Περιμένοντας τον ανασχηματισμό: Ανόητο πουλί, η φωλιά σου καίγεται και εσύ κελαηδάς…

Δηλαδή περιμένουμε τον ανασχηματισμό; Οταν στην περιοχή μας έχει για καλά ανάψει η φωτιά, με την προοπτική να βρεθούμε σε μια λύση για το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, με εξελίξεις που έχουν κάνει τη γείτονα να ξιφουλκεί για τα σύνορα της καρδιάς της, κάνοντας τους παραδοσιακά επικεφαλής της περιοχής να αναζητούν άλλα στηρίγματα, με την Κύπρο να παλινδρομεί ανάμεσα σε μια λύση και στην επιστροφή σε χειρότερα σενάρια, εμείς ασχολούμαστε με την πιθανότητα να αναλάβει ο τάδε ή ο δείνα το τάδε ή το δείνα υπουργείο.

Ανόητο πουλί, η φωλιά σου καίγεται και εσύ κελαηδάς. Στη χώρα που κάποιο αμερικανικό πανεπιστήμιο έχει τους περισσότερους διαδικτυακούς φοιτητές, εμείς σκεφτόμαστε ότι τα εξ αποστάσεως μαθήματα των πανεπιστημίων πρέπει να περιοριστούν και τα διεθνή μεταπτυχιακά τους να περνούν από χίλια κόσκινα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.
Συνδυασμένο με τον ανασχηματισμό είναι το ξαναζεσταμένο φαγητό της ρύθμισης του χρέους. Εξαρχής η κατανόηση ότι αν μας χαρίσουν το χρέος, αυτό θα προκαλέσει νέο δανεισμό και όχι προσπάθεια να παραγάγουμε πλούτο και μόνο αν αρχίσουμε να παράγουμε πλούτο, υπάρχει η περίπτωση να σκεφτούν να μας περιορίσουν το χρέος, κολλάει στη θεμελιώδη λογική του ΣΥΡΙΖΑ. Λεφτά δωρεάν να τα μοιράσουμε στους παλιούς και νέους πελάτες για να συντηρήσουμε το παλιό και νέο καθεστώς. Λεφτά αντί για φαινομενικά αντιδημοφιλείς λύσεις.

Είναι δυνατόν π.χ. να καταλάβουμε ότι δεν γίνεται ο αριθμός γιατρών που εξυπηρετούσε 200.000 γεννήσεις να εξυπηρετεί 90.000 γεννήσεις; Οτι το ίδιο συμβαίνει παντού; Οτι ο προσανατολισμός σε νέες δραστηριότητες σημαίνει και προσανατολισμό της εκπαίδευσης και διά βίου μάθησης σε προσοδοφόρες ειδικότητες και όχι νέες ιατρικές; Με την προσδοκία μοιράσματος (και φυσικά διορισμών) η νέα κυβέρνηση θα συντηρήσει τον εαυτό της μέχρι την άλλη φορά επικαλούμενη τον φθόνο των άλλων. Ο καθένας νομίζει ότι όλη αυτή η ιστορία δεν τον αφορά. Δίκαια ή άδικα λέει ότι δεν φταίει αυτός. Φυσικά έχτισε αυθαίρετο, φορολογήθηκε με φορολογικούς συντελεστές που ήταν προϊόν μιας συλλογικής συναλλαγής, πέρασε τα περιουσιακά στοιχεία στο παιδί, παρακάλεσε τον βουλευτή να τακτοποιήσει το παιδί έστω και με σύμβαση: δεν βαριέσαι αφού «τρούπωσε» «τρούπωσε». Δεν φταίει αυτός.

Φταίει «το πολιτικό σύστημα» που τον θεωρεί ανίκανο να σκεφτεί και να αποφασίσει. Αρκεί να αγοράζει με τον σταυρό του υποσχέσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά. Στη χώρα που όλοι τα ξέρουν όλα και δεν φταίνε σε τίποτα, δυστυχώς περιμένουμε όλοι (όχι πια ένα θαύμα) το αναπόφευκτο τέλος. Περιμένουμε να καεί η φωλιά μας και τιτιβίζουμε… Νομίζουμε ότι σαν τον μυθικό φοίνικα θα αναγεννηθούμε από τη στάχτη μας.

Του Θ. Χατζηπαντελή Καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο mignatiou.com