Είναι επίσης σαφές ότι οι πολίτες, στην πλειοψηφία τους, δεν έχουν πια καλή εκτίμηση για μας τους δημοσιογράφους και κυρίως δεν μας έχουν εμπιστοσύνη. Αυτό έξαλλου φαίνεται από τις πωλήσεις των εντύπων έως τον τρόπο αντιμετώπισης των όσων γράφουμε ή μεταδίδουμε.
Γι' αυτό βέβαια δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών οι ίδιοι, το αντίθετο θα έλεγα. Όμως είναι σαφές ότι κυβερνήσεις και κόμματα, για δικούς τους λογούς το καθένα, εδώ και χρόνια, τα φορτώνουν όλα στους δημοσιογράφους. Αυτοί φταίνε για όλα, αυτοί φταίνε για τα λάθη των ιδίων, όλοι οι δημοσιογράφοι είμαστε διαπλεκόμενοι και άλλα παρόμοια, τα όποια έχουν δημιουργήσει αυτό το αρνητικό, για μας, κλίμα στην κοινωνία.
Δεν είναι η στιγμή να αναλύσουμε το θέμα, παρότι κάποια στιγμή, σύντομα, ως Ένωση Συντακτών αλλά και ως επαγγελματίες δημοσιογράφοι, οφείλουμε να δούμε το πρόβλημα, να το αναλύσουμε, να ξεκαθαρίσουμε μόνοι μας τα του οίκου μας και να κινηθούμε μετά στην κοινωνία, προσπαθώντας να αλλάξουμε την αντίληψη της για μας.
Και βέβαια, οφείλουμε να κάνουμε σαφές σε όλους το γιατί πολιτικοί διαφόρων αποχρώσεων και κομμάτων, όταν «τα βρίσκουν δύσκολα», τα ρίχνουν στους δημοσιογράφους. Είμαστε έξαλλου ο εύκολος στόχος. Και μάλιστα, ένας στόχος που τον θεωρεί η κοινωνία υπεύθυνο για όλα, μια και έτσι την έχουν πείσει χρόνια οι πολίτικοι, αλλά και δικά μας λάθη.
Πρόκειται για φαύλο κύκλο, που ρυθμίζεται μόνον με καθαρές λύσεις.
Όμως, από το να σε «κυνηγούν» οι άλλοι με το να κυνηγάς εσύ την... ούρα σου, πώς να το κάνουμε, έχει πολύ μεγάλη απόσταση.
Γιατί, δεν είναι δυνατόν, με οποιαδήποτε οπτική γωνία να το δει κάποιος και κάτω από οποιεσδήποτε προϋποθέσεις, να εμφανίζονται δημοσιογράφοι να αρνούνται σε πολίτες –και μάλιστα δημοσιογράφους– να εκφράζουν την άποψη τους.
Και δεν μπορεί κανείς να δεχθεί, κάτω από οποιαδήποτε δικαιολογία, πως δημοσιογράφοι μπορεί να αφαιρέσουν από συνάδελφο τους τη δυνατότητα, το δικαίωμα, να εκφράζει την άποψη του, όσο δυνατά αυτός νομίζει. Όποια άποψη και να είναι αυτή.
Οι δημοσιογράφοι σε όλο τον κόσμο πάλευαν και παλεύουν για να μπορούν όλοι να έχουν δικαίωμα στην έκφραση της άποψης τους. Δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους, όσο και αν οι άλλοι διαφωνούν με αυτή.
Έξαλλου, αυτό είναι και ένα από τα κυρία συστατικά της ελευθεροτυπίας, λέξη κλειδί, λέξη-φετίχ για τη δημοσιογραφία.
Και όμως, δυστυχώς, κάποιοι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα αποφάσισαν ότι πρέπει να στερήσουν το δικαίωμα αυτό από συναδέλφους τους. Να το στερήσουν, ίσως γιατί διαφωνούσαν με την άποψη που εξέφρασαν.
Κάτω από οποιαδήποτε δικαιολογία, κάτω από οποιαδήποτε λογική, δεν είναι δυνατόν δημοσιογράφοι να αρνούμαστε σε συναδέλφους μας να εκφράσουν την άποψη τους.
Και οι όποιες δικαιολογίες και «τυπικές» αναφορές σε κανονισμούς λειτουργίας ή «δεδομένα» του παρελθόντος δεν μπορούν να δικαιολογήσουν κανέναν.
Και κυρίως δεν είναι δυνατόν να τιμωρούνται γι' αυτό δημοσιογράφοι από δημοσιογράφους.
Τα πράγματα είναι απλά. Οι δημοσιογράφοι δικαιούνται να λένε την άποψη τους καθαρά και ελεύθερα. Όποια και αν είναι αυτή. Και ο μέσος πολίτης έχει τη δυνατότητα να κρίνει. Όλα τα αλλά κατηφορίζουν προς δρόμους και λογικές που παλαιοτέρα τις λέγαμε φασιστικές... Έτσι συνάδελφοι…
ΥΓ. Και κάτι τελευταίο. Ίσως σχετικό, ίσως και άσχετο με το θέμα μας.
Δεν μπορεί ένας δικαστής να καταδικάσει κάποιον επειδή είναι πετυχημένος και ο ίδιος δεν είναι.
Δεν μπορεί ένας δικαστής να κρίνει με βάση τις ιδεολογικές τους απόψεις.
Δεν μπορεί ένας δικαστής να κρίνει με βάση προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες.
Δεν μπορεί ένας δικαστής να κρίνει με βάση κάποιου είδους κόμπλεξ, επαγγελματικού ή άλλου.
Δεν μπορεί, τέλος, ένας δικαστής να θεωρεί ότι θα πρέπει μέσω καταδικαστικών αποφάσεων να επιβάλλει την «προσωπικότητα» του. Μάλλον το αντίθετο επιτυγχάνει.
Του Πέτρου Τρουπιώτη (δημοσιογράφου, αν. μέλους Β΄ Πειθαρχικού Συμβουλίου ΕΣΗΕΑ.) στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου