Ο συσχετισμός έχει σημασία. Εμπειρικά το λέω και μπορεί να μην ισχύει απολύτως, αλλά έχω παρατηρήσει ότι ένα είδος γαϊδουροσύνης κάποιες φορές και από ορισμένους θεωρείται συστατικό της αριστερής ταυτότητας ή, μάλλον, της αριστερίλας. Η διαφορά, ωστόσο, είναι ότι ο Κόρμπιν, αφότου εξελέγη αρχηγός των Εργατικών, άρχισε να φορά γραβάτα σε κάθε επίσημη δημόσια εμφάνισή του. Το έκανε επειδή και αυτός ακόμη –αυτό το θλιβερό απολίθωμα– καταλαβαίνει ότι η επιλογή του κατάλληλου ενδύματος για την περίσταση είναι εκδήλωση σεβασμού προς την περίσταση και τους συμμετέχοντες.
Στην Ελλάδα, τα μέτρα του σεβασμού είναι γενικώς χαμηλότερα, οπότε ο Τσίπρας δεν αισθάνεται την ανάγκη να γίνει αρεστός στους ψηφοφόρους με μία γραβάτα. Αλλωστε, άλλοι, πριν από αυτόν, ήσαν εκείνοι που σταδιακά έκαναν τη γραβάτα προαιρετική στη Βουλή· αυτός, κατά κάποιον τρόπο, απλώς επισημοποίησε την κατάργηση. Εντούτοις, παρότι το συνηθίσαμε, η εικόνα του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη χωρίς γραβάτα ήταν για μένα θέαμα οικτρό. Διότι, ειδικά στο περιβάλλον του ΟΗΕ, οι μόνοι ηγέτες που εμφανίζονται χωρίς γραβάτα είναι των λεγόμενων «rogue nations», κάτι Ιρανοί, κάτι Ινδιάνοι, αυτής της συνομοταξίας. (Μολονότι, να σημειωθεί, ακόμη και αυτός ο Μαδούρο στον ΟΗΕ δεν εμφανίσθηκε με την πολύχρωμη φόρμα του...)
Θα μου πείτε, όμως, κάτι τέτοιοι δεν του αρέσουν, αυτούς δεν θαυμάζει; Σωστά. Γι’ αυτό ακριβώς έρχομαι εγώ να προτείνω κάτι καλύτερο από τη γραβάτα. Κάτι το οποίο γεφυρώνει την ανάγκη της επισημότητας στην εμφάνιση του πρωθυπουργού μας, αλλά και της άνεσης που πρέπει να αισθάνεται ο ίδιος. Κάτι, επιπλέον, το οποίο φέρνει και τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας πιο κοντά στην πραγματική φύση της. Προτείνω φουστανέλα. Κανονική, πλήρη εθνική ενδυμασία, δηλαδή. Με το φέσι της, τη φούντα της και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Οχι μόνον θα του πηγαίνει, αλλά η εικόνα θα αποδίδει καλύτερα αυτό που είναι στ’ αλήθεια ο Τσίπρας. Καταλαβαίνω ότι μπορεί η ιδέα να σοκάρει, αλλά τουλάχιστον στον Μανόλη Γλέζο ελπίζω ότι η ιδέα θα αρέσει...
Α! Παραλίγο να ξεχάσω το πιο σοβαρό επιχείρημά μου. Αν ο Τσίπρας στο επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, εκεί που δεν το περιμένει κανείς, εμφανισθεί σαν οπλαρχηγός της επαναστάσεως (χωρίς τα όπλα φυσικά), η εμφάνιση θα συμβάλλει, για λίγο έστω, στην περαιτέρω «διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος», την οποία ο πρωθυπουργός μας και η κυβέρνησή του επιδιώκουν, αν έχω καταλάβει καλά...
Παίρνω το θάρρος
Δεν είναι σωστό να μπλέκομαι στη δουλειά των άλλων με δικές μου υποδείξεις· το ξέρω. Αλλά, επειδή το θέμα είναι –με την ευρεία έννοια– εθνικό, θα το τολμήσω, φυσικά με τη δέουσα λεπτότητα. Με όλο το θάρρος, λοιπόν, απευθύνομαι στους δασκάλους αγγλικής του Αλέξη Τσίπρα και τους προτείνω μια ιδέα, με σκοπό τη βελτίωση της προφοράς του μαθητή.
Καλό θα ήταν να αναζητήσουν το βιβλίο της Φωνητικής που έκαναν στο πανεπιστήμιο. Ας πούμε, το κλασικό «A Course in Phonetics» του Peter Ladefoged, που είναι το στάνταρντ στα περισσότερα αγγλόφωνα πανεπιστήμια. (Hταν στην εποχή μου, εν πάση περιπτώσει...) Εκεί θα βρουν τα διαγράμματα της στοματικής κοιλότητας και των εσωτερικών οργάνων που παράγουν τους διαφόρους φθόγγους. Να του τα δείξουν και να του εξηγήσουν καλά, με βάση το διάγραμμα, πώς παράγεται ο κάθε φθόγγος (αν, π.χ., εδώ η γλώσσα πρέπει να πλησιάζει τα δόντια ή να τραβιέται πίσω, αν πρέπει να ανεβαίνει προς τον ουρανίσκο ή να κατεβαίνει κ.λπ.), ώστε να καταλάβει ο μαθητής ότι η προφορά παράγεται με τα εσωτερικά όργανα του στόματος. Γιατί, αν κρίνω από την περίφημη πλέον συζήτηση με τον Κλίντον, ο Τσίπρας νομίζει ότι η σωστή προφορά παράγεται με γκριμάτσες που κάνει κάποιος στο πρόσωπο...
Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου