Υπό την έννοια αυτή ο κ. Γιάννης Δραγασάκης παραβιάζει ανοιχτές θύρες με τον εθνικοπατριωτικό του δεκάρικο που εξαπέλυσε, λέγοντας ότι «οι εταίροι θα αποφασίσουν τι κυβέρνηση θα έχουμε στην Ελλάδα;
Ξανά τα ίδια θα αρχίσουμε δηλαδή; Αυτοί θα αποφασίσουν; Ας μην κάνουμε τότε εκλογές! Αλλο η ρύθμιση του χρέους, βεβαίως. Είναι οι δανειστές μας, δεν μπορείς να κάνεις ρύθμιση μονομερώς, με διαπραγμάτευση θα γίνει ρύθμιση, αλλά αυτοί θα αποφασίσουν για το τι κυβέρνηση θα έχουμε;» (Βήμα FM 9.9.2015).
Η αλήθεια επίσης είναι ότι οι εταίροι δεν αποφάσισαν την καταστροφική οικονομική διαχείριση της περιόδου 2007-2009 που έστειλε μια προβληματική οικονομία στην ξαφνική ανακοπή. Η αυτοδύναμη κυβέρνηση Καραμανλή -που κέρδισε τη λαϊκή εντολή, μόνο των Ελλήνων ψηφοφόρων- διόγκωσε το έλλειμμα στο 15,6%. Γενικώς, τις χρεοκοπίες τις αποφασίζουμε μόνοι μας. Στα προγράμματα διάσωσης έχουν μόνο λόγο οι εταίροι.
Συνεπώς, το μόνο που αποφασίζουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι σε ποιον και με τι όρους θα δανείσουν τα λεφτά των φορολογουμένων τους. Αυτό δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή; Δεν εμπιστεύονται κάποιους περισσότερο και κάποιους καθόλου; Αν, δηλαδή, κάποιος με σηκωμένο τον γιακά και τα πουκάμισα έξω πλησίαζε τον κ. Τσίπρα και του έλεγε «ρε, εκβιαστή δωσ’ μου 100 ευρώ και θα δω αν θα σου τα επιστρέψω», το πιθανότερο θα ήταν να ξεχάσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τις σοσιαλιστικές διδαχές και να τον έστελνε από κει που ήρθε. Αυτή ήταν -πολύ σχηματικά- η περήφανη διαπραγμάτευση που έκανε επτά μήνες το αριστερό τσούρμο στην Ευρώπη. Ασυνάρτητη· χωρίς διπλωματία και χωρίς επίγνωση της πραγματικότητας.
Υποτίθεται ότι σ’ αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει τη μάχη του νέου ενάντια στο παλιό. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει παραχωρήσει στον εαυτό του το φωτοστέφανο του νέου, και δαιμονοποιεί ως εκφραστή του παλιού τον κ. Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Ομως μεταξύ των δύο μονομάχων, ακούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ να θέτει τον παλιό στόχο (αυτοδυναμία), ενώ από την Νέα Δημοκρατία τον νέο (αλλά και εφικτό) την κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας. Ακούμε -μεταξύ, πολλών άλλων και αντιφατικών- τον κ. Τσίπρα να λέει «πρωθυπουργός ή τίποτε άλλο» και τον κ. Μεϊμαράκη να αποποιείται τον ρόλο του πρωθυπουργού, αν χρειαστεί για να βγει η χώρα από το τέλμα.
Είναι παράδοξο να ακούμε από τους «προοδευτικούς» να αναπαράγουν τον παραδοσιακό λόγο της μεταπολίτευσης και από τους «συντηρητικούς» να κάνουν ένα βήμα ανατροπής των παραδοσιακών προεκλογικών εκστρατειών. Μπορούμε να αντιληφθούμε βέβαια ότι η προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει στην αντιμετώπιση της αιμορραγίας του κόμματος από Αριστερά, αλλά δυστυχώς με ψέματα και κάλπικες υποσχέσεις η αιμορραγία όχι μόνο δεν σταματά, αλλά θα ενταθεί και μετά τις εκλογές.
Οπότε το καλύτερο για τον κ. Τσίπρα είναι επιτέλους να πρωτοτυπήσει ως πολιτικός αρχηγός. Να υποσχεθεί μόνο όσα μπορεί να εφαρμόσει.
Του Π. Μανδραβέλη από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου