Το 77,4% θέλει να συνεχίσουμε στο ευρώ το 77,1 % να υπάρξει συμφωνία και το 50,2% ακόμη κι αν αυτή η συμφωνία είναι οι κατά γράμμα απαιτήσεις των δανειστών(!), ενώ το 75,7% πιστεύει ότι δεν υπάρχει καλύτερος εναλλακτικός δρόμος για την Ελλάδα πέρα από αυτόν της Ε.Ε … Είναι εντυπωσιακό για μια κοινωνία η οποία δεν φημίζεται για την φλεγματικότητα και την ψυχραιμία της, ότι έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης και πέντε χρόνια μετά την υπαγωγή μας στα λεγόμενα «μνημόνια» , έχοντας χάσει το 25% του ΑΕΠ και με ποσοστά…..συντριπτικά κατάγματα, ως προς τους δείκτες της ανεργίας, της μείωσης εισοδήματος, της αύξησης των φόρων, της φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης κ.α παραμένουμε Ευρωπαϊστές. Όχι διότι είναι παράλογο αλλά διότι δεν συνάδει με τα όσα νυχθημερόν εκστόμιζαν και εκστομίζουν οι «ηρωϊκά» μαχόμενοι πολιτικοί μας και σημαντικό τμήμα των opinion makers και opinion leaders σε σχέση με το ποιός φταίει και κατά πόσον φταίει για το greek drama που βιώνουμε όλοι.
Οι Ελληνες ανέκαθεν θαύμαζαν και ποθούσαν, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τους Ευρωπαίους ή για να ακριβολογούμε την εικόνα των Ευρωπαίων, όπως ακριβώς ο μικρός φτωχός συγγενής θαυμάζει τον μεγάλο λαμπερό και πλούσιο θείο. Δεν είναι τυχαίο ότι παρά την κατοχή και το αίμα, «συγχωρέσαμε» συλλογικά τους Γερμανούς αποδίδοντας τη φρίκη, στη ναζιστική τους ηγεσία, δεν δημιουργήθηκε δηλαδή εθνική εχθρότητα όπως συνέβη με άλλους λαούς. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ιταλοί εισέβαλλαν στη χώρα κι εμείς τους νοιώθουμε σαν ζαβολιάρικα ξαδελφάκια που έκαναν μια μεγάλη ατιμία, αλλά πάει πέρασε, το αφήσαμε πίσω. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή ότι πέντε χρόνια δεν μπορούν να σβήσουν τις δεκαετίες ή τον αιώνα φιλοευρωπαϊσμού που καθορίζει ακόμη και μη συνειδητά την αντίδραση μας.
Λογικά πάλι, τα σχεδόν 30 χρόνια καλής και άνετης για εμάς οικογενειακής συμβίωσης εντός Ευρώπης, επίσης δεν ακυρώνονται από το αρνητικό πρόσημο της τελευταίας πενταετίας και επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι πολλοί αμφισβητούν και καλά κάνουν το άκριτο blame game της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας προς τους εταίρους-δανειστές, αποδίδοντάς το στην θρασυδειλία του συστήματος, την άρνηση να αναλάβει το μέρος της ευθύνης που της αναλογεί για να μην πληρώσει το πολιτικό κόστος. Όχι ότι δεν υπάρχουν ευθύνες ή δεν γίνονται συγκεκριμένα κορυφαία λάθη από την πλευρά τους, αλλά το παραμύθι με τους δράκους και τις μάγισσες που επέπεσαν στη μικρή Ελλαδίτσα να της πιούν το αίμα, παρέμεινε παραμύθι ως εμφαίνεται.
Επίσης λογικά αλλά και ιστορικά, είμαστε δύσπιστοι και επίσης καλά κάνουμε, με τους εναλλακτικούς μας φίλους. Δεν τους εμπιστευόμαστε ιδιαίτερα αλλά κυρίως δεν τους θαυμάζουμε, δεν υπάρχει κάποιος ταυτισμός έστω και φαντασιακός με το κοινωνικοπολιτικό τους μοντέλο. Κανείς δεν ονειρεύτηκε στο παρελθόν π.χ μια Ελλάδα στη μεγάλη οικογένεια της μητερούλας Ρωσίας και κανείς δεν θα ήθελε κάτι παραπάνω από μια καλή, αμοιβαία επωφελή σχέση με τη Μόσχα.
Με άλλα λόγια παρά την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση που αποτυπώθηκε πιο καθαρά στις τελευταίες εκλογές, η ελληνική κοινωνία αντιλαμβάνεται και νοιώθει ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλη προοπτική από εκείνη που της προσφέρει η ηπειρωτική πολιτικοοικονομική ένωση κρατών, η Ε.Ε . Αναγνωρίζει δηλαδή τον σωστό δρόμο για το αύριο, παρότι υποφέρει, πλήττεται, πληρώνει ακριβά και δυστυχώς διασύρεται εθνικά, πρωτίστως όμως λόγω της ανεπάρκειας και της νοοτροπίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας...
Της Μ. Πυργιώτη από το theTOC.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου