Σε αυτή την αλληλουχία πρέπει να προσθέσουμε το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» που, κατονομάζοντας τον ανώτατο δικαστή, συνέχισε το κυβερνάρεστο έργο της «Ζούγκλας» του κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, καθώς και τις ενέργειες του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου, ο οποίος πρώτα διέταξε πειθαρχική έρευνα με βάση τα δημοσιεύματα και μετά ζήτησε να μάθει από πού κρατάει η σκούφια τους. Να σημειώσουμε ότι τυπικώς ο υπουργός Δικαιοσύνης, αφού δεν γνωρίζει την προέλευση των «αποκαλύψεων», δεν μπορεί να γνωρίζει και τη γνησιότητά τους. Εκτός αν έχει τυφλή εμπιστοσύνη στην εγκυρότητα των «ηλεκτρονικών δημοσιευμάτων».
Γράφαμε προεκλογικώς ότι η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κοστίσει πολύ στην εθνική οικονομία, επειδή τα στελέχη του εμφορούνται από παλαιοκομμουνιστικές αντιλήψεις και βλέπουν πολλά οράματα. Υπολογίζαμε όμως ότι στον τομέα διαφθοράς, κυνισμού της εξουσίας, τα πράγματα για μικρό χρονικό διάστημα θα ήταν καλύτερα. Οχι επειδή η Αριστερά είχε στο DNA της το θρυλικό «ηθικό πλεονέκτημα», αλλά διότι θα χρειαζόταν χρόνος για να μάθει τα παλιά και βρώμικα κόλπα, που είναι σύμφυτα κάθε εξουσίας. Η μεγάλη έκπληξη είναι η ταχύτητα με την οποία αυτή η κυβέρνηση χώθηκε στον βούρκο του κυνισμού και της ανηθικότητας. Και πόσο γρήγορα ξεπέρασε όλους τους προηγούμενους. ΕΥΠ, παρακολουθήσεις, Ζούγκλα, ροζ αποκαλύψεις, σπίλωση, απειλές, εκβιασμοί, παρακράτος· πρώτη φορά, τόση μαζεμένη σήψη.
Προ δύο ετών, όταν ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος είχε βγει στην αγορά με άλλου τύπου ροζ «αποκαλύψεις», διαβάζαμε στην «Αυγή» για «τη δημοσιογραφία του πολιτικού εκβιασμού και της λάσπης, που επανέκαμψε» και πως «αφορούν όλους οι δημοσιογραφικές πρακτικές της λάσπης. Αφορούν την πολιτική ζωή της χώρας, αφορούν τη δημόσια σφαίρα στο σύνολό της. Γι’ αυτόν τον λόγο η υπόθεση του “ροζ βίντεο” πάνω στο οποίο σπεκουλάρει ο Τριανταφυλλόπουλος δεν είναι υπόθεση της Αριστεράς μόνον. Ο βούρκος του Τριανταφυλλόπουλου είναι υπόθεση όλων, του πολιτικού συστήματος και της δημόσιας ζωής της χώρας. Είναι λάθος να περιχαρακωθεί ως υπόθεση της Αριστεράς. Η Αριστερά καλείται, πάντως, τώρα να δείξει ποια είναι η δική της απάντηση και η ποιοτική της διαφοροποίηση απέναντι στον δημοσιογραφικό οχετό. Απάντηση θαρρετή, χωρίς ενοχές, χωρίς αυτοθυματοποίηση και χωρίς «κουκούλωμα» («Αϊ σιχτίρ, “δημοσιογράφε”!», 22.6.2014).
Χθες η ίδια εφημερίδα είχε τίτλο «Ουαί υμίν Φαρισαίοι κομισταί» και το υμίν δεν ήταν με ήτα, όπως θα ’πρεπε. Το «Οι θύτες υποκρίνονται τα θύματα», πάντως, το έγραψαν σωστά...
Του Πάσχου Μανδραβέλη στην Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου