Όταν το ματωμένο πρόσωπο του Κωστή Χατζηδάκη εμφανίστηκε στις οθόνες, η «ομόθυμη καταδίκη» δεν έκρυψε μερικά χαμόγελα χαιρεκακίας. Διότι μπορεί το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω, να καταδίκαζε την επίθεση, όμως αρκετά στελέχη έβαζαν αστερίσκους που παρέπεμπαν στην οργή του κόσμου. Δεν χρειαζόταν να στο πει το πολιτικό ρεπορτάζ, το έβλεπες στα social media. Η φωτογραφία του Χατζηδάκη ήταν γραμμάτιο που έπρεπε να πληρωθεί. Α, ναι, δεν νομίζω ότι στο συνταγματικό τόξο υπάρχουν πολιτικά στελέχη με αξιακό κώδικα που αποδέχεται τη βία. Ωστόσο δεν είχαν το θάρρος να βάλουν τη σανίδα τους κόντρα στο κύμα και να απαξιώσουν το «δίκαιο» της οργής. «Ο κόσμος έχει θυμό κύριε Παπαδάκη, πριν καταδικάσουμε αυτές τις συμπεριφορές, πρέπει να δούμε και ποιοι στην πραγματικότητα ευθύνονται, ποιοι καλλιέργησαν αυτήν την οργή.»
Δεν έχει σημασία αν δέρνει η πάνω ή η κάτω πλατεία. Στην πραγματικότητα η καταδίκη της βίας από τα κόμματα είναι μία πράξη αυτογελοιοποίησης. Γιατί δεν καταδικάζουν και τις ληστείες; Ουσιαστικά αξιολογούν πολιτικά, ενέργειες του κοινού ποινικού δικαίου. Κάπως έτσι, οι τραμπουκισμοί αποκτούν πολιτικό πρόσημο, η αστυνομία γίνεται «προσεκτική» και παρακολουθεί, σχεδόν απαθής, την επίθεση εναντίον ενός βουλευτή, μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Είναι δε απορίας άξιο πώς θα αντιδρούσαν αν μπροστά τους λάμβανε χώρα ένας βιασμός. Έβλεπαν τους αλήτες να προπηλακίζουν τον Κουμουτσάκο και έκαναν, απλώς, χάζι. Έπρεπε να πάει ο βουλευτής πίσω από τις γραμμές τους για να τηρήσουν τα προσχήματα. Ο Κουμουτσάκος (και όχι μόνο) δείχνει τη Χρυσή Αυγή ως φορέα της επίθεσης εναντίον του. Φταίνε μετά εκείνοι που μουρμουρίζουν για προνομιακές σχέσεις της ΧΑ με την ΕΛΑΣ;
Τα τελευταία πέντε χρόνια σπάμε τα κεφάλια μας, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, αναζητώντας τα πολιτικά αίτια της βίας. Κανένας σκύλος δεν έπιασε την ουρά του. Κάποια στιγμή οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ανάμεσα μας κυκλοφορεί ένας υπολογίσιμος αριθμός ανθρώπων που αποδέχεται τη βία και το μουγκρητό ως στοιχεία πολιτικής διαλεκτικής. Δεν φταίει η κρίση. Η κρίση απλώς τους χορήγησε ποινικό άλλοθι και πολιτική νομιμοποίηση. Μέχρι εκεί. Είναι ώρα, λοιπόν, να σταματήσουν οι αναλύσεις και να αρχίσουν οι ανακρίσεις. Όταν οι, κάθε απόχρωσης, τραμπούκοι και μπαχαλάκηδες ακούσουν την καγκελόπορτα να κλείνει και το κλειδί να γυρίζει, θα καταλάβουν ότι η Δημοκρατία απαντά με νομιμότητα. Και η νομιμότητα, ξέρετε, πέφτει βαριά, σαν σφραγίδα στο χαρτί που σε τυλίγει. Το βίντεο έχει καταγράψει τους ανθρώπους που χτύπησαν τον Κουμουτσάκο. Η αστυνομία έχει εύκολη δουλειά, σωστά;
Υ.Γ: Στη Ν.Δ (στην επίσημη τέλος πάντων), από τον Κουμουτσάκο ως τον Μεϊμαράκη, θεωρούν τον Φίλη αυτουργό της επίθεσης. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Δηλαδή αν εγώ αμφισβητήσω την Επανάσταση του '21 και φάω ξύλο, θα έχω μερίδιο ευθύνης επειδή προκάλεσα βίαιη συμπεριφορά; Σοβαρευτείτε, μιλάμε για βία.
Του Κώστα Γιαννακίδη από το protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου