Δεν ήταν μια αυταπάτη που είχε μόνο στις αρχές του 2015, όταν έλεγε τα απίστευτα περί ευρωπαϊκών συνδιασκέψεων για το χρέος κλπ. Αντιθέτως, βρισκόταν μέχρι πρότινος στο επίκεντρο της ρητορικής του σχετικά με το υποτιθέμενο πλεονέκτημά του έναντι της αντιπολίτευσης.
Και αυτή η αυταπάτη αυτή, λοιπόν, γκρεμίστηκε με πάταγο.
Σύμφωνα με την απόφαση του Eurogroup, η χώρα παραμένει αναγκασμένη να πετύχει τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% μέχρι το 2018. Όσο για τα υπόλοιπα; Βλέπουμε…
Με άλλα λόγια, μας έμειναν για τώρα τα βαριά υφεσιακά μέτρα, ο κόφτης και η παράδοση, σε μεγάλο βαθμό, της εθνικής μας κυριαρχίας με το υπερταμείο, και πήραμε ως αντάλλαγμα κάποιες αόριστες υποσχέσεις!
Άλλη μια μεγάλη διαπραγματευτική επιτυχία!
Όπως αναμενόταν βέβαια, η κυβέρνηση επιχειρεί να βαφτίσει για άλλη μια φορά το κρέας ψάρι, πανηγυρίζοντας για το μεγάλο της επίτευγμα.
Γνωστό το έργο αλλά χρήσιμο, πλέον, αποκλειστικά για αυστηρώς εσωκομματική κατανάλωση.
Η πλειονότητα των πολιτών, άλλωστε, υιοθετεί σήμερα δύο είδη αντιδράσεων απέναντι στα επικοινωνιακά τρικ της κυβέρνησης: Είτε εκνευρίζεται με την προσπάθεια να υποτιμήσουν τόσο προκλητικά τη νοημοσύνη της, είτε απλά αδιαφορεί.
Αυτό που ενδιαφέρονται να ακούσουν οι πολίτες είναι για τους τρόπους με τους θα βελτιωθεί η ζωή τους. Για το πώς θα επιστρέψει η χώρα στην ανάπτυξη και για το πώς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Η κυβέρνηση δεν λέει τίποτα για αυτά. Αρκείται στο να συγχαίρει τον εαυτό της για υφεσιακά μέτρα, ισχυριζόμενη πως αυτά συμβάλλουν στην κοινωνική δικαιοσύνη.
Δηλώνει ότι το κλείσιμο της αξιολόγησης αρκεί, από μόνο του, για να επαναφέρει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Μακάρι να ήταν τόσο απλό!
Το κλείσιμο της αξιολόγησης, ακόμα και με τον λάθος τρόπο που έγινε, είναι φυσικά προτιμότερο από την εναλλακτική, δηλαδή το χάος.
Για να επιστρέψει, όμως, η χώρα στην ανάπτυξη απαιτείται να δοθεί βάρος στην προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων. Το συμπέρασμα αυτό δεν είναι απόρροια ιδεοληψιών. Είναι απόρροια απλής λογικής. Με δεδομένη την οικονομική κατάσταση της χώρας το δίλημμα δεν είναι «ιδιωτικές επενδύσεις ή δημόσιες επενδύσεις». Είναι «ιδιωτικές επενδύσεις ή μόνιμη ύφεση». Αξίζει να σημειωθεί πως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο η λογική της προσέλκυσης και μόχλευσης ιδιωτικών κεφαλαίων βρίσκεται στον πυρήνα του αναπτυξιακού σχεδιασμού. Σε αυτή την προσέγγιση βασίζεται, άλλωστε, και το πολυδιαφημισμένο πακέτο Γιουνκέρ.
Ο μόνος που μοιάζει να μην έχει αποδεχθεί την αναγκαιότητα για ιδιωτικές επενδύσεις είναι η κυβέρνηση!
Το δείχνει διαρκώς στην πράξη, όταν τα ίδια τα στελέχη της υπονομεύουν ιδιωτικοποιήσεις και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ακόμα και στις λίγες ιδιωτικοποιήσεις στις οποίες αναγκάζονται μετά κόπων και βασάνων να συναινέσουν, δεν παραλείπουν να τονίσουν ότι το κάνουν με πόνο ψυχής!
Γιατί λοιπόν να επιλέξει κάποιος επενδυτής να έρθει στη χώρα μας όταν ξέρει πως η ίδια η κυβέρνηση είναι η πρώτη που θα του βάλει τρικλοποδιές; Γιατί να μην προτιμήσει μια χώρα με κυβέρνηση που δείχνει στην πράξη τη φιλικότητά της προς τις επενδύσεις;
Είναι σαφές πως δεν υπάρχει λόγος να το κάνει.
Όπως είναι σαφές πως αυτή η κυβέρνηση δεν έχει τον τρόπο να επαναφέρει την ελληνική οικονομία στον δρόμο της ανάπτυξης. Ο μόνος της στόχος είναι να διατηρηθεί στην εξουσία αποπροσανατολίζοντας με διάφορα φθηνά κόλπα την κοινή γνώμη.
Δεν νομίζω πως έχει την αυταπάτη πως θα το πετύχει.
Του Κωστή Χατζηδάκη Αντιπρόεδρου της Νέας Δημοκρατίας, Βουλευτή Β’ Αθηνών στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου