Το τι θα γίνει έπειτα, αν θα ψηφίσει ο Λαφαζάνης και η παρέα του ή όχι, είναι κάτι που δεν απασχολεί την Άνγκελα. Εμένα με απασχολεί. Επειδή ζω στην Αθήνα και όχι στο Βερολίνο. Η ώρα της αλήθεια πλησιάζει. Κι αυτή δεν είναι η ώρα της υπογραφής, αλλά η αμέσως επόμενη...
Ο κ. Τσίπρας έχει δύο επιλογές: Η μία είναι να υπογράψει για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε. Η άλλη είναι να του μείνει η χώρα στα χέρια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι γεγονός ότι η υπογραφή της συμφωνία θα τον αφήσει έκθετο απέναντι σε πολλά στελέχη του κόμματός του και σε αρκετούς ψηφοφόρους του, στους οποίους είχε υποσχεθεί ότι έχει μία άλλη μαγική συνταγή για να βγούμε από την κρίση.
Αυτό όμως είναι το τελευταίο πράγμα που θα πρέπει να μας απασχολεί αυτή την στιγμή. Ίσως να μας απασχολήσει στις επόμενες εκλογές.
Έχουμε να κάνουμε με ένα νέο μνημόνιο, ανεξάρτητα αν αυτό αρέσει ή δεν αρέσει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, δεν είναι αυτό. Αλλά το αν θα μπορέσουμε την επόμενη ημέρα να προχωρήσουμε σε μία ουσιαστική ανασυγκρότηση της διαλυμένης ελληνικής οικονομίας. Όσα μνημόνια κι αν υπογράψουμε, όσα νέα δάνεια κι αν πάρουμε, το αποτέλεσμα θα είναι στο τέλος το ίδιο: Μία χώρα δίχως μέλλον που θα σέρνεται στους προθαλάμους των ευρωπαϊκών... θεσμών και θα εκλιπαρεί κάθε φορά για λίγη ακόμη ελεημοσύνη. Κι αυτό είναι το καλό σενάριο!
Το κακό σενάριο είναι να σκάσει η χώρα και να βρεθούμε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε ότι ο δρόμος της δραχμής είναι ένας δρόμος γεμάτος υπερηφάνεια. Κάνουν λάθος! Ο δρόμος της δραχμής είναι γεμάτος κέρδη μόνο για την μαφία της διεθνούς κερδοσκοπίας που επένδυσε σε αυτή την προοπτική και περιμένει να πάει ταμείο με μία μεγάλη πτώση της τιμής του ευρώ. Στην περίπτωση αυτή εμείς θα παίξουμε τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου, που όταν θα είναι πλέον άχρηστος θα απολυθεί και θα λιθοβολείται ακόμη και από τους πρώην «εργοδότες» του!
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό σοκ για να μπορέσει να βγει από την κρίση. Είναι κάτι που δεν μπόρεσαν (ή δεν θέλησαν) να κάνουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και το οποίο επίσης δεν μπορεί να κάνει η σημερινή. Ένα ουσιαστικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα προϋποθέτει πολιτική και κοινωνική συναίνεση, η οποία ήταν αδύνατον να επιτευχθεί σε εμφυλιοπολεμικές συνθήκες. Με μία δεξιά με παλαιοκομματική νοοτροπία και με μία αριστερά που περίμενε να πάρει τον... τρίτο γύρο, η συναίνεση ήταν μακρινή μουσική.
Με τον Αλέξη να έχει υπογράψει το νέο μνημόνιο και να έχει πλέον αντιληφθεί ότι ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο μόνος μονόδρομος που δεν οδηγεί σε ξέρα ή σε γκρεμό, υπάρχει μία μικρή πιθανότητα να βγούμε από τον βάλτο. Βασική προϋπόθεση να αλλάξει πολιτική σε σχέση με το σημερινό αλαλούμ των συνιστωσών. Με άλλα λόγια, να γίνει ηγέτης και να μην σέρνεται στις επιλογές του κάθε Βαρουφάκη...
Να ξεκαθαρίσουμε γι' άλλη μία φορά ότι τα μνημόνια δεν έχουν στόχο να βγάλουν την Ελλάδα από την κρίση, αλλά να εξασφαλίσουν τα χρήματα των δανειστών. Από την κρίση θα βγούμε μόνοι μας εφόσον τα... αλλάξουμε όλα! Στο δικό μας χέρι είναι και όχι στο χέρι των άλλων.
Κι ο Αλέξης; Και τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ θα μείνουν ατιμώρητα; Λυπάμαι που θα δυσαρεστήσω αρκετούς φίλους, αλλά ναι! Αν ο Αλέξης καταφέρει να κάνει πράξη αυτά που δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι, όλα τα άλλα θα ξεχαστούν. Διαφορετικά θα έχει κι ο Αλέξης την τύχη που είχαν οι προκάτοχοί του! Τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Το ερώτημα είναι αν ο Αλέξης μπορεί. Η μέχρι σήμερα πορεία του μας λέει πως όχι! Έχει κάνει όλα εκείνα τα λάθη που δεν θα έκανε ένα μεγάλος ηγέτης. Κι η δύσκολη υπόθεση της Ελλάδας χρειάζεται έναν ηγέτη. Έναν άνθρωπο που να μπορεί να ξεπερνάει γρήγορα τα λάθη και τις αδυναμίες του και να ενώνει και όχι να χωρίζει τους ανθρώπους. Κι από την άλλη, αν όχι ο Αλέξης, τότε ποιος; Ενδιαφέρον ερώτημα. Κι αν κάποιοι ψάχνετε την απάντηση στην άλλη πλευρά, σε εκείνη της κεντροδεξιάς, ψάξτε και πάλι να βρείτε ποιος μπορεί να ενώσει. Το ποιος ή ποιοι χωρίζουν, το ξέρουμε ήδη...
Θανάσης Μαυρίδης από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου