Και αυτό , ανεξάρτητα από το αν ώσπου αντιδρούν έχουν δίκιο ή άδικο. Ανεξάρτητα από το αν τα μέτρα που σχεδιάζεις να πάρεις είναι σωστά ή λάθος, ανεξάρτητα από το αν είναι υποχρεωτικά ή όχι.
Ο αυτόματος χαρακτηρισμός όσων αντιδρούν σε κάτι που εσύ έχεις αποφασίσει, το μονό που δείχνει είναι πως δεν έχεις κανενός είδους ανοχή στις διαφορετικές αντιλήψεις, πως δεν μπορείς να ανεχτείς την αντίδραση κάποιων , πως δεν είσαι έτοιμος να ακούσεις και τις άλλες απόψεις. Και κυρίως πως έχεις την αντίληψη πως οι δίκες σου απόψεις, αρέσουν δεν αρέσουν , είναι οι σωστές και πρέπει να περάσουν.
Μια παλαιοκομμουνιστικη αντίληψη δηλαδή , που θέλει το κόμμα να ξέρει τα πάντα και αφού «εκφράζει τον λαό», οι αποφάσεις του να είναι αυτόματα φιλολαϊκές.
Με αυτή λοιπόν την αντίληψη, όποιος αντιδρά είναι εχθρός του λαού, άρα πρέπει αυτόματα να καταγγελθεί. Και να του αποδοθεί η ιδιότητα που εκείνη την στιγμή θεωρείς ότι θα τον πλήξει επικοινωνιακά και θα σε βοηθήσει στο να περάσεις τις δικές σου αντιλήψεις στον κόσμο.
Η λογική αυτή βεβαία δεν είναι μόνον παλαιοκομμουνιστικη, όπου και χρησιμοποιήθηκε από τις αρχές της Οκτωβριανής επανάστασης στην Σοβιετική Ένωση, μέχρι πρόσφατα (μέχρι δηλαδή την πτώση του τείχους) σε όλη την ανατολική Ευρώπη. Χρησιμοποιήθηκε και από κάθε είδους αυταρχικά καθεστώτα, δεξιά ή αριστερά για να «κατηγοριοποιήσουν» και έτσι να συκοφαντήσουν όσους αντιδρούν στις αποφάσεις τους άρα και τις απόψεις τους.
Την μέθοδο αυτή χρησιμοποίησε- σε μεγάλη έκταση- και η δικτατορία στην χώρα μας, το 1967-74. Όποιος διαφωνούσε ήταν «κομμουνιστής ή συνοδοιπόρος».
Η μέθοδος αυτή όμως είναι πια πολύ παλιά και ξεπερασμένη. Δεν μπορεί να περάσει στον μέσο πολίτη , μια και η πληροφόρηση είναι διάχυτη και όλα αυτά ανατρέπονται ανά πάσα στιγμή.
Δεν μπορεί να περάσει επίσης , γιατί οι πολίτες όχι μόνον δεν ανέχονται πια τέτοιες λογικές, αλλά και γιατί μεγάλη μερίδα τους δεν ενδιαφέρεται για το αν χαρακτηρίσεις κάποιον κομμουνιστή ή ακροδεξιό. Τους ενδιαφέρει μόνον το τι λέει και τι υποστηρίζει.
Τα τείχη των ιδεολογικών αντιλήψεων , καλώς η κακώς , για τον μέσο πολίτη στην δυτική Ευρώπη έχουν πέσει εδώ και χρόνια. Και αυτό συμβαίνει τώρα, μετά την εμπειρία της «κυβέρνησης της αριστεράς» και στην χώρα μας. Οι πολίτες ενδιαφέρονται για πρόγραμμα, στόχους και ιδίως αποτελέσματα και όχι για κάθε είδους ιδεολογήματα.
Πόσο μάλλον , όταν όσοι αντιδρούν δεν είναι μια μικρή μειοψηφία, αλλά μεγάλο μέρος των πολιτών και μάλιστα από όλες τις κοινωνικές τάξεις και επαγγέλματα.
Το μόνον λοιπόν που κάνει η κυβέρνηση και ορισμένοι εκπρόσωποι της όταν σπεύδουν να χαρακτηρίσουν όσους αντιδρούν στις αποφάσεις της «ακροδεξιούς» είναι να ενοχλούν όλους τους πολίτες που αντιδρούν και παράλληλα να γελοιοποιείται , αποδεικνύοντας και το φόβο τους για την αντίδραση αυτή και το που μπορεί να οδηγήσει.
ΥΓ. Όσο για τους αντίστοιχους χαρακτηρισμούς προς όσους αντιδρούν έντονα απέναντι σε στελέχη του Σύριζα , (αντιδράσεις με τις οποίες δεν είμαι προσωπικά σύμφωνος) θέλω απλώς να θυμίσω ότι όταν τέτοιους αντιδράσεις, προπηλακισμοί αλλά και βία, γινόταν κατά στελεχών ΠΑΣΟΚ η ΝΔ, ο Σύριζα τις θεωρούσε «δικαιολογημένες λαϊκές αντιδράσεις», αν δεν τις οργάνωνε κιόλας….
Είπαμε ο λαός λέει «ότι κάνεις λάβεις»…
Του Π. Τρουπιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου