Το είδος, το μέγεθος και η σημασία αυτής της αποτυχίας είναι στοιχεία μοναδικά στην πολιτική ιστορία της περιόδου που ονομάζουμε «Μεταπολίτευση» και η οποία, ατυχώς, διαρκεί ακόμη. Είναι, ας πούμε, σαν να σας προσκαλούν να παρακολουθήσετε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και όταν φτάνετε στο προκαθορισμένο σημείο, την προκαθορισμένη ώρα, να διαπιστώνετε ότι δεν υπάρχει καν γήπεδο. Να σημειωθεί μάλιστα ότι εδώ δεν μιλάμε για τη μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να σου συμβεί το τελείως τρελό, όπως με τους Ιάπωνες προ δεκαπενταετίας που βυθίστηκε το αλιευτικό τους όταν μια αγελάδα έπεσε από τον ουρανό στο κατάστρωμα. (Συνέβη στ’ αλήθεια. Την αγελάδα είχαν κλέψει Ρώσοι στρατιώτες και την είχαν φορτώσει σε μεταγωγικό. Υποχρεώθηκαν να την πετάξουν στη μέση του ταξιδιού από την έξοδο των αλεξιπτωτιστών, αλλά χωρίς αλεξίπτωτο, για τη χρήση του οποίου άλλωστε η αγελάδα δεν ήταν εκπαιδευμένη...).
Αντιθέτως, το φιάσκο της διεξαγωγής ήταν εξαρχής μια σοβαρή πιθανότητα. Σαν το κοριτσάκι της διαφήμισης που θέλει «τα ροζ μποτάκια, τα ροζ μποτάκια, τα ροζ μποτάκια!», η Ν.Δ. ήθελε εκλογές με τον ακριβό τρόπο, ενώ τα χρήματα που μπορούσε να διαθέσει δεν κάλυπταν το κόστος τους. Συγκεκριμένα, η Ν.Δ. ήθελε με 300.000 ευρώ να έχει διασυνδεδεμένους τους υπολογιστές σε κάθε εκλογικό τμήμα, ώστε ο εγγραφόμενος ψηφοφόρος να αποκλείεται αυτομάτως από όλα τα άλλα. Το κόστος αυτής της διαδικασίας, για άνω των 1.000 εκλογικών κέντρων, έφθανε, αν δεν ξεπερνούσε κιόλας, το ένα εκατομμύριο. Τους πρότειναν να το απλοποιήσουν για να έλθει το κόστος στα μέτρα της Ν.Δ. Πώς; Με την προεγγραφή των ψηφοφόρων σε καταλόγους, ώστε το ηλεκτρονικό φιλτράρισμά τους για τον εντοπισμό διπλοεγγραφών να γίνει με βάση τον αριθμό ταυτότητας πριν από την ψηφοφορία, προκειμένου να καταρτισθούν έγκυροι κατάλογοι. Η Ν.Δ. όμως ήθελε, η χρυσή μου, «ροζ μποτάκια»... Και οι τέσσερις υποψήφιοι είχαν τον εκπρόσωπό τους στην επιτροπή που πήρε την απόφαση· επιπλέον, δε, είχαν και τον δικό τους τεχνικό εμπειρογνώμονα, υποτίθεται.
Με βάση τα παραπάνω, προξενεί κατάπληξη -το λιγότερο- ότι προχώρησαν στη διεξαγωγή των εκλογών, χωρίς να έχει προηγηθεί η γενική δοκιμή του συστήματος. Τέτοια κατάπληξη, ώστε συνέβη να ακούσω από ανθρώπους με πείρα του χώρου ακόμη και την τολμηρή υπόθεση εργασίας ότι το φιάσκο ήταν το αποτέλεσμα υπολογισμού, επειδή παρόμοια επιπολαιότητα θεωρείται ασύλληπτη από τους επαγγελματίες. Αλλά και επειδή, εκ των υστέρων, το φιάσκο φάνηκε μάλλον να ευνοεί τον G.G. Κώστα, επειδή ο Παπαμιμίκος είναι άνθρωπος του. Προσωπικώς, θεωρώ το λάθος (για να μην πω την καταλληλότερη λέξη...) πιθανότερη εξήγηση της οποιαδήποτε γελοιότητας συμβαίνει στην Ελλάδα, παρά τη συνωμοσία. Ωστόσο, το καταγράφω για την όποια χρονικογραφική αξία του.
Πάντως, ακόμη και αν, την επομένη του φιάσκου, η Ν. Δ. κατόρθωνε να αντιμετωπίσει ευπρεπώς και ενωμένη την υψίστη γελοιοποίηση της Κυριακής και πάλι το στίγμα θα έμενε για καιρό: η υπόθεση θα περνούσε στη χορεία των αλησμόνητων πολιτικών ανεκδότων. Θα χρειαζόταν, δε, να καταβληθεί τεράστια και συστηματική προσπάθεια για να καταφέρουν να αντισταθμίσουν, με επαγγελματισμό και σοβαρότητα, την εντύπωση ότι η Ν.Δ. είναι ένα καφενείο, αφού δεν μπορεί να φέρει εις πέρας το απολύτως βασικό και στοιχειώδες για ένα κόμμα: να εκλέξει τον αρχηγό του· ενώ την ίδια ώρα ισχυρίζεται ότι μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα τη χώρα.
Ολο αυτό παραπάνω είναι πλήρως κατανοητό στον καθένα, πιστεύω. Γι’ αυτό δεν λέω ότι οι τέσσερις πρωταγωνιστές της κρίσης κατά την ώρα που επήλθε το μοιραίο δεν το κατάλαβαν. Προφανώς, το κατάλαβαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο, γιατί κανείς τους δεν είναι ηλίθιος. (Ο πλέον αφελής των τεσσάρων έχει τουλάχιστον τη νοημοσύνη ώστε να παίζει καλά, μέχρι στιγμής, τον ρόλο της μαριονέτας...). Φαίνεται, όμως, ότι το παιχνίδι ισχύος στο εσωτερικό του θανόντος οργανισμού έχει ρουφήξει και τους τέσσερις στη δυναμική του και, έτσι, ο καθένας τους περιορίστηκε να πάρει θέση τακτικής, σαν να μην καταλάβαιναν ότι αυτό που είχε συμβεί την Κυριακή υπερέβαινε και τις ατομικές υποψηφιότητές τους και την ίδια τη διαδικασία. Αντί να δράσουν για τη διαχείριση της κρίσης από κοινού, αντιλαμβανόμενοι ότι η κοινή σωτηρία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εκπλήρωση των ατομικών φιλοδοξιών, αυτοί προσπάθησαν ο καθένας τους να επωφεληθεί τοποθετούμενος μέσα σε ένα θολό τοπίο. Εμειναν, δηλαδή, εγκλωβισμένοι μέσα στην «ομίχλη» της δικής τους μάχης, αγνοώντας ενσυνειδήτως τον έξω κόσμο, τον μεγαλύτερο. (Στον οποίον υποτίθεται ότι ανοίχτηκαν με την ψηφοφορία - αλλά αυτό είτε κανείς δεν τον σκέφθηκε είτε δεν το εννοούσαν ποτέ...).
Ετσι δεν χρειάστηκε το πρωί της Κυριακής να πάρω την απόφαση και να ψηφίσω τον υποψήφιο που θεωρούσα καταλληλότερο για το αξίωμα. Πήρα όμως μια άλλη απόφαση: ότι η ανανέωση της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, με τρόπο ώστε ο συντηρητισμός, ο φιλελευθερισμός και ο ριζοσπαστισμός να ισορροπούν με τον απαραίτητο για τις περιστάσεις τρόπο, δεν θα προέλθει από τη Ν.Δ. Αυτή πάει, τελείωσε. Βέβαια, θα υπάρχει τριγύρω για πολύ καιρό. Παρόμοιοι οργανισμοί, που δημιουργούνται στην πορεία των χρόνων και βασίζονται στις προσωπικές σχέσεις και κάποια αντίληψη περί κοινού συμφέροντος, δεν εξαφανίζονται από τη μια μέρα στην άλλη. Η αποσύνθεσή της θα πάρει πολύ χρόνο. Ας ελπίσουμε ότι, παράλληλα με την αποσύνθεση, κάτι θα αρχίσει να κινείται με σκοπό τη δημιουργία νέου κόμματος στον ίδιο πολιτικό χώρο· εννοείται και με τη συμμετοχή σοβαρών ανθρώπων από τη Ν.Δ., αφού παρθενογένεση στην κοινωνική και πολιτική ζωή δεν υπάρχει.
Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου