Γελάστηκαν εκείνοι της επιχειρηματικής κοινότητας που νόμιζαν ότι ο Τσίπρας είναι κάτι σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου επειδή έμαθε να κουνάει με τον ίδιο τρόπο τα χέρια του και να λέει τα ίδια ακαταλαβίστικα λόγια.
Ο Ανδρέας ήξερε που βάδιζε, δεν είχε ανάγκη να τον στηρίζει κανείς και είχε την πείρα να αλλάζει βηματισμό πείθοντας μάλιστα τον λαό ότι αυτός του υπέδειξε την αλλαγή...
Ο Τσίπρας είχε, έχει και θα έχει δεκανίκια όσο διατηρηθεί στην πολιτική.
Χωρίς δεκανίκια δεν μπορεί να κάνει βήμα. Τα δε σημερινά του δεκανίκια είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να προσφέρει πολιτικά ο τόπος.
Ας μη περιορίζονται λοιπόν οι περιβόητες παραγωγικές τάξεις στα "μνημόσυνα" της οικονομίας με συνεδριάκια, ημερίδες, γενικές συνελεύσεις και πάνελ θεωρίας και ιδέας και ας έλθουν στην δική μας πραγματικότητα.
Τι να κάνουν θα μου πείτε.
Να βγουν στους δρόμους και να βροντοφωνάζουν όπως τότε, στην δεκαετία του 1980, που ο ΣΕΒ οργάνωσε, για πρώτη φορά στην ιστορία του επιχειρηματικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και τους ξεφώνισαν οι αριστεροί ως συλλαλητήριο της κατσαρόλας; Να κάνουν καθιστική διαμαρτυρία όπως οι απολυμένες καθαρίστριες;
Η απάντηση είναι να κάνουν επιτέλους την αυτοκριτική τους.
Να ξεκαθαρίσουν με σαφή τρόπο και με στοιχεία πόσο κρατικοδίαιτη αποδέχονται την οικονομία. Τι θα συμβεί στον τόπο με τον πλήρη κρατισμό. Και ποια συγκεκριμένα συμφέροντα θα εξυπηρετεί.
Να οργανώσουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και με πολιτικές δηλώσεις και τοποθετήσεις να μιλήσουν για το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας αφού στις ιδιαίτερες συζητήσεις τους συμφωνούν ότι είναι πολιτικό και μόνο πολιτικό.
Να μιλήσουν δημόσια για τα ιστορικά λάθη τους ακόμη και την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ αλλά και για τις "κερκόπορτες" από τις οποίες οι ίδιοι επέτρεψαν να πολιτικοποιηθεί το πρόβλημα της οικονομίας.
Όχι μόνο σήμερα. Όχι μόνο από το 2009 μέχρι σήμερα. Αλλά εδώ και 40 χρόνια όταν η επιχειρηματική φωνή του ιδιώτη έσβηνε μπροστά σε κρατικοδίαιτες σχέσεις και πολιτικές προσφορές.
Τότε, στην τριτοκοσμική περίοδο του ΠΑΣΟΚ, που οι "κομψές εκφράσεις" του ΣΕΒ σκέπαζαν και επιχειρηματικές φωνές από προβληματικές βιομηχανίες μεν αλλά που είχαν δυνατότητες να σταθούν στα πόδια τους αν δεν επικρατούσε (μετά την σοσιαλμανία Καραμανλή) η ντουντούκα Παπανδρέου.
Η σοσιαλμανία και ντουντούκα που, η αλήθεια είναι, ότι βόλεψαν (κοντά σε δεινοπαθούσες βιομηχανικές επιχειρήσεις αλλά με περιθώρια εξυγίανσης αν όντως θέλαμε να τις εξυγιάνουμε), και τις άλλες... που "σπρώχτηκαν" από ιδιοκτήτες και μεγαλομετόχους να τις φορτωθούν, μαζί με τα χρέη τους, οι φορολογούμενοι, η Εθνική, η ΑΤΕ και η ΕΤΒΑ για να περάσουν έτσι σε πλιάτσικο από εργατοπατέρες και πρασινοφρουρούς.
Να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την κατάρρευση της ιδέας της ελεύθερης οικονομίας στο όνομα του κρατισμού και τους εύκολου κέρδους μέσα από τους μηχανισμούς πελατειακών σχέσεων.
Να επιμερίσουν τις ευθύνες σε Οργανώσεις παραγωγικών τάξεων, Επιμελητήρια, Κεντρικές και περιφερειακές Οργανώσεις που επέτρεψαν την διείσδυση του κρατισμού γιατί δημιουργήθηκαν "συγκοινωνούντα δοχεία" αμοιβαίων εξυπηρετήσεων.
Είναι τυχαίο που σήμερα όλες οι πολιτικές παρατάξεις θεωρούν τις βιομηχανικές Οργανώσεις τόσο του Κέντρου όσο και της Περιφέρειας μαγαζάκια γωνίας χωρίς καμία αξία και σημασία;
Είναι τυχαία η διάλυση του Επιμελητηριακού θεσμού και η απαξίωση μελετών και προτάσεων 2-3.000 σελίδων για την γραφειοκρατία και τα αντικίνητρα που αραχνιάζουν από το 2011 μέχρι και τώρα στα υπόγεια του πρώην υπουργείου Ανάπτυξης και σήμερα ΠΑΠΕΝ...;
Είναι τυχαία η πλήρης άγνοια και αδιαφορία όχι μόνο των σημερινών αριστερών υπουργών αλλά και των προηγούμενων που δεν δήλωναν αριστεροί σε προτάσεις για επενδύσεις και επενδυτικές συμπράξεις ιδιωτικού και κρατικού τομέα τόσο στην βιομηχανία όσο και στην ενέργεια;
Ασφαλώς και δεν αγνοώ τις διαβεβαιώσεις για αναπτυξιακά οράματα οικονομικών υπουργών στα Γενικά Συμβούλια του ΣΕΒ και στις Γενικές Συνελεύσεις.
Τις γνωρίζω όπως και τα άλλα μέσα ενημέρωσης που τις αναπαράγουν όταν χρειάζονται να γεμίσουν τις σελίδες τους με υλικό άνευ αξίας...
Όταν όμως μιλάμε για ιδιωτικό τομέα της ελληνικής οικονομίας πρέπει να αποδεικνύουμε και την ύπαρξή του και τον δυναμισμό του. Δυστυχώς όμως αυτό που έχουμε να παρουσιάσουμε, όσοι επιχειρηματολογούμε για την ελεύθερη οικονομία, είναι θλιβερές επιχειρηματικές ομάδες και Οργανώσεις που μονίμως κλαψουρίζουν επειδή δεν τρέχουν οι πολιτικοί να τους ανακαλύψουν και να τους αναδείξουν...
Του Γιώργου Κράλογλου από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου