Όμως αν όπως έλεγε ο διαπρεπέστερος Έλληνας μαρξιστής, Νίκος Πουλαντζάς, το κράτος εκφράζει το συσχετισμό των πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων κάθε χρονικής συγκυρίας, τότε δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η ευκολία με τον οποία Καραμανλική δεξιά και παλαβή αριστερά αλληλοθωπεύονται δημόσια.
Για όσους ερμηνεύουν τις εξελίξεις με βάση την προβολή του ατομικού ή συντεχνιακού κομματικού συμφέροντος η ταύτιση δεξιάς και αριστεράς δεν αποτελεί έκπληξη. Αποτελεί την επιβεβαίωση μιας ισχυρής κοινωνικής πλειοψηφίας στην κοινωνία.
Κάθε πολιτικός συσχετισμός εκφράζει με κοινωνικούς και ταξικούς όρους κοινωνικούς και οικονομικούς συσχετισμούς. Κοινό εν δυνάμει υποκείμενο δεν έχουν μόνο η Καραμανλική δεξιά και η "παλαβή" ή παπανδρεϊκή αριστερά, αλλά το 80-90% του ελληνικού πολιτικού σκηνικού.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ισχυρή παραγωγική ιδιωτική οικονομία ικανή να στηρίξει κάποιο ανάλογο καθοριστικού ρόλου πολιτικό ρεύμα. Η ιδιωτική οικονομία που υπάρχει είναι παρασιτική υπό την έννοια πως εξαρτάται κυρίως από την καταναλωτική ζήτηση. Μετά τη χρεοκοπία και το τέλος των δανεικών, η διατήρηση της καταναλωτικής ζήτησης εξαρτάται από μισθούς και συντάξεις του δημοσίου, συν τις καταθέσεις που έχουν διαφύγει από τράπεζες και κρυφτεί στο εξωτερικό ή τα στρώματα.
Η συμμετοχή της κατανάλωσης στο ΑΕΠ στην χώρα μας ανέρχεται στο 86%, το υψηλότερο ποσοστό παγκοσμίως και αυτό αποδεικνύει τη βάση της παραπάνω εκτίμησης.
Οι μισθοί και οι συντάξεις που καταβάλλει το δημόσιο όμως εξαρτώνται από φθίνοντες πόρους μιας φθίνουσας οικονομικής δραστηριότητας, άρα οι μειώσεις συντάξεων και μισθών έχουν εισέλθει σε ένα αυτοτροφοδοτούμενο καθοδικό κύκλο μέχρι τελικής πτώσης. Μέχρι δηλαδή η χώρα να φτάσει στο προ εικοσαετίας επίπεδο της μετασοβιετικής Βουλγαρίας και Ρουμανίας (τηρουμένων κάποιων αναλογιών).
Η χρεοκοπία του 2010 και οι μετατοπίσεις που προκλήθηκαν όταν το πολιτικό σύστημα είτε ως ΠΑΣΟΚ είτε ως ΝΔ αναγκάστηκε να πάρει οριζόντια μέτρα, είναι χαρακτηριστικές. Έγινε μαζική "μετάσταση" του πελατειακού κράτους είτε προς τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την ΧΑ είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ με πρόφαση τις αντιμνημονιακές ψευδαισθήσεις που καλλιέργησαν οι ηγεσίες τους.
Μόλις έγιναν εξουσία αμφότεροι εφάρμοσαν εξ ανάγκης τα ίδια μέτρα, της αργής διολίσθησης προς την χρεοκοπία, διαμαρτυρόμενοι πως τους τα υποβάλλουν οι δανειστές, λες και είχαν κάποια άλλη επιλογή...
Ο Καραμανλισμός στη μεταπολίτευση στην προσπάθεια να συγκρατήσει την επάνοδο του εκκρεμούς της αριστεράς ουσιαστικά παραδόθηκε στην ιδεολογική της κυριαρχία και βολεύτηκε από τη γενίκευση του κρατικοδιαιτισμού της ευημερίας με δανεικά και επιδοτήσεις.
Δεν είναι καθόλου παράδοξος λοιπόν ο εναγκαλισμός της δεξιάς με την αριστερά, παρά τις κατά καιρούς λεκτικές αντιπαραθέσεις.
Όλο και περισσότερο οι πρακτικές πολιτικές επιλογές των πολιτικών παρατάξεων τα τελευταία χρόνια συνέπιπταν στα πλαίσια μιας δήθεν διάθεσης για κοινωνική πολιτική και αναδιανομής του οικονομικού εισοδήματος δήθεν προς όφελος των ασθενέστερων αλλά επί της ουσίας υπέρ του κομματικού πελατειακού κράτους.
Ο Κώστας Καραμανλής πρότεινε για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κάρολο Παπούλια, που ήταν μεταξύ των δανειστών του Ανδρέα Παπανδρέου για την δικαιολόγηση του πόθεν έσχες της περίφημης ροζ βίλας της Εκάλης.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν δέχτηκε να ψηφίσει το Σταύρο Δήμα αλλά πρότεινε και εξέλεξε τον Προκόπη Παυλόπουλο, που φέρει ως υπουργός και τη μεγαλύτερη ευθύνη μετά τον πρωθυπουργό της περιόδου 2004-2009 για τις αθρόες προσλήψεις με οφθαλμοφανή πελατειακά κομματικά κριτήρια.
Κοινός παρονομαστής των δυο μεταπολεμικών ιστορικών παρατάξεων της δεξιάς και της αριστεράς είναι η κοινή αντίληψη περί κρατικοδιαιτισμού, παρασιτισμού και κομματοκρατίας συγκεκαλυμμένα υπό το μανδύα κάποιου δήθεν κοινωνικού "φιλελευθερισμού" ή αριστερού ριζοσπαστισμού από την άλλη.
Η μεταπολίτευση από οικονομική άποψη ξεκίνησε το ’74 με τις μεγάλες εθνικοποιήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Κατά τη δεκαετία του ’80 επιβλήθηκε oλοκληρωτικά με τις κρατικοποιήσεις προβληματικών επιχειρήσεων, τον πολλαπλασιασμό των προσλήψεων στο δημόσιο, την διάλυση της δημόσιας διοίκησης από τους πρασινοφρουρούς συνδικαλιστές, την ισοπέδωση της παιδείας και τη γενίκευση της διαφθοράς και της ανοχής σ’ αυτήν κατά την διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Τα πρώτα συμπτώματα της πορείας προς τη χρεοκοπία έγιναν ορατά ήδη από το 1985. Οι εισροές όμως από επιδοτήσεις και αργότερα μετά το 2000 τα χαμηλά επιτόκια λόγω ευρώ ανέβαλαν τη χρεοκοπία.
Τοn επίλογο της μεταπολίτευσης ουσιαστικά τον έγραψε η διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή του νεότερου που αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της ελληνικής χρεοκοπίας. Οι περιπτώσεις του κ. Πολύδωρα με την επανίδρυση της αγροφυλακής για λόγους πελατειακών και κομματικών εξυπηρετήσεων και του κ. Παυλόπουλου με την νόθευση κάθε έννοιας αξιολόγησης δια της προσωπικής συνέντευξης αποτελούν το χαρακτηριστικό δείγμα της διακυβέρνησης Καραμανλή.
Στα δυο τελευταία χρόνια της περιόδου Καραμανλή οι δαπάνες του πελατειακού κράτους είχαν ξεφύγει από κάθε έλεγχο, τα ελλείμματα αρκετών δεκάδων δισ. ευρώ εκτίναξαν το χρέος και οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία του 2010, η οποία λόγω της παρέμβασης των εταίρων για τους δικούς τους λόγους, εξελίχθηκε σε μια χρεοκοπία σε δόσεις και αργή εξέλιξη της οποίας την τελική φάση δεν έχουμε ζήσει ακόμη.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ούτε η Καραμανλογενής δεξιά, ούτε η Παπανδρεογενής αριστερά είναι πως το μοντέλο της ευημερίας με δανεικά και επιδοτήσεις έχει εξαντλήσει τα όριά του. Με την επιμονή τους στη διατήρηση ενός μοντέλου για το οποίο δεν υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις συντήρησης, είναι σαν να σκάβουν όλο και πιο βαθύ το λάκκο που θα θάψουν την ελληνική κοινωνία, των πελατών τους μη εξαιρουμένων.
Μάλιστα με όρους καθαρά οικονομικού ανταγωνισμού όσοι έχουν πελάτες έχουν μάθει να επιβιώνουν κάτω από την ομπρέλα του κομματικού και κρατικού προστατευτισμού θα βρεθούν σε μειονεκτικότερη θέση όταν αυτό καταρρεύσει.
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου