Την ίδια στιγμή οι σύντροφοι του διαδήλωναν και προσέφευγαν κατά των ιδιωτικοποιήσεων αυτών που τώρα καθισμένοι αναπαυτικά στις υπουργικές πολυθρόνες ψήφισαν, νομοθέτησαν και υλοποιούν. Και για όλα αυτά τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο! Μπράβο που υπέγραψαν το Ελληνικό! Μπράβο που παραδέχονται πως ο κόσμος τον Ιανουάριο του 2015 «καλύτερα να ψήφιζε Σαμαρά». Και θέλει μεγαλείο ψυχής για έναν πολιτικό άνδρα να προτρέπει -όπως αποδείχτηκε από τις πράξεις του- τον λαό να ψηφίσει τον πολιτικό του αντίπαλο. Προσωπικά, δε, είμαι σίγουρος πως πρώτος ο ίδιος ο Αλέξης έδωσε το καλό παράδειγμα ακολουθώντας τη «συμβουλή» που μας έδωσε.
Κάποιος μπορεί να πει πως αδυνατούσε να προβλέψει 1,5 χρόνο μπροστά και να διανοηθεί τι θα αναγκαζόταν να υπογράψει εκβιαζόμενος. Άλλος μπορεί να θυμηθεί τα ραντεβού του στο Salon De Bricolage που διέρρεαν κατά καιρούς και να υποθέσει πως απλώς μας κορόιδευε… Προτιμώ όμως να αφήσω τις υποθέσεις και να μείνω στα δεδομένα…
2001: Σταματάει να λειτουργεί το Αεροδρόμιο του Ελληνικού.
2004: Ολοκληρώνονται και χρησιμοποιούνται οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Ελληνικό.
2005: Οι αρχιτέκτονες David Serero, Elena Fernandez και Phillipe Coignet κερδίζουν το Πρώτο Βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό για το Σχεδιασμό Μητροπολιτικού Πάρκου και συγκροτήματος κατοικιών στο Ελληνικό επί Σουφλιά. Το Ελληνικό Κράτος δεν προχώρησε σε εφαρμογή της πρότασης, αντιμετωπίζοντας τεράστιες αντιδράσεις από το τότε ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους δημάρχους της περιοχής, και ακόμα και τον τότε πρόεδρο των κατασκευαστών (που φαντάζομαι πως αν ήξερε τι περίμενε τον κλάδο του, θα ζητούσε ένα συγνώμη από τους συναδέρφους του).
2011: Ιδρύεται η Ελληνικό ΑΕ
2014, Απρίλιος: Ολοκληρώνεται η διαγωνιστική διαδικασία και ανακηρύσσεται η Lamda προτιμητέος επενδυτής.
2014, Νοέμβριος: Υπογράφεται η σύμβαση μεταξύ της Ελληνικό ΑΕ και της Lamda Development.
2016: Υπογράφεται μνημόνιο συνεννόησης που αποτελεί ουσιαστικά επικαιροποίηση της σύμβασης.
Αυτή είναι σε λίγες γραμμές η ιστορία του Ελληνικού. Μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει λήξει επιτυχώς από το 2005 λήγει (;) σήμερα, μετά από 11 χαμένα χρόνια, χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας και αρκετά χαμένα δισ. που ουσιαστικά καλύφθηκαν με φόρους. Πόσο καλύτερα θα ήταν αν αυτός που υπέγραψε την ιδιωτικοποίηση προχθές την στήριζε από το 2005, το 2007, το 2014 ή ακόμα και το 2015 όταν κανόνιζε τα μυστικά ραντεβού στο Bricolage το βράδυ και τις πορείες κατά της επένδυσης το πρωί. Πόσο καλύτερα θα ήταν για τους χιλιάδες άνεργους που θα έβρισκαν δουλειά. Πόσο καλύτερα θα ήταν για όλους τους κλάδους της οικονομίας με πρώτο τον κατασκευαστικό, που θα αναζωογονούνταν. Πόσο καλύτερα θα ήταν για όλους τους εργαζόμενους και συνταξιούχους που θα γλίτωναν ένα κάρο φόρους και μειώσεις μισθών; Πόσο καλύτερα θα ήταν για όλους… εκτός από έναν. Τον Αλέξη Τσίπρα, που αν δεν είχε αυτήν τη στάση, δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός. Αν δεν αντιδρούσε καταγγέλλοντας τα πάντα, πως να τον προσέξουν, πώς να διαφοροποιηθεί, πώς να τον προτιμήσουν;
Μόνο που όλοι αυτοί των οποίων το έπαιζε προστάτης φορολογήθηκαν, έμειναν άνεργοι, πείνασαν, κρύωσαν τους χειμώνες, χτυπήθηκαν από την ανθρωπιστική κρίση (όπως θα έλεγε ο παλιός καλός Αλέξης) χάρη σε αυτήν ακριβώς τη στάση του ιδίου και των συντρόφων του. Μη γελιέστε, αν δεν υπήρχαν Αλέξηδες να πολεμούν την επένδυση, να την εμφανίζουν ως αντιλαϊκή, να βάζουν τον κόσμο απέναντι και τις τοπικές κοινωνίες στον δρόμο, να προσφεύγουν στο συμβούλιο της επικρατείας κτλ, η επένδυση θα ήταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο και θα βιώναμε τα πολλαπλά οφέλη της. Το ίδιο ισχύει για όλες τις άλλες επενδύσεις, για όλα τα άλλα «ξεπουλήματα», για όλες τις άλλες μεταρρυθμίσεις. Γιατί η ιστορία του Ελληνικού αποτελεί μικρογραφία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας που δίνει την καλύτερη απάντηση στο επιχείρημα των «40 χρόνων που μας έφτασαν εδώ». Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο παράδειγμα του Ελληνικού, την καταστροφή την έκαναν αυτοί που ήταν απέναντι από τους κυβερνώντες. Ο τεράστιος λογαριασμός της χαμένης δεκαετίας, των χαμένων δισ., των χαμένων θέσεων εργασίας, του χαμένου ΑΕΠ κοκ πάει δικαιωματικά σε αυτούς. Οπότε ας πουν ένα συγνώμη στους αδυνάμους που δήθεν προστάτευαν τόσα χρόνια «με τους αγώνες τους». Γιατί έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Τους στερούσαν όσο περισσότερες θέσεις εργασίας μπορούσαν. Χαιρετίζω λοιπόν την υπογραφή ιδιωτικοποιήσεων από τον Αλέξη, που συνιστούν αναγνώριση από μέρους του πως «κακώς τον ψηφίσαμε». Συμφωνώντας απόλυτα, του ζητάω να παραιτηθεί (για να διορθώσουμε το λάθος μας) και τον καλώ να ενώσουμε τις φωνές μας στις 15 Ιουνίου.
Του Νίκου Ρωμανού στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου