Αναζητούνται ανόητοι ταξικοί εχθροί - επενδυτές...

Είναι γνωστή η φράση που αποδίδεται στον Λένιν (πιθανότατα ποτέ δεν την είπε), για τους καπιταλιστές που θα μας πουλήσουν το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε. Αυτή τη  φράση προφανώς είχε στο νου του ο κ. Κυρίτσης όταν τις προάλλες με κυνισμό εξήγησε την πραγματική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ περί «ταξικών εχθρών» που θα πληρώσουν. Πολιτική που για να είμαστε ειλικρινείς δεν χρειαζόταν η ευγλωττία του κ. Κυρίτση για να την αντιληφθούν οι πάντες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δημοσίως επικηρύξει ως ταξικούς εχθρούς τους επιχειρηματίες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους επιστήμονες (ιδίως τις εγκληματικές εξ αυτών φυσιογνωμίες που φορούν γραβάτα) και όσους εργαζόμενους έχουν το θράσος να βγάζουν πάνω από 20 χιλιάδες ευρώ στον ιδιωτικό τομέα. Κι όλες οι πολιτικές του -ασφαλιστικό, φορολογικό, φόροι ακινήτων κ.λπ.- έχουν ένα μόνο στόχο. Την οικονομική εξόντωση του «ταξικού εχθρού».



Η χρησιμότητα της (υποτιθέμενης) φράσης του Λένιν είναι ότι εξηγεί το λογικό παράδοξο που προκύπτει από το γεγονός ότι την ίδια ώρα ο κ. Τσίπρας και οι άλλοι ΣΥΡΙΖΟ - αξιωματούχοι προσκαλούν τους επιχειρηματίες-ταξικούς εχθρούς να επενδύσουν. Θεωρούν προφανώς -άλλη μια υποτιθέμενη φράση του Λένιν αυτή- ότι μεταξύ των «ταξικών εχθρών» αφθονούν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», που αντί να βλέπουν τι κάνει ο κ. Τσίπρας, θα πιστέψουν, μετά από εκατό καντάρια ψέματα, τις υποσχέσεις του.

Υπάρχουν άραγε τόσοι ανόητοι «ταξικοί εχθροί»; Η εμπειρία των γνήσιων λενινιστικών καθεστώτων δείχνει ότι αποτελούν -δυστυχώς για τους διαφόρους Τσίπρες και Κυρίτσηδες- πολύ σπάνιο είδος. Ακόμα κι οι καπιταλιστές που «πούλησαν σκοινί στον Λένιν» είναι βέβαιο ότι δεν το έκαναν επί πιστώσει. Όπως είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν έφτιαξαν εργοστάσια κατασκευής σκοινιών στη Σοβιετική Ρωσία. Η επενδυτική πραγματικότητα είναι απλή. Επενδύσεις γίνονται όταν τα κέρδη, μετά τους φόρους και αφού ληφθούν υπόψη όλοι οι κίνδυνοι και οι αβεβαιότητες -πολιτικές κι επιχειρηματικές- αξίζουν τον κόπο. Όταν οι φόροι είναι εξουθενωτικοί και οι κίνδυνοι τεράστιοι, τότε γίνονται επενδύσεις μόνο εκεί που τα κέρδη είναι τόσο μεγάλα ώστε ό,τι κι αν συμβεί οι «ταξικοί εχθροί» να βγάζουν λεφτά.

Οι περιπτώσεις αυτές είναι πάντα λίγες και κατά κύριο λόγο αφορούν τα «ταξικά φιλαράκια». Εκείνους δηλαδή που αναζητούν όχι μια σοβαρή χώρα να επενδύσουν αλλά βολικούς τρόπους για να βγάλουν εύκολο και γρήγορο χρήμα επωφελούμενοι από λυκοφιλίες και διασυνδέσεις. Από την κατηγορία αυτή «επενδυτών» η Ελλάδα δεν είχε ποτέ έλλειψη και η συμπεριφορά της σημερινής κυβέρνησης δείχνει ότι δεν θα μας λείψουν ούτε στην παρούσα φάση. Για τις κανονικές επενδύσεις όμως, που δεν έχουν στόχο απλώς να αλλάξουν χέρια αξίες σε σκοτωμένες τιμές, αλλά αφορούν την πραγματική οικονομία και μπορούν να δημιουργήσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που χρειαζόμαστε, απαιτούνται «ταξικοί εχθροί». Κι αυτοί μπορεί να μην έχουν την πολεμοχαρή διάθεση του κ. Κυρίτση και των συντρόφων του στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παρά τα όσα αλαζονικά νομίζουν οι διάφοροι Συριζαίοι, δεν έχουν προσλάβει Καρανίκες ως συμβούλους επιχειρηματικής στρατηγικής, δεν θεωρούν τα γραφεία γαλέρες και τις καριέρες χολέρες και δεν σπεύδουν να βάζουν τα χρήματά τους σε χώρες οι κυβερνήσεις των οποίων τους αντιμετωπίζουν ως «χρήσιμους ηλίθιους».


Του Θόδωρου Σκυλακάκη , Προέδρου της Δράσης