Ποιος πληρώνει τις παροχές;

Τσοβόλα , δώστα ΟΛΑ ... 

Όταν οι πολιτικοί εξαγγέλλουν ή εγκαινιάζουν έργο, νομίζεις ότι όχι μόνο πούλησαν χωράφια για να σου φτιάξουν δρόμο, αλλά έκαναν και μεροκάματα στο λιοπύρι.

Ομοίως, όταν ανακοινώνουν παροχές, το ύφος τους σε κάνει να κοιτάξεις την ξηλωμένη τσέπη τους. Λες και τα λεφτά δίδονται από τους ίδιους ή βάζει ρεφενέ το υπουργικό συμβούλιο.



Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι, φυσικά, αφελής για να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. Το ύφος, οι λέξεις και η σημειολογία της ανακοίνωσης που έκανε, παραπέμπουν στη «γενναιοδωρία» της κυβέρνησης  προς τους ασθενέστερους. Δεν είναι δα και τυχαίο πως μετά από τόσους μήνες θυμήθηκε και την «ανθρωπιστική κρίση». Το μόνο που δεν έκανε ήταν να συνδέσει το ταξίδι στους Αγιους Τόπους με τις παροχές. Δεν ήθελε και πολύ η ΕΡΤ να του ανάψει ένα φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι.
Όταν  έχουν περάσει τόσα χρόνια στη μέγγενη της υπερφορολόγησης, έχει έρθει η στιγμή που ο Πρωθυπουργός οφείλει να πει δύο λόγια και για όλους εκείνους που, με τους κόπους, τον μόχθο και τους φόρους τους, κρατούν τη χώρα όρθια και τον ίδιο μπροστά στην κάμερα να κάνει παροχές. Διότι τα χρήματα που διανέμονται δεν είναι ούτε του Πρωθυπουργού, ούτε της κυβέρνησης του. Είναι όσων αντέχουν ακόμα να πληρώνουν. Ομως ο Τσίπρας πήρε το ύφος του Σαμαρά, όταν ανακοίνωνε παροχές προς τους ένστολους. Λες και τα βγάζει από την τσέπη του και καλεί τους δικαιούχους να τους τα δώσει στο χέρι.

Από εδώ και στο εξής, λοιπόν, καλό είναι οι άρχοντες μας να έχουν και μία κουβέντα για εκείνους που εργάζονται σκληρά και φορολογούνται ακόμα σκληρότερα. Θα ήταν σπουδαίο αν ο Πρωθυπουργός έλεγε προς τους χαμηλοσυνταξιούχους ότι αυτή η έκτακτη παροχή δεν έρχεται από την ευαισθησία της κυβέρνησης, αλλά από όσους έμειναν εκεί έξω να δημιουργούν εισόδημα, και θέσεις απασχόλησης. Aπό όσους περιμένουν να εισπράξουν από το κράτος. Από εκείνους που στερούνται, οι ίδιοι και τα παιδιά τους, για να πληρώνονται φόροι, μισθοί και συντάξεις. Και ναι, είναι κοινωνικά δίκαιο τα ψίχουλα από το κρατικό τραπέζι να πέσουν στο πιάτο όσων έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Αν ακουγόταν έστω μία λέξη για τους φορολογούμενος θα ήταν πολιτικά γενναίο. Αλλά, φυσικά, δεν θα ήταν πολιτικά σοφό.

Του Κ. Γιαννακίδη στο Protagon.gr