Ναζί, Σαλάχ, Ρωμανός: ελεύθεροι εχθροί της ζωής...

Μεθαύριο έχουμε τη θλιβερή επέτειο μιας νύχτας που μάτωσε και πόνεσε. Ήταν τότε που ηλίθιος αστυνομικός μπήκε σε φονική κόντρα με δεκαπεντάχρονο παιδί και αποτέλεσε τη θρυαλλίδα των Δεκεμβριανών του 2008. Τότε που ο επιπόλαιος Αλεξάκης μας, κατενθουσιασμένος, είχε επαναλάβει την ρήση του Μάο «Μεγάλη ταραχή, θαυμάσια κατάσταση» και η κοινωνία μας χαμογελούσε δρομολογώντας την σημερινή της άνθηση.

Τζιχάντι Σαλάχ, Τζιχάντι Ναζί, Τζιχάντι Ρωμανός

Ακόμα ψάχνουν για τον Σαλάχ Αμπντελσαλάμ, πρωταγωνιστή του μακελειού στο Παρίσι. Οι Ναζί παραμένουν σφριγηλοί, αν και θεωρούνται εγκληματική οργάνωση. Και ο Νίκος Ρωμανός στέλνει Μανιφέστα Μίσους.

Και οι τρεις έχουν παρόμοιο όραμα ενός επίγειου ή επουράνιου Παραδείσου, όπου όλοι ευτυχισμένοι θα τρώμε πιλάφι και μέλι. Κάθε όραμα ωραίο είναι, φτάνει να μην θες να το επιβάλεις με το ζόρι. Γιατί έχουνε τα δίκια τους και όσοι πιστεύουν πως τέλεια κοινωνία είναι μόνο η κοινωνία των μυρμηγκιών.

Όσο αυτό διαφεύγει από τους ποικιλώνυμους Τζιχάντηδες, τόσο την ανθρωπότητα θα βασανίζει ο βλακώδης Προκρουστισμός τους, που θέλει με το στανιό να μας κάνει «τέλειους».

Τζιχάντ είναι ο (ιερός) αγώνας υπέρ της μανιχαϊστικά δομημένης Μοναδικής Απόλυτης Αλήθειας, που όλα τα κακά σκορπά οδηγώντας στον (Αδύνατο) Παράδεισο.

Όταν οι Αναρχάγγελοι Μουτζαχεντίν (=αγωνιστές) εκνευρίζονται που η κοινωνία δεν γίνεται τέλεια, τότε κατατρύχονται από το Σύνδρομο του Ξέρξη (που «έδειρε» με χιλιάδες ραβδισμούς τη θάλασσα όταν βούλιαξε ο στόλος του). Και ασκούν βλακώδη Βία, όπου νομίζουν ότι πρέπει. Τους πνίγει το δίκιο, αφού.

Και ξαμολάνε Τάγματα Εφόδου κατά των Εχθρών, ξερνώντας Μίσος και ασκώντας Βία. Αυτό συνδέει Σαλάχ, Ναζί, Ρωμανό. Ο Κύκλος «Εχθρός, Μίσος, Βία».

Αυτοί οι ποικιλώνυμοι τζιχάντηδες ντοπάρονται ποικιλοτρόπως. Πίνουνε δρόγες (κάπταγκον http://www.dimokratiki.gr/26-11-2015/captagon-amfetamini-ton-tzichantiston/, κόκες, αφιόνια και χασίσια) και πνευματικές πρέζες τύπου «φωτιά στους άπιστους», «φωτιά στους ξένους», «φωτιά στους αστούς», στήνοντας το μεθυσμένο πλαίσιο. Εντός του, με φούντωση μεγάλη στις κεφαλές και μάτια γουρλωμένα, ξαμολιούνται για να μας σώσουνε, για το καλό μας, ερήμην μας…

Λευτεριά στο Μίσος μας!

Στα μανιφέστα Ρωμανού, που όθεν μοιάζουν δομικά με των λοιπών Μουτζαχεντίν, συχνά προβάλλεται το αίτημα της «ελευθερίας» του αντεξουσιαστή και των λοιπών ποινικών φίλων του. Τσαμπουκαλεύεται έτσι το εξουσιαστιλίκι τους, να επιβάλλουν ό, τι επιθυμεί της θολής τους (κεφαλής) ο χαβάς, εις βάρος της κοινωνίας που υποφέρει.

Και τους διαφεύγει το γενικό αξίωμα ότι η «ελευθερία» τους προκαλεί στο κράτος την αυτονόητη ανάγκη να τους αντιμετωπίσει. Μάλιστα, ορθώνει τελικά μηχανισμούς κατασταλτικούς, που οι ίδιοι ως πιο υποψιασμένοι και ευέλικτοι αποφεύγουν.

Οπότε, τελικά την καταστολή την τρώει στη μάπα η ευρεία κοινωνία των πραγματικών αγωνιστών της ζωής και των ανθρώπων τους. Ποικίλοι βιοπαλαιστές, νοικοκυρές, ηλικιωμένοι, παιδιά, μωρά, όλοι τρώνε στη μάπα αυτή την αντικοινωνική «ελευθερία»…

Συνεπώς, παρέλκουν Ρωμανιφέστα τύπου «…Για όσους οπλίστηκαν και φόρτωσαν στις βαλίτσες τους όνειρα και ελπίδες για έναν κόσμο ελευθερίας» και «…Έχω το θάρρος να πιστεύω στη δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου…». Ή «Λευτεριά στους μαχητές του Ισλάμ, ώσπου αυτό να κυριαρχήσει στην ανθρωπότητα». Ή, ο (Εθνικός μας) Ύμνος εις την Ελευθερίαν, όταν τον επικαλούνται τα παλικάρια της Χρυσής Φακής δακρύζοντας και ακονίζοντας λεπίδες για να κόψουνε λαιμουδάκια των Άλλων…

Είμαι ο Προκρούστης της γειτονιάς σου και αν δεν γίνεις ανωμαλάρας σαν κι εμένα, ελεύθερα θα σε εξαερώσω… Λέει αυτό;

Η κοινωνία θέλει να μιλήσει με τους Μουτζαχεντίν

Όλα τα ποικιλώνυμα «παιδιά» αυθαίρετα αυτοαποκλείονται από την απλή ζωή των αδύναμων άγνωστων ανθρώπων, που αγωνίζονται μέσα από αντιξοότητες να επιζήσουν. Να ερωτευτούν, να αγαπήσουν τον Άλλον, να χαμογελάσουν, να ζήσουν τις μικρές απολαύσεις της καθημερινότητας, διαισθανόμενοι το αυτονόητο, μάλιστα, ότι ποτέ ΔΕΝ θα υπάρξει επίγειος Παράδεισος.

Η ζωή πάντα θα είναι ένας σκληρός αγώνας απλών ανθρώπων.

Τα παιδιά κολλάνε σε μια επιπόλαιη αφαίρεση, πριν δώσουν στον εαυτό τους την ευκαιρία να συζητήσουν με Άλλους τέτοια θέματα. Έτσι, αγνοούν την ενδεχόμενη αντίφαση, από τη μια το Κράτος να είναι καταπιεστικό και συχνά ενοχλητικό έως και απάνθρωπο και από την άλλη να προκύπτει από όλες τις μπάντες ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει η κοινωνία χωρίς κράτος.

Λέει ο Αναρχάγγελος Ρωμανός: «όσο οι καταπιεσμένοι θα εξεγείρονται ενάντια στους καταπιεστές τους…». Αμ, τότε θα εξεγείρονταν όλοι εναντίον όλων. Γιατί όταν συνευρίσκονται (τουλάχιστον) δύο άτομα, αυτόματα χτίζεται σχέση εξουσιαστή/εξουσιαζόμενου, λόγω προσωπικών, σεξουαλικών, επαγγελματικών και κάθε τύπου διαπλοκών, που επιφυλάσσει η σύνθετη ζωή.

Χωρίς μια διάταξη ιεραρχίας, όπου υπάρχει κάποιος από πάνω και κάποιος από κάτω σε άπειρα αλληλοδιαπλεκόμενα επίπεδα αποδιαρθρώνεται η ζωή. Φανταζόμαστε ένα νοσοκομείο, μια ομάδα που διεκπεραιώνει ένα οξύ ιατρικό περιστατικό χωρίς ιεραρχία;… Ένα καράβι σε μια θύελλα;…
Αφήστε που ακόμα και στις «αντιεξουσιαστικές» «συλλογικότητες» δημιουργείται αυτόματα ιεραρχία, πάντα υπέρ του εξυπνότερου, ισχυρότερου δυνατότερου, -ότερου, -ότερου, κλπ.

Λέει επίσης: «Ένα ιστορικό βάρος που απέφυγα προσωρινά αλλά ποτέ δεν αποποιήθηκα και θα το σηκώσω τώρα». Κανένα ιστορικό βάρος δεν νοείται όταν κάποιος σαλτάρει και το «εμπιστεύεται» στον εαυτό του. Μόνο η κοινωνία μπορεί να σου το επιδώσει τέτοιο βάρος, μάλιστα χωρίς καταναγκασμούς και πιέσεις: χαλαρά και ελεύθερα.

Αντί, λοιπόν, να γίνονται εχθροί της ζωής «τα παιδιά», ας έρθουν να κουβεντιάσουμε. Υπάρχουμε κι εμείς που θέλουμε να αλλάζουμε τον κόσμο αενάως (γιατί πάντα θα τείνει να ξανακολλάει άσχημα) και όχι άπαξ.

Και δεν είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό που κάνουμε, επειδή ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να αποδείξει την βεβαιότητά του. Γι’ αυτό και αποκλείεις από τη φαρέτρα των όπλων σου την αφαίρεση ζωής και την σκληρή Βία: αφού κάποτε μπορεί να διαπιστώσεις ότι ήταν λάθος που δεν διορθώνεται…
Για όλα αυτά θέλουμε να επικοινωνήσουμε με τα «παιδιά» που ζουν για να μισούν. Η κοινωνία έχει ανάγκη την ενέργεια που κουβαλούν. Ας σκεφτούν ότι μπορεί και να κάνουν λάθος. Αν όχι ας τολμήσουν να μας πείσουν, να γίνουμε εμείς σαν κι αυτούς. Για περισσότερη τεκμηρίωση προστρέξτε εδώ και εδώ.

Του ΣΑΚΕΛΛΑΡΗ ΣΚΟΥΜΠΟΥΡΔΗ από την AthensVoice.gr