Η φράση αυτή , του Ελβετού φιλέλληνα Ιωάννη-Ιάκωβου Ταγέρ που ξεκίνησε τη ελληνική δημοσιογραφία, εκδίδοντας τα «Ελληνικά Χρονικά» στο Μεσολόγγι, τον Ιανουάριο του 1824 , βρίσκεται ως προμετωπίδα, στο site της ΕΣΗΕΑ αλλά και στην μεγάλη αίθουσα της Ενώσεως.
Για να θυμίζει προφανώς σε ολους εμάς, ότι δεν δικαιούμαστε να κρύβουμε ειδήσεις. Ότι δεν είναι δυνατόν να μην δημοσιεύουμε γεγονότα που μαθαίνουμε, .
Γιατί εξάλλου , αυτή είναι και η ουσία της δημοσιογραφίας, στην αρχική της (και βασική ) μορφή. Να δημοσιοποιεί πληροφορίες, γεγονότα, δεδομένα.
Και αυτή την λογική, αυτή την «γραμμή» οφείλουμε όλοι , όσοι ασκούμε αυτό το επάγγελμα, να την τηρούμε.
Φαίνεται όμως , ότι και σε αυτή την αντίληψη, οι απόψεις μέσα στο ίδιο το σώμα των δημοσιογράφων διίστανται.
Γιατί δεν είναι για παράδειγμα δυνατόν, το ίδιο το εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας της Ενώσεως Συντακτών , να διαμαρτύρεται με επίσημη απόφαση του γιατί μια εφημερίδα δημοσίευσε τα ονόματα των μαρτύρων στην δική της Χρυσής Αυγής. Ξεχνώντας προφανώς ότι τα ονόματα των μαρτύρων όχι απλώς υπάρχουν σε δημόσια έγγραφα αλλά ανακοινώνονται και από το δικαστήριο με την έναρξη της διαδικασίας.
Δηλαδή , αναρωτιέμαι εμείς οι ίδιοι , ως δημοσιογράφοι, καλούμε συνάδελφους μας ( με την κάλυψη κάποιας δικαιολογίας) να κλείσουν τα μάτια. Να μην δημοσιεύσουν αυτό που αποτελεί γεγονός:
Το ίδιο όργανο δεοντολογίας, με άλλη απόφαση του, χθεσινή αυτή την φορά, αναφέρει «σε διάφορες συνεντεύξεις, κυρίως στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, ορισμένοι συνάδελφοι παρεμβαίνουν συνεχώς στους καλεσμένους, παρεμποδίζοντας την ολοκλήρωση των απαντήσεών τους στα διάφορα ερωτήματα. Με αυτόν τον τρόπο δεν διευκολύνονται οι τηλεθεατές και ακροατές να πληροφορούνται πλήρως τις απόψεις που εκτίθενται.».
Αναρωτιέμαι αν υη παρότρυνση αυτή , ενός μάλιστα οργάνου που αποτελείται από τα μελή των δυο πειθαρχικών συμβουλίων της Ενώσεως μας, αρά έχουν εν δυνάμει την δυνατότητα επιβολής ποινών, είναι στην ίδια κατεύθυνση με το Σύνταγμα της χωράς όπου στην παράγραφο 2 του άρθρου 14 αναφέρεται «O τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.».
Η οδηγία να μην γίνονται ερωτήσεις πριν ο συνομιλητής ολοκληρώσει την απάντηση του, δεν θα μπορουσε να θεωρηθεί ως ένα είδος «απαγόρευσης» στους συνάδελφους να κάνουν την δουλεία τους όπως αυτοί πιστεύουν καλυτέρα.
Θα μπορουσε να αποτελέσει και ένα παράθυρο προς πολιτικούς και άλλους , να απαντούν όπως θελουν , αποφεύγοντας τα κρίσιμα θέματα –ερωτήσεις?
Γιατί όπως γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε κάνει συνεντεύξεις κάθε είδους (ιδιαίτερα δε τηλεοπτικές η ραδιοφωνικές) πολλές φόρες είναι επιβεβλημένο να επιμένεις στην ερώτηση σου και μια και δυο φόρες, όταν ο καλεσμένος σου αποφεύγει να απαντήσει και λέει γενικότητες ή απαντά σε αλλά θέματα. Και να τον διακόπτεις για να του επαναλάβεις τι τον ρωτάς. Σε τι θέλεις απάντηση
Νομίζω ότι αυτά είναι απλά πράγματα που τα γνωρίζουν όλοι οι συνάδελφοι. Και γι αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση η σχετική ανακοίνωση.
Δεν είναι , ευτυχώς, δουλειά κανενός οργάνου της Ενώσεως Συντακτών να καθορίζει το πώς θα κάνει την δουλειά του ο κάθε συνάδελφος. Ο καθένας μας κρίνεται από το κοινό , τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές και τους ακροατές.
Δεν νομίζω ότι είναι δικαίωμα κανενός μας να βάλουμε κανόνες, περά από τους γνωστούς και παραδεκτούς από ολους , που αναφέρονται στην αλήθεια, στην δυνατότητα απαντήσεως, στην αντικειμενική παρουσίαση των δεδομένων, στο να μην θίγουμε την τιμή και την υπόληψη κανενός
Όλα τα άλλα δεν εξυπηρετούν την δημοσιογραφία και ιδίως δεν βοηθούν στην ενημέρωση των πολιτών...
Του Π. Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου