Ο διευθυντής της ΕΡΤ, πάντως, δεν έκανε κάτι χειρότερο απ’ όσα έχουν προηγηθεί όλο αυτό το διάστημα. Να μην ξεχνάμε τον συνεπή κομμουνιστή Πολάκη, ο οποίος δήλωσε για τους δημοσιογράφους: «όταν τους λέω βοθροκάναλα και πληρωμένος παπαγάλους της διαπλοκής, δεν είμαι πολιτικά ορθός. Ουστ βρωμιάρηδες».
Καταρχήν να πούμε ότι όλη αυτή η κατάσταση είναι αντιαισθητική. Κι ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τον Άδωνη Γεωργιάδη να βγαίνει στα παράθυρα και να λέει προς τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς του αντιπάλους: «Ουστ βρωμιάρηδες». Χαμός θα είχε γίνει. Ακροδεξιό θα τον ανέβαζαν, ακροδεξιό θα τον κατέβαζαν.
Όταν όμως το «ουστ βρωμιάρηδες» το λέει ένας υπουργός της εθνοσωτήριας κυβέρνησής μας, τότε η έκφραση αυτή αποκτά άλλο νόημα και αποκτά άλλα χαρακτηριστικά. Είναι σαν να πλημμυρίζει το δωμάτιο με αρώματα άγριων λουλουδιών του αγρού. Ντροπής πράγματα…
 |
| Οι ΣΥΡΙΖΑιοι ξέρουν να επιλέγουν συνεργάτες ... |
Στα νιάτα μας πολλοί άνθρωποι, συνεπαρμένοι από το ήθος, τον λόγο και την παρουσία του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον τα πολιτικά επιχειρήματα του «χώρου». Η Αυγή ήταν μία εφημερίδα που είχε κερδίσει τον σεβασμό του αναγνωστικού κοινού, καθώς δίδασκε πολιτισμό και ευπρέπεια. Εκείνη η Αριστερά ήταν μία πολιτική όαση απέναντι στη ζούγκλα του διπολισμού του μίσους. Εκείνη η αριστερά έχει πάψει να υπάρχει. Δεν έχει σχέση ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ εσωτερικού του Κύρκου και η Αυγή με εκείνη την εφημερίδα που αγαπήσαμε νέοι.
Ναι, αλλά τώρα είναι στην εξουσία. Το ΚΚΕ του Κύρκου αγκομαχούσε σε κάθε εκλογική μάχη. Ο σεβασμός των αντιπάλων δεν είναι το ίδιο γλυκός με την εξουσία. Κι η Αυγή μπορεί να πουλάει σήμερα ελάχιστα φύλλα, αλλά είναι πλέον βιώσιμη. Στο παρελθόν ήταν μία καλύτερη εφημερίδα με μεγαλύτερο ακροατήριο, αλλά οι άνθρωποί της αγωνιούσαν για το αν θα εξακολουθούσε να βρίσκεται κρεμασμένη στα περίπτερα. Πού είναι λοιπόν το πρόβλημα από τη στιγμή που ο αντικειμενικός στόχος της κατάκτησης της εξουσίας έχει κερδηθεί;
Το πρόβλημα παραμένει κάθε φορά το ίδιο και δεν είναι άλλο από την αλαζονεία της εξουσίας. Χρειάζεται να διαθέτει κανείς μεγάλα αποθέματα ψυχικού σθένους για να μπορέσει να παραμείνει αλώβητος σε όλη αυτήν τη διαδικασία. Αν τα καταφέρει, θα έχει μπορέσει να κάνει τον κόσμο καλύτερο, να γίνει παράδειγμα και για τους υπόλοιπους. Συνήθως, όμως, η αλαζονεία είναι το κύριο χαρακτηριστικό της κάθε εξουσίας. Και δυστυχώς και του ΣΥΡΙΖΑ. Και το λέμε αυτό επειδή πολλοί ήλπιζαν ότι με την Αριστερά θα ήταν αλλιώς, θα ήταν τα πράγματα καλύτερα. Έκαναν προβολή αυτού που είχαν γνωρίσει με τον Λεωνίδα Κύρκο και περίμεναν ότι θα το έβλεπαν μερικά χρόνια αργότερα με τον Αλέξη Τσίπρα. Περίμεναν, δηλαδή, τον Αλέξη Τσίπρα να παίξει φυσαρμόνικα στο Μέγαρο Μαξίμου. Ήταν κι αυτή μία αυταπάτη στην εποχή της πλάνης…
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα ή του Σημίτη είχαν λιγότερη αλαζονεία; Η Νέα Δημοκρατία; Να είμαστε δίκαιοι! Αν εξαιρέσει κανείς τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, από εκεί και πέρα πήραμε την κατρακύλα. Το έχουμε πει και άλλες φορές, το πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό και πριν έρθει η χρεοκοπία της Οικονομίας προηγήθηκε η πολιτιστική μας κατάρρευση. Τα πράγματα στο παρελθόν δεν ήταν «αλλιώς», για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Αλλά δεν ήταν και χειρότερα! Στις μέρες του Αλέξη ο δημόσιος βίος κατακλύζεται από το είδος του Πολάκη. Είναι το σήμα κατατεθέν της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα!
Θανάσης Μαυρίδης στο liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου