Από μόνη της αυτή η ομολογία εμπεριέχει την παραδοχή διάπραξης (τουλάχιστον) 4 κακουργημάτων, που μπορεί να οδηγήσουν έως και σε ισόβια κάθειρξη!
Αν σε αυτές τις παραδοχές προσθέσει κανείς τις ομολογίες για παράνομη καταγραφή και διακίνηση προσωπικών δεδομένων με διανομή, μάλιστα, του σχετικού υλικού σε τρίτους, αλλά και τις αποκαλύψεις του ιδίου προσώπου για παγίδευση των ΑΦΜ του συνόλου των φορολογουμένων και παράνομη αντιγραφή (χάκινγκ) των φορολογικών τους στοιχείων, τότε μιλάμε για παράβαση του μισού ποινικού κώδικα…
Η δικαιοσύνη τι ακριβώς έκανε για τις ομολογίες αυτές; Απλά, σφύριζε κλέφτικα. Ούτε καν μια έρευνα για τα μάτια του κόσμου. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο Γιάνης είναι ο «τρελός του χωριού» ή βάσει νομικών όρων έχει το «ακαταλόγιστο». Και ότι όσα λέει είναι απλώς υπερβολές, μήπως κερδίσει λίγα ακόμα λεπτά δημοσιότητας.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά!
Την αντίστοιχη ομολογία του εν λόγω τ. υπουργού επιβεβαιώνουν και άλλοι υψηλοί θεσμικοί παράγοντες του τόπου. Για παράδειγμα, ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδας. Που πάει ένα βήμα παραπάνω και μιλάει για εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, που προστάτευαν το νομισματοκοπείο της χώρας από εισβολή κυβερνητικών παραγόντων. Και όχι μόνον επιβεβαιώνει την ιστορία, αλλά επικαλείται και άλλους επιφανείς μάρτυρες στην Ελλάδα και το εξωτερικό που ισχυρίζεται ότι ενημέρωσε!
Και μετά απ΄ όλα αυτά έρχεται η τότε πρόεδρος της Βουλής και, συνομολογώντας τα προαναφερθέντα, ισχυρίζεται και αυτή ότι ο πρωθυπουργός της χώρας ετοίμαζε πραξικόπημα! Ετοίμαζε Δικτατορία!
Μετά απ΄ όλα αυτά, η ζωή στην «μπανανία» συνεχίζεται κανονικά. Η δικαιοσύνη επιλέγει να είναι εκτός από «τυφλή» και «κουφή», προτάσσοντας απ ο,τι φαίνεται ως βασική της προτεραιότητα τα μισθολογικά της ζητήματα...
Και αναρωτιέται οποιοσδήποτε σκεπτόμενος πολίτης αυτής της χώρας:
Τι ακριβώς θα συνέβαινε, αν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου (συμπεριλαμβανομένων των αφρικανικών χωρών) αποκαλυπτόταν από τον υπουργό των Οικονομικών, τον Πρόεδρο της Βουλής και τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας αυτό το απίθανο «αστυνομικό» θρίλερ που στόχευε στην κατάλυση του πολιτεύματος, στην αλλαγή νομίσματος, στο κλείσιμο των τραπεζών και στην κλοπή των προσωπικών (συνταγματικά απαραβίαστων) φορολογικών στοιχείων των πολιτών;
Πάντως στις ΗΠΑ, ειδικοί εισαγγελείς θα είχαν διατάξει ανεξάρτητη έρευνα κατά του ιδίου του Προέδρου, που πιθανότατα θα οδηγούσε στην καθαίρεσή του!
Βεβαίως εδώ βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Όπου, για παράδειγμα, το Συμβούλιο της Επικρατείας εκδίδει αποφάσεις αναγκάζοντας την εκτελεστική εξουσία να συμμορφωθεί, αλλά ουδείς ασχολείται ποτέ με το εάν και πότε συμμορφώθηκε! Ποιος, άλλωστε, μπορεί να ξεχάσει τις αποφάσεις για επιστροφή (και μάλιστα αναδρομικά) των περικοπών από τους συνταξιούχους ή τις αντίστοιχες αποφάσεις για τις αντικειμενικές αξίες που θα έπρεπε να σχετίζονται με τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών; Οι μόνοι που φαίνεται να τις ξέχασαν πρέπει μάλλον να είναι οι αρμόδιοι για την εφαρμογή τους.
Ποιος για παράδειγμα ασχολήθηκε από τη Δικαιοσύνη για την τελευταία τροπολογία για τα ΜΜΕ, που παραβιάζει απροκάλυπτα βασικές αρχές του Συντάγματος αλλά και την «ανεξαρτησία» των Ανεξαρτήτων Αρχών;
Ή ποιος ασχολήθηκε με τις αποκαλύψεις για εργολαβία του Δημοσίου, εκατομμυρίων ευρώ, που ανέλαβε εταιρεία που μέχρι πρόσφατα ανήκε σε υπουργό της κυβέρνησης και στο Δ.Σ. αντικαταστάθηκε από τον γιο του; Δεν θα έπρεπε η δικαιοσύνη να μελετήσει λίγο καλύτερα τους σχετικούς νόμους και ειδικότερα τους πιο πρόσφατους «μνημονιακούς» νόμους που ορίζουν (και περιορίζουν) τη σύγκρουση συμφερόντων;
Ή τελικά η Δικαιοσύνη περιορίστηκε μπροστά στην περίφημη αριστερή εφεύρεση του «υπουργού κατά της διαφθοράς» που απ΄ ότι φαίνεται δημιουργήθηκε για να εξουδετερωθούν πολιτικοί αντίπαλοι και να αφαιρεθούν αρμοδιότητες από ανεξάρτητες φωνές με αντίστοιχες αρμοδιότητες;
Δυστυχώς, ο πολιτισμός μιας χώρας διακρίνεται από την ποιότητα της Δικαιοσύνης της. Εμείς επιλέξαμε σε αυτό το άρθρο να αναδείξουμε τα μεγάλα, τα προβεβλημένα και τα αυταπόδεικτα. Η κατάσταση, όμως, στην καθημερινότητά μας είναι πολύ χειρότερη. Για να βρεις το δίκιο σου, μπορεί να περιμένεις δεκαετίες μήπως και εξεταστεί η υπόθεσή σου… Αν δεν έχει παραγραφεί μέχρι τότε…
Ο πολίτης σε περίοδο κρίσης μπορεί να χάσει πρόσκαιρα την πίστη του στην πολιτική και στους πολιτικούς, αλλά αν χάσει την εμπιστοσύνη του στην (ανεξάρτητη) Δικαιοσύνη, τότε αρχίζει και κλονίζεται το οικοδόμημα ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.
Και δυστυχώς σήμερα, ο μόνος πυλώνας που οφείλει να μείνει όρθιος είναι η Δικαιοσύνη. Αρκεί να το επιθυμούν και οι λειτουργοί της, παρακάμπτοντας όσους τους εμποδίζουν να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον!
Γράφει ο Insider στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου