύει, σε όλους τους τόνους, ότι "το πρόβλημα είναι πολιτικό και δεν μπορεί να λυθεί στο Χίλτον". Παρά το γεγονός ότι πάμπολλες φορές, τόσο ο Wolfgang Schäuble, όσο και η Christine Lagarde, έχουν ξεκαθαρίσει πως "πρέπει οι αριθμοί να βγάζουν νόημα και τα μέτρα χρειάζεται να έχουν λογική".
Αρχίζει και φοβίζει αυτή η επιμονή της κυβέρνησης, στην καραμέλα της "πολιτικής λύσης". Πραγματικά. Έχει πλέον φτάσει να παίρνει διαστάσεις μονομανίας. Το κόλπο δοκιμάστηκε το πρώτο εξάμηνο του 2015 επανειλημμένα, κατά τη διάρκεια της Βαρουφακειάδας. Αποτέλεσμα; Κάμποσες δεκάδες (τουλάχιστον) δισεκατομμυρίων ευρώ επιβάρυνσης του δημοσίου χρέους. Επιβάρυνση την οποία δεν θα πληρώσουν οι αναζητούντες την πολιτική λύση, αλλά ο Έλληνας φορολογούμενος, δηλαδή εμείς...
Έγινε ξανά νέα προσπάθεια να δοθεί πολιτική λύση, στην ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης. Το αποτέλεσμα γνωστό και αισθητό. Καθυστέρηση πολλών μηνών, οικονομική αδράνεια και σημαντικότατη επιβάρυνση της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Το ίδιο μοτίβο το οποίο συνεχίζεται στην δεύτερη αξιολόγηση. Με τις επιπτώσεις, ήδη εμφανείς στην αγορά και την οικονομία...
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η κυβέρνηση αποτελείται από μαθητές που έμαθαν κάποτε το (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) μάθημά τους και επιμένουν σε αυτό σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο. Σαν να μην συμβαίνουν όσα συμβαίνουν, σαν να μην βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα...
Η όλη στάση της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ, είναι ορθολογικά ακατανόητη. Τα πράγματα είναι απλά. Το Δ.Ν.Τ. βρίσκεται και θα παραμείνει στο πρόγραμμα με χρηματοδότηση. Έχει δεσμευτεί δημόσια και εγγράφως, ενώ η κυρία Lagarde το επιβεβαίωσε, μόλις την Παρασκευή. Όσοι ευφάνταστοι δε, "ονειρεύονται" παρέμβαση Trump, ας ψάξουν να βρουν πότε έγινε συνάντηση της κυρίας Λαγκάρντ με τον Γκάρι Κον (Gary Cohn – πρώην investment banker της Goldman Sachs, νυν επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος του Donald Trump και παλιός γνώριμός της Ελλάδας και του δημοσίου χρέους).
Για να δώσει την χρηματοδότηση το Ταμείο, θέτει κάποιους συγκεκριμένους όρους. Οι οποίοι, εκτός των άλλων, είναι ορθολογικά σωστοί και, παράλληλα με τα προαπαιτούμενα του 3ου Μνημονίου, στοχεύουν σε μία δέσμη στόχων τους οποίους η Ελλάδα έχει δεσμευτεί ρητά να επιτύχει. Ποιος ο λόγος να γίνονται όλες αυτές οι κόνξες και τα τερτίπια; Γιατί να επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο η Ελληνική οικονομία;
Η παρούσα κυβέρνηση έχει ζητήσει εγγράφως νέα χρηματοδότηση από το Δ.Ν.Τ. Και δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο, το ότι το έκανε υπό το βάρος της πιθανής χρεοκοπίας. Υπό παρόμοιες συνθήκες ζητούν την συνδρομή του Ταμείου συνήθως, όλες οι χώρες που προχωρούν σε αυτό το βήμα. Ούτε μπορεί να πιστέψει κανείς ότι ανέμενε να της δοθούν χρήματα, χωρίς συγκεκριμένους όρους. Και μάλιστα όρους επίπονους και "δύσκολους" πολιτικά…
Γιατί λοιπόν, δεν κάθεται στο τραπέζι να διαπραγματευτεί αξιοπρεπώς, μέτρα τα οποία θα πετύχουν τους στόχους; Μέτρα τα οποία δεν θα είναι "μπουρμπουλήθρες" του τύπου "λέω ότι έχω πλεόνασμα, αλλά χρωστάω σε όλους όσους μιλούν Ελληνικά και είχαν το θράσος να προμηθεύσουν το δημόσιο"; Για ποιο λόγο δεν προχωρά στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει; Γιατί παίζει παιχνίδια, πάνω στην πλάτη μας;
Τα ερωτήματα πολλά και εύλογα. Αλλά και η απάντηση γνωστή: διότι κανένα από τα μέλη της δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο, πέραν από την διατήρηση της εξουσίας, το κομματικό και προσωπικό συμφέρον. Οτιδήποτε άλλο ανήκει σε χώρους φαντασιακούς και ανύπαρκτους…
Η μοναδική ερώτηση που δεν έχει βρει (ακόμη) απάντηση είναι: "Γιατί οι κάτοικοι αυτής της χώρας, τους ανέχονται;"...
Πέτρος Λάζος στο capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου