Η συνωμοσία της παράνοιας...

Από το «Ο,τι να ’ναι», την εκπομπή που παρακολουθώ ανελλιπώς κάθε μεσημέρι δώδεκα με δύο στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, πληροφορήθηκα το δράμα του ακοντιστή. Δράμα που αν δεν το προλάβουμε, θα προαχθεί σε τραγωδία. Διότι ο αθλητής απείλησε πως θα γίνει γκαρσόνι αν η Πολιτεία δεν του δώσει το πριμ των τριάντα χιλιάδων ευρώ που του υποσχέθηκε όταν κατέκτησε την έβδομη θέση σε κάποιους Ολυμπιακούς Αγώνες, κοινώς φέρει τον τίτλο του ολυμπιονίκη κατά το εθιμικό δίκαιο της εσχατιάς της Βαλκανικής. Δεδομένου ότι το επάγγελμα του σερβιτόρου παρέχει υπηρεσίες απαραίτητες στην καθημερινότητα όλων μας, σε αντίθεση με αυτό του ακοντιστή, αναρωτήθηκα μήπως ο άνθρωπος δυστυχεί επειδή ο άσπλαχνος τούτος κόσμος τον υποχρεώνει να κοπιάσει για κάτι επιτέλους χρήσιμο.



Κατάλαβα όμως το δράμα του όταν θυμήθηκα εκείνο το περίφημο «Δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης», το λάβαρο της προοδευτικής πολιτικής στην καθ’ ημάς Ανατολή εδώ και δεκαετίες. Θα μου πείτε: «Είναι καλύτερο να είσαι βιομηχανικός εργάτης στη Γερμανία παρά γκαρσόνι στη Σαντορίνη;». Θα απαντήσω «δεν ξέρω». Διότι το γκαρσόνι οφείλει να είναι ευγενές, να πλένεται συχνά και να φοράει καθαρό πουκάμισο, ενίοτε δε, ω της φρίκης, και λαιμοδέτη. Πράγματα τα οποία καταρρακώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτά βέβαια αφορούν την πραγματικότητα του κόσμου τούτου, με την οποία ως γνωστόν η πραγματικότητα του τόπου τούτου δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις.

Αθελά μου οι σκέψεις μου ακολούθησαν ατραπούς σκολιωτέρας. Ενας άνθρωπος που σκέφτεται σαν τον ατυχήσαντα ακοντιστή, κοινώς η πραγματικότητα αποτυπώνεται στο μυαλό του αντεστραμμένη, με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, τότε γιατί αυτός ο ίδιος άνθρωπος να μην πιστέψει πως την αλήθεια τού τη λέει μόνον όποιος του παρουσιάζει την πραγματικότητα έτσι όπως τη βλέπει ο ίδιος; Γιατί να μην πιστέψει ότι οι Αμερικανοί δεν πήγαν ποτέ στη Σελήνη; Γιατί να μην πιστέψει ότι τους Δίδυμους Πύργους τους έριξαν Εβραίοι οι οποίοι είχαν προειδοποιήσει τους ομοθρήσκους τους να μην παρουσιασθούν την ημέρα εκείνη στην εργασία τους; Και γιατί να μην πιστέψει ότι η κρίση είναι μικρόβιο που μας το ψέκασαν επειδή φθονούν την ομορφιά μας;

Θα μου πείτε, σ’ όλον τον κόσμο υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις. Και σκέφτομαι πόσους ποδοπατημένους νεκρούς θα είχαμε, αν ο Ορσον Ουέλς είχε κάνει την περίφημη εκπομπή του για την εισβολή των Αρειανών στη χώρα που περιφρονεί τα γκαρσόνια. Ειδικά τώρα που βρέθηκε και νερό, άσ’ τα να πάνε. Είναι ζήτημα κρίσιμης μάζας. Και ενώ ώς τώρα λέγαμε «ζουν ανάμεσά μας», μάλλον θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι «ζούμε ανάμεσά τους». Πώς το πετύχαμε αυτό;

Η απάντηση μου δόθηκε προχθές όταν στην περιοχή του Συντάγματος είδα έναν ευτραφή κύριο να περπατάει όσο γρήγορα του το επέτρεπαν τα κιλά του, ακολουθούμενος από μια ομάδα εξαγριωμένων συμπολιτών μας οι οποίοι τον είχαν πάρει στο κατόπι και τον φώναζαν «ψεύτη» κι άλλα παρόμοια. Ηταν ντυμένοι σαν να έρχονται από μπάνιο στη θάλασσα, αξύριστοι και αναμαλλιασμένοι. Δεν ήταν γκαρσόνια. Ηταν εκπαιδευτικοί και κυνηγούσαν τον υπουργό της Παιδείας.

Του Τ. Θεοδωρόπουλου από την Κ.