Σε ορισμένους έκανε εντύπωση και το θεώρησαν υποκριτικό ότι, ενώ η απόφαση περιλαμβάνει κάπου τρεις παραγράφους για το «Μπλόκο» της Πορτογαλίας (ένας τοπικός ΣΥΡΙΖΑ, που πέτυχε 10% στις πρόσφατες εκλογές), δεν αναφέρει ούτε κουβέντα, σε ένα κείμενο των 5.500 λέξεων, για την κυβερνητική και κοινοβουλευτική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ!
Δεν είναι υποκρισία ― κάθε άλλο. Η παράλειψη είναι απολύτως συμβατή με την κεντρική ιδέα της απόφασης, η οποία λέει ότι το κόμμα χωρίζει τη θέση του από την κυβέρνηση.
Σας μεταφέρω αμέσως παρακάτω μια περίληψη αυτής της θέσης, διατηρώντας ως έχει τη γλώσσα του κειμένου. Το κόμμα, λέει η απόφαση, δεν πρέπει να είναι παρατηρητής, αλλά να επηρεάζει ενεργητικά (σ.σ.: προφανώς υπάρχει και παθητική επιρροή) την κυβερνητική πολιτική. Η κυβερνητική πολιτική είναι δεδομένη βάσει της συμφωνίας με τους εταίρους, αλλά το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα αγωνιστεί για ένα νέο οικονομικό μοντέλο, που θα ανατρέψει πολιτικές δεκαετιών (sic) στην Ευρώπη. Η κυβερνητική διάρκεια είναι προϋπόθεση για τις μεγάλες αλλαγές (σ.σ.: που θα κάνουν την Ελλάδα και την Ευρώπη σοσιαλιστική), γι’ αυτό είναι απαραίτητο το κόμμα να βαθύνει τις σχέσεις του με την τοπική αυτοδιοίκηση και τον συνδικαλισμό. (Σ.σ.: αυτό είναι ένας εύσχημος τρόπος για να πουν ότι το κόμμα πρέπει να διεισδύσει στο κράτος). Πάση θυσία, το κόμμα δεν πρέπει να λειτουργήσει ως ιδεολογικός και πολιτικός μηχανισμός νομιμοποίησης (sic) των κρατικών πολιτικών. Δεν θα γίνει υποσύστημα του κράτους. (Σ.σ.: αξιοσημείωτη η διττή χρήση του όρου «κράτος»: προσφιλές εκεί που τους είναι απαραίτητο ως μέσο άσκησης εξουσίας, απεχθές ως εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής). Το κόμμα θα λειτουργεί ως συλλογικός διανοούμενος, για τη διεύθυνση (sic) της κοινωνίας. Θα είναι η άγρυπνη αριστερή συνείδηση της κυβέρνησης.
Με απλά λόγια, το συμπέρασμά μου είναι ότι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση παραμένουν μαζί, στο ίδιο σπίτι, αλλά κοιμούνται πλέον χωριστά. Ο αντίλογος στο συμπέρασμά μου και τη σημασία που του δίνω είναι ότι, ίσως, ασχολούμαι περισσότερο από όσο πρέπει με... λέξεις. Ποια αξία έχουν, τέλος πάντων, στην πολιτική; Καμία! Σωστά. Ετσι είναι, αλλά -δυστυχώς- έτσι είναι για εμάς, για την πλευρά όσων πιστεύουμε στην αστική δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Τα κείμενα των κομμάτων που μας εκφράζουν (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι) γράφονται επειδή πρέπει να γραφούν. Ομως για τους αριστερούς τα κείμενα είναι ιερά, όπως και για κάθε άλλο θρησκευόμενο, άλλωστε...
Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου