Βούτυρο στο ψωμί της ξενοφοβικής ακροδεξιάς...

Μια από τις περίεργες συζητήσεις που γίνονται στην Ελλάδα είναι κι εκείνη για την προέλευση της κρίσης. Πολλοί ισχυρίζονται, και τα φερέφωνά τους στην ενημέρωση συνεπικουρούν σχετικά, πως τα μνημόνια δήθεν έφεραν την κρίση. Και δεν είναι αυτή αποτέλεσμα της αλόγιστης σπατάλης, της απίστευτης ελληνικής προσοδοθηρίας, της ερασιτεχνικής διακυβέρνησης και της παραπειστικής «ευαισθησίας» που μέσω σκανδαλώδους ρουσφετολογίας και κρατικών επιλεκτικών παροχών (χιλιάδες διορισμοί στο δημόσιο, μοιρασιά επιδοτήσεων, ευνοιοκρατία στις αποφάσεις) για την εξαγορά ψήφων οδήγησε τους φορολογουμένους σε εξόντωση και την εθνική οικονομία σε αφασία.


Κατηγορείται έτσι ένας άνθρωπος, ο Γ. Γεωργίου, που εκσυγχρόνισε την ελληνική στατιστική υπηρεσία πως οδήγησε δήθεν τη χώρα στα μνημόνια επειδή δεν διαιώνισε το κουκούλωμα των αριθμών, την απάτη και την κάλυψη της πολιτικής φαυλοκρατίας ορισμένων κυβερνώντων. Πρώην υπουργοί έτσι που παρέλαβαν υγιείς οικονομικά δημόσιους φορείς και τους καταβύθισαν στο οικονομικό τέλμα διορίζοντας τη μισή τους εκλογική περιφέρεια καταφέρονται κατά του ανθρώπου αυτού, διότι δήθεν αμαύρωσε (αποκαλύπτοντας την πραγματικότητα) το έργο της κυβέρνησής τους!

Το κρίσιμο ερώτημα που σχεδόν όλοι αποφεύγουν είναι πώς ο Γεωργίου οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια, αφού η χώρα είχε ήδη υπογράψει το πρώτο της μνημόνιο όταν ανέλαβε την ΕΛΣΤΑΤ. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν οι δικές του μεταρρυθμίσεις να μας οδήγησαν στην κρίση; Σε τελευταία ανάλυση, στη βάση ποιων στατιστικών στοιχείων θα επιχειρήσει η ελληνική κυβέρνηση να επιδιώξει την περικοπή του χρέους της χώρας; Αν ο Γεωργίου έχει κάνει καλή δουλειά και τα ελληνικά στοιχεία είναι σήμερα αξιόπιστα –και βάσει αυτών θα γίνει η ελληνική προσπάθεια–, τότε πάνω σε ποια λογική διώκεται; Αν όχι, τότε πού θα στηριχθεί η ελληνική θέση; Μύλος, δηλαδή...

Το πρόβλημα της χώρας βρίσκεται ουσιαστικά στην αδυναμία του πολιτικού προσωπικού της χώρας, κάτω από την επιρροή των εξωπραγματικών ισχυρισμών των μέσων ενημέρωσης, να προβάλει εναλλακτικές πολιτικές στρατηγικές ικανές να οδηγήσουν τη χώρα μακριά από τα σημερινά αδιέξοδα.

Για όσο διάστημα δεν προβάλλονται πειστικές και ρεαλιστικές προτάσεις από τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, το πολιτικό σύστημα θα συνεχίζει να καταβυθίζεται στην ανυποληψία. Ο κόσμος θα συνεχίσει να υποφέρει δίχως να διακρίνει προοπτικές ανάκαμψης. Αριστερά και Δεξιά θα συνεχίσουν να καταβαραθρώνονται στα μάτια της κοινής γνώμης. Από την ώρα μάλιστα που πολλές πολιτικές δυνάμεις δεν εννοούν να ξεπεράσουν τις ξεφτισμένες τους ιδεοληψίες, τα κόμματα αδυνατούν να προχωρήσουν σε ριζοσπαστικές αλλαγές λόγου και στρατηγικών προγραμματικών θέσεων.

Μόνος ωφελημένος τελικά θα βγει η άκρα ξενοφοβική και αντι-ευρωπαική δεξιά. Εξαιρετικά επικίνδυνα είναι ενδεχόμενο να αυξήσει τα ποσοστά της κι εντασσόμενη σε ένα γενικότερο ρεύμα αμφισβήτησης κατεστημένων αρχών και ιδεών να πλησιάσει ακόμα και πλειοψηφικά εκλογικά ποσοστά.

Δεν υπάρχει πλέον αρκετός χρόνος γενικότερης αφύπνισης.

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου στο Liberal.gr