Περιμένοντας τον κρότο...

Προσέξτε το ύφος του Φ.  Ολλάντ... 

Τα πράγματα εξελίσσονται με ταχύτητα που δυσκολεύει να τα παρακολουθήσεις. Εν όψει Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, από χθες, έχουμε περάσει σε φάση κανονικής υστερίας, αν καταλαβαίνω καλά. Οι θορυβώδεις συνιστώσες των αριστεριστών, των νεομπολσεβίκων και του κόμματος της δραχμής έχουν ενώσει τις φωνές τους, καθώς η πιθανότητα της ρήξης ενισχύεται. Την ίδια ώρα, ο Βαρουφάκης ξεσαλώνει, σκορπίζοντας όπου μπορεί τη σύγχυση με τη λογοδιάρροιά του, σε σημείο ώστε πολλοί να θεωρούν πλέον βεβαία την αποχώρησή του από την κυβέρνηση, ενώ παράλληλα η Ζωή Κωνσταντοπούλου κλιμακώνει τις προκλήσεις με τις οποίες σιγά σιγά αναδεικνύεται σε αυτόνομο πόλο του συστήματος. (Σημειωτέον, δε, ότι οργιάζουν οι φήμες που τη θέλουν να έχει πάρει πορεία προς την ίδρυση δικού της κόμματος...).



Είναι ενδιαφέρον ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο Τσίπρας βρίσκεται εκτός Ελλάδος, για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη Ρίγα της Λεττονίας, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι αν βρισκόταν εδώ, θα μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η πασοκαρία που ριζοσπαστικοποιήθηκε εξαιτίας της κρίσης, ο δε Τσίπρας μόνο στη φωνή θυμίζει κάποιες φορές (όταν αυτοσυγκεντρώνεται και βάζει τα δυνατά του...) τον Παπανδρέου. Καλά ενημερωμένες πηγές θεωρούν ότι ο Τσίπρας έχει πεισθεί για την αναγκαιότητα της συμφωνίας με τους θεσμούς (την παλιά καλή τρόικα) και, προσωπικώς, δεν αμφιβάλλω ότι έτσι είναι. Αυτό που όμως καταλαβαίνουν άριστα όσοι επιδιώκουν τη ρήξη ―είτε για λόγους ιδεολογικούς είτε, απλώς, για λόγους συμφέροντος― είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να κουμαντάρει το τέρας που τον ανέβασε στην εξουσία. Γι’ αυτό, παλαβοί και πονηροί κραυγάζουν και εκφοβίζουν. Αντιστρέφοντας τον στίχο του Ελιοτ από τους «Κούφιους Ανθρώπους», φοβάμαι ότι το τέλος του μικρόκοσμου μας δεν θα έρθει με λυγμό, θα έλθει με κρότο...

Ξανά προς τη δόξα τραβά

Μέσα σε διάστημα λίγο μεγαλύτερο των 24 ωρών, ο Μανόλης Γλέζος, με δύο παρεμβάσεις του κατάφερε να μιλήσει στην καρδιά των Ελλήνων, με τη φωνή δύο ηρώων του Υπαρκτού Ελληνισμού. Πρώτα, πρότεινε την κατάργηση του ΦΠΑ σε όλη την Ευρώπη, φυσικά για το καλό της Ευρώπης. Επειτα, περιέλουσε τους Ευρωπαίους με κοσμητικά (διαπλεκόμενος ο Γερμανός, ασπόνδυλος και αμνήμων ο Γάλλος, τυχάρπαστος και απατεωνίσκος ο Ολλανδός κ.λπ.) και κάλεσε τον λαό σε εξέγερση: «Λυπάμαι που αυτή την ώρα είμαι μακριά από την Ελλάδα. Αλλά πιο πολύ θα λυπηθώ αν δεν δω, από αύριο κιόλας, το Λαό (sic) μας να βγαίνει στους δρόμους με όλη τη θυμωμένη του αξιοπρέπεια, με τη δίκαιη οργή του που τη μεταπλάθει σε πολιτική πράξη απέναντι σε αυτούς που σχεδιάζουν την εξόντωσή του».

Στην πρώτη παρέμβασή του, βλέπουμε την κλασική κουτοπονηριά του Ελληνα, ο οποίος, επειδή ο ίδιος δεν μπορεί να μαζέψει τον ΦΠΑ, ζητεί την κατάργησή του, εκεί όπου οι άλλοι τα καταφέρνουν· κρύβει, δε, το αληθινό κίνητρό του κάτω από θεωρητικά φληναφήματα. Αυτή είναι η γνησίως αριστερή λογική του εξισωτισμού: όλοι να βολεύονται στο επίπεδο του χειρότερου ― και, συνήθως, οι χειρότεροι είναι και οι περισσότεροι. Είναι όμως και κάτι άλλο ακόμη που έρχεται κατευθείαν από τις ιερότερες παραδόσεις μας: είναι η πονηριά του Καραγκιόζη. Στη δεύτερη παρέμβασή του, τώρα, ο Γλέζος μιλά με τη φωνή του ήρωα, του «Μεγαλέξανδρου» των λαϊκών δοξασιών (όχι του ιστορικού προσώπου), δηλαδή μιλά και πάλι με μια φωνή βγαλμένη από τον Καραγκιόζη.

Παρόλα αυτά, ο Μανόλης Γλέζος κάθε άλλο παρά στερείται πρωτότυπης σκέψης. Ισως μάλιστα η καλύτερη στιγμή του ώς τώρα ήταν τις προάλλες στο Ευρωκοινοβούλιο, όταν αποκάλυψε ότι έχει ζήσει με τα ψάρια (!) και ότι το λαβράκι (αυτό το συμπαθέστατο ψάρι, όταν το βλέπεις σωστά ψημένο στην πιατέλα) είναι κανίβαλος. Φαντάζομαι ότι όλοι μένουμε καθηλωμένοι από την αγωνία στις καρέκλες μας και περιμένουμε να ακούσουμε τις θα μας αποκαλύψει για τον σαργό...
Του Σ. Κασιμάτη από την Κ.