Τη μια, εμφανίζεται ως ειδήμων περί του αν η αιματηρή εξολόθρευση των Ποντίων ήταν γενοκτονία ή εθνοκάθαρση, και ξεσηκώνει αχό που επικαλύπτει την τρέχουσα μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης. Δεν διαθέτει την μετριοπάθεια να κατανοήσει ότι για να αποφανθεί κάποιος από καθέδρας επ΄ αυτού, απαιτούνται γνώσεις διεθνούς Δικαίου και ιστορικής επιστήμης, ικανότητα επιστημονικής διευκρίνισης εννοιών επί των οποίων ερίζουν ιστορικοί και διεθνολόγοι. Με την ίδια προπέτεια αποφαίνεται για την στάση της εκκλησίας στις σκοτεινές εποχές της κατοχής και της χούντας (Θα μπορούσε κάποιος να του αντιτείνει για την - μη - οργανωμένη δράση της Αριστεράς κατά της χούντας, αλλά δεν αφορά το παρόν κείμενο).
Εφόδιό του δεν είναι η ενδελεχής ιστορική γνώση, η διερεύνηση - μετά επιστημονικού βασάνου και των αντίστοιχων γνωστικών εργαλείων - των σκληρών ιστορικών εποχών. «Εφόδιό του» είναι η πολιτική μεροληψία εκπορευόμενη από την μυθολογία που κυριαρχεί στις μπροσούρες και τα άρθρα των κομματικών εντύπων της Αριστεράς. Όμως αυτό δεν είναι ιστορική επιστημονική γνώση, την οποία δικαιούται να εκφράζει ένας υπουργός. (και από την άλλη πλευρά: Οι θλιβερές μνήμες των Ποντίων, δεν μπορούν δια των συλλόγων τους, να ορίζουν πως θα ερμηνευτούν επιστημονικώς τα γεγονότα των τρομερών σφαγών και των εξοβελισμών που υπέστησαν οι πρόγονοί τους. Αυτά ορίζονται από την επιστήμη).
Επίσης ο κ. Φίλης παρεκβαίνει των υπουργικών του δικαιωμάτων. Μια κυβέρνηση διά του έργου της, έχει δικαίωμα στην «ταξική μεροληψία» - υπέρ δηλαδή ποιων τάξεων θα δράσει - και θα κριθεί εξ αυτού στις εκλογές. Δεν έχει όμως δικαίωμα στην δημόσια μεροληπτική ανάγνωσης της ιστορίας, γιατί αυτό σημαίνει εξουσιαστική παρέμβαση διαστρέβλωσής της.
Και το δίκιο του κ. Φίλη!
Αν ο κ. Φίλης ως απλός … «εφαψίας» της ιστορικής γνώσης, έχει άδικο στα προαναφερθέντα, έχει το δίκιο με το μέρος του στην μεταρρύθμιση που επιχειρεί στο μάθημα των θρησκευτικών, ως αρμόδιος υπουργός. Έγκειται στην ευχέρειά του και απορρέει από τον ρόλο του που του απέδωσε ο λαός, ως μέλος εκλεγμένης κυβέρνησης.
Εν ολίγοις: Ενώ η Πολιτεία έχει προχωρήσει στην αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, στο θέμα της άμβλωσης ή του διαζυγίου, στο θέμα της εκπαίδευσης παραμένει στα θεοκρατικά παρωχημένα! Ωστόσο σε ένα εκκοσμικευμένο κράτος ανεξιθρησκίας, τα θρησκευτικά δεν μπορεί να είναι κατηχητικό μάθημα πίστης. Θα έπρεπε να είναι μάθημα γνώσης, ιστορίας των θρησκειών και εκμάθησης των δογμάτων τους. Το κράτος, δια της εκπαιδεύσεως, δεν δικαιούται να ταυτίζεται με ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό δόγμα. Και είναι εκτός πλαισίου εποχής οι έντονες αντιδράσεις της Εκκλησίας, η οποία διεκδικεί το δικαίωμα να έχει λόγο και να συνδιαμορφώνει το περιεχόμενο του μαθήματος, παίζοντας το ρόλο του θρησκευτικού, εθνικού και παιδαγωγικού παιδονόμου.
Όμως η μεταρρύθμιση που επιχειρεί ο υπουργός, απαιτεί σοβαρό μετριοπαθή, εξονυχιστικό αλλά και αποφασιστικό διάλογο. Άλλωστε ο ίδιος έχει δηλώσει στον αρχιεπίσκοπο ότι «δεν θα γίνουν μονομερείς ενέργειες».
Αντί αυτού αποστεώνει, αν δεν ευτελίζει, την μεταρρυθμιστική προσπάθεια, με δηλώσεις σε τηλεπαράθυρα νυχτερινών εκπομπών, αποπνέοντας παράλληλα έναν άγαρμπο επιθετικό λόγο, ο οποίος δημιουργεί μια αύρα που επικαλύπτει την ουσία του προβλήματος - εκτός αν το κάνει σκόπιμα, για να καλύψει με αυτή, την πλήρη υποχώρηση της αριστερής κυβέρνησης στην παλιά διακηρυγμένη πρόθεσή της, για διαχωρισμό του κράτους από την εκκλησία.
Η εξέλιξη θα έχει ενδιαφέρον. Ο κ. Τσίπρας έχει παλαιόθεν άριστες σχέσεις με τον αρχιεπίσκοπο, αλλά παράλληλα ο κ. Φίλης ενέχει θέση άτυπου συμβούλου του. Όσο για το κόμμα, είναι αναφανδόν υπέρ του κ. Φίλη. Βουλευτές όμως και υπουργοί, έγιναν ταχύρυθμα επαγγελματίες της πολιτικής και αρνούνται να πάρουν θέση, για να μη δυσαρεστήσουν το χριστεπώνυμον πλήθος και χάσουν ψηφαλάκια …
ΥΓ: Να θυμίσουμε στην κυβέρνηση αυτό που τόλμησε ο Σημίτης: Την σύγκρουση με την παρεμβατικότητα της εκκλησίας σε θέματα που αφορούν αποκλειστικά την Πολιτεία.
Του Γιάννη Σιδέρη στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου