Η μία είναι η Ελλάδα που επισκέφτηκε ο Πρόεδρος Ομπάμα. Μια Ελλάδα που, παρά τη θλιβερή εικόνα της κυβέρνησης, είναι μια Ελλάδα εξωστρεφής. Μια Ελλάδα με ισχυρή θέση στο διεθνές στερέωμα. Μια Ελλάδα της πολιτιστικής κληρονομιάς με εξαιρετικά μουσεία (το νέο μουσείο της Ακρόπολης) και των γραμμάτων και τεχνών με σημαντικές υποδομές (Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος). Μια Ελλάδα με ανοιχτή κοινωνία και με πολίτες δίχως απωθημένα και κόμπλεξ που μπορούν να παρακολουθήσουν και να εκτιμήσουν τη σημασία της επίσκεψης του Προέδρου των ΗΠΑ στον τόπο μας. Μια Ελλάδα που τιμά τη δημοκρατία. Μια Ελλάδα ενήλικη που άφησε πίσω της τις ιδεοληψίες. Αυτή ήταν η Ελλάδα της 14η και 15ης Νοεμβρίου.
Η άλλη είναι η Ελλάδα των μπαχαλάκηδων. Μια Ελλάδα παρηκμασμένη με συμμορίες τραμπούκων να καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Μια Ελλάδα που δεν ανήκει στον δυτικό κόσμο. Μια Ελλάδα που απεχθάνεται τον πολιτισμό και τα γράμματα. Μια Ελλάδα με κλειστή κοινωνία καταδικασμένη να αναπαράγει εμφυλιακά στερεότυπα. Μια Ελλάδα δίχως κράτος δικαίου, με πολίτες που δεν μπορεί να τους υπερασπιστεί η πολιτεία έναντι των κακοποιών στοιχείων. Μια Ελλάδα ανώριμη. Μια Ελλάδα διχασμένη. Μια Ελλάδα που μισεί τον εαυτό της και την δημοκρατία. Αυτή ήταν η Ελλάδα της 16ης και 17ης Νοεμβρίου.
Είναι ολοφάνερο σε ποια Ελλάδα νιώθει πιο άνετα η κυβέρνηση. Προφανώς στην δεύτερη. Στην Ελλάδα της μιζέριας. Την Ελλάδα της εξωστρέφειας και του πολιτισμού η κυβέρνηση μας δεν μπόρεσε να την υποστηρίξει ούτε στις τυπικές διαδικασίες.
Η εικόνα του Πρωθυπουργού που χασμουριότανε και κοίταγε το ρολόι του ενώ ήταν σε επίσημη συνάντηση με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, δεν μαρτυρούσε τίποτα άλλο παρά το αφόρητο κόμπλεξ του. Καθόλου δεν συμφωνώ με τα σχόλια ότι ίσως να μην ήταν καλά ο Πρωθυπουργός μας. Μια χαρά ήταν. Και απόλυτα συνεπής σε αυτό που φέρει. Η στάση του σώματός του ήθελε να δείξει στο "κοινό" του πως καμία σημασία δεν δίνει στο γεγονός της επίσκεψης του προέδρου των, κατά τη ρητορική του σιναφιού τους, "φονιάδων των λαών", διατηρώντας έτσι ζωντανή την εμφυλιοπολεμική ρητορική με την οποία κυβερνά δυο χρόνια τώρα. Η όψη του θα έλεγα πως μου θύμισε τη φράση του Γκλυξμπουργκ που είχε πει πως ήταν "μουτρωμένος" στις φωτογραφίες με τους συνταγματάρχες το 1967 για να στείλει "μήνυμα αντίστασης στην δικτατορία". Καθόλου δεν θα εκπλαγώ αν κάποτε μάθουμε πως αυτή η φράση ήταν η πηγή έμπνευσης του κ. Τσίπρα για τη συνάντησή του με τον Μπάρακ Ομπάμα!
Η εικόνα άλλωστε του Πρωθυπουργού μας την επομένη μέρα κι ενώ η Ελλάδα καταστρέφονταν από τους μπαχαλάκιδες ήταν, για τα δεδομένα του, άριστη. Έβγαλε έναν λόγο στη Βουλή για τη σημασία της επετείου του Πολυτεχνείου με την γνωστή του άνεση και τον γνωστό του διχαστικό λόγο οικειοποιούμενος τους αγώνες του 1973 και συνδέοντας τους με την σημερινή συγκυρία όπου εμείς, οι άλλοι, υποθέτω είμαστε αυτοί που βλάπτουν τη δημοκρατία. Μίλησε για την τραυματισμένη δημοκρατία των μνημονίων την οποία αυτός και οι δικοί του παλεύουν να αποκαταστήσουν!
Αυτός είναι ο Πρωθυπουργός μας και αυτά θέλει. Θέλει μια Ελλάδα της απομόνωσης, του διχασμού, ένα κράτος παρία, για να μπορεί ο ίδιος να είναι πάντα ο απόλυτος κυρίαρχος. Διότι σε μια εξωστρεφή, πολιτισμένη και ακμάζουσα χώρα της προόδου και του πολιτισμού, άνθρωποι σαν τον κ. Τσίπρα δεν έχουν ποτέ πρωτεύοντα ρόλο.
Το ερώτημα όμως δεν είναι τι θέλει ο κ. Τσίπρας, αλλά τι θέλουμε εμείς. Τι θέλουν οι Έλληνες πολίτες. Επί πολλές δεκαετίες, επί 43 χρόνια, όσα και η μεταπολίτευση, ο Έλληνας πολίτης είχε την πολυτέλεια να απολαμβάνει τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού καταγγέλλοντάς τα. Τώρα όμως τα έφερε η μοίρα έτσι και η ψήφος του ελληνικού λαού τον Γενάρη του 2015 ώστε να έχει έρθει η ώρα να αποφασίσουμε εν πλήρει συνειδήσει ποια Ελλάδα θέλουμε και αυτή να διεκδικήσουμε και να υπερασπιστούμε. Πρέπει επιτέλους να απαντήσουμε στο ερώτημα ποιο μέλλον θέλουμε για τον τόπο μας.
Και πριν απαντήσουμε ας λάβουμε υπόψη την διαπίστωση του Γ. Β. Δερτιλή στο βιβλίο του "Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις": "Η εμφυλιοπολεμική δημαγωγία οδηγεί σε δικτατορία με κουρελιασμένο μανδύα ψευδοκοινοβουλευτισμού". Η διαπίστωση του αυτή ταιριάζει δυστυχώς και στην περίοδο που ζούμε.
Της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ στο Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου