Λίγοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι θα βρεθεί κάποια λογική λύση στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές. Η απαίτηση του ΔΝΤ να νομοθετηθεί προληπτικό πακέτο συγκεκριμένων μέτρων ύψους 3,6 δισ ευρώ, τα οποία θα ενεργοποιούνται κάθε φορά που θα διαπιστώνεται απόκλιση από τους στόχους του μνημονίου, έχει οδηγήσει τους περισσότερους από τους συνομιλητές μου στην εκτίμηση ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα φοβηθεί το πολιτικό κόστος και θα επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας.
Αν δεχτούμε ως δεδομένο ότι το ΔΝΤ (με τη σύμφωνη γνώμη του Βόλφγκαγκ Σόιμπλε) δεν θα υποχωρήσει από την αξίωσή του, μπορούμε να εικάσουμε ότι τυχόν αποδοχή της θα επιφέρει τεράστιο πλήγμα στον Απρωθυπουργό. Η νομοθέτηση μέτρων συνολικού ύψους 9 δισ ευρώ -ακόμη και αν γίνει αποδεκτή από τους βουλευτές του- θα τον αποκόψει από ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, τα οποία τον στήριξαν για να κατακτήσει την εξουσία.
Σε περίπτωση αδιεξόδου, λοιπόν, θα παραιτηθεί για να προκηρυχτούν εκλογές (μιας που τόσο ο ίδιος όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης λένε «όχι» σε οικουμενική) ή μήπως επιχειρήσει νέο δημοψήφισμα, που αυτή τη φορά μοιραία θα έχει ως ερώτημα «ευρώ με αυτά τα μέτρα ή δραχμή»;
Αν επιλέξει την οδό των εκλογών, το ρίσκο θα είναι ιδιαίτερα υψηλό για τον ίδιο: πιθανή απώλεια της πρωθυπουργίας. Θα το πάρει; Μόνο αν επιλέξει να μη βάψει τα χέρια του με περισσότερο «αίμα» και στοχεύσει στη διατήρηση του προσωπικού του πολιτικού κεφαλαίου. Με δυο λόγια «ας γίνει πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης, ας πάρει εκείνος όλα τα επαχθή μέτρα και ας περιμένω ξανά τη σειρά μου».
Αν το εκλογικό σενάριο μπορεί να οδηγήσει σε κυβερνητική αλλαγή, εκείνο του δημοψηφίσματος είναι βέβαιο ότι θα διχάσει βαθιά τον λαό και ενδέχεται να γεννήσει καταστροφικές συνέπειες. Ποιος αποκλείει να επιλέξουν την έξοδο από την Ευρωζώνη οι εξουθενωμένοι και χωρίς ελπίδα πολίτες, με σύμμαχο την άγνοιά τους για το δράμα που θα ζήσουν οι ίδιοι και ο τόπος στη συνέχεια; Η φράση «δεν έχω τίποτα να χάσω πια» ακούγεται όλο και συχνότερα…
Καταλήγω με μια επισήμανση: υπάρχουν κάποιοι κοντά στον πρωθυπουργό, που πιστεύουν ότι πρέπει να συμβιβαστεί ακόμη και αν οι δανειστές επιμείνουν σε δεσμευτικά και συγκεκριμένα προληπτικά μέτρα. Το επιχείρημά τους είναι ότι έτσι θα ανοίξει η συζήτηση για το χρέος και θα κερδηθεί κρίσιμος χρόνος για να προχωρήσει στο εσωτερικό η αναδιάταξη του τηλεοπτικού τοπίου -δυο κορυφαία θέματα για τον Σύριζα.
Επισημαίνουν δε ότι αν πάνε καλά τα πράγματα στην οικονομία, δεν θα χρειαστεί καν να ληφθούν τα επιπλέον μέτρα. Άρα, κανείς δεν θα θυμάται τη σημερινή συζήτηση. Αντίθετα, θα μπορεί τότε ο πρωθυπουργός να υποστηρίξει ότι έβγαλε τη θηλιά του χρέους από τον λαιμό των Ελλήνων και τσάκισε το «καρκίνωμα της διαπλοκής».
ΥΓ Ειλικρινά δεν ξέρω ποιον δρόμο θα επιλέξει ο Αλέξης Τσίπρας. Εκείνο που παρατηρώ, όμως, από τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του είναι μια (χωρίς όρια) αφέλεια, που επί των ημερών του Γιάννη Βαρουφάκη είχε προσλάβει χαρακτήρα μικρομεγαλισμού και στη σημερινή περίοδο του Ευκλείδη Τσακαλώτου εξαντλείται σε εξυπνακισμούς του τύπου «έχουμε πολλές ιδέες στον Σύριζα και θα πείσουμε τους δανειστές».
Δυστυχώς, δεν έχουν καταλάβει πως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο πολιτικής διαπραγμάτευσης και πως, όταν η τρόικα απαιτεί 10 εννοεί 10, και δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί ούτε 7 ούτε 8 που αντιπροτείνουμε εμείς… Κυρίως, αρνούνται να παραδεχτούν πως κάνουν ό,τι και η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά -μόνο που καθυστερούν και ο λογαριασμός αυξάνεται καθημερινά…
Του : Χρήστου Παναγιωτόπουλου στο aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου