Το ύφος ήταν το γνωστό. Το ύφος κάποιου που χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, αυτούς που αξίζουν να τους χαιρετάει και αυτούς που δεν το αξίζουν. Αδιαφορεί όμως και για τους δύο εξίσου, αφού, ευτυχώς στον κόσμο τούτο, υπάρχει ο εαυτός του.
Για την ιστορία, να θυμίσω ότι ο Σαμουήλ ανατίναξε το Κούγκι το 1803, όπου είχε κλειστεί μαζί με όσους ήταν άρρωστοι ή αρκετά γέροι ώστε να μην μπορούν να φύγουν όπως οι υπόλοιποι Σουλιώτες. Είναι επίσης ιστορικό γεγονός αποδεδειγμένο μέχρι νεωτέρας ότι οι Τούρκοι δεν το κατέλαβαν γιατί δεν συμφωνούσαν με τους Σουλιώτες για το ύψος του ΦΠΑ, τις συντάξεις και τις συλλογικές συμβάσεις. Οι «κόκκινες γραμμές» ήταν ελαφρώς διαφορετικές.
Ας θυμίσω επίσης στον ιδανικό θαυμαστή του εαυτού του κ. Βαρουφάκη πως ο Σαμουήλ είχε το θάρρος, ή ήταν αρκετά σαλεμένος, να ανατιναχθεί μαζί με τους υπόλοιπους. Ετσι όπως τον βλέπω ο ίδιος, μετά την ηρωική του πράξη, μάλλον θα απομακρυνθεί από τα ερείπια που θα αφήσει πίσω του για να συνεχίσει το μεγαλοφυές του έργο από άλλα μετερίζια. Με γεια του με χαρά του, και καλά θα κάνει. Απλώς θα είχε ενδιαφέρον να ρωτήσει και όλους εμάς τους υπόλοιπους εάν επιθυμούμε να τιναχτούμε στον αέρα – έτσι για τους δημοκρατικούς τύπους, βρε παιδί μου.
Πώς λέγεται ο άνθρωπος που συγκρίνει τη σημερινή διαπραγμάτευση με ένα ιστορικό γεγονός ελάσσονος σημασίας, το οποίο όμως το μνημονεύουμε γιατί ταιριάζει απολύτως στον αυτοκτονικό ηρωισμό του έθνους; Ανιστόρητος; Ανίδεος; Πολιτικός απατεών; Ή μήπως τσαρλατάνος; Οπου ως τσαρλατάνο το λεξικό ορίζει αυτόν που διατείνεται πως έχει θαυματουργές ικανότητες και εξαπατά τους αφελείς;
Στη διάρκεια της ίδιας συνέντευξης, πρότυπο για τη νέα δημόσια τηλεόραση που επεξεργάζεται το στιβαρό μυαλό του κ. Τσακνή, ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης ταυτίστηκε με τις Σουλιώτισσες. Τον φαντάζεστε ντυμένο με ζιπουνάκι να σέρνει τον χορό προς τον γκρεμό; Ελάτε τώρα. Θα μας εξηγεί ποια είναι τα σωστά βήματα για να πέσουμε ωραία, θα χτυπάει και τα χεράκια του ρυθμικά, και όταν βεβαιωθεί πως έπεσε και ο τελευταίος θα αποχωρήσει, για να εξηγήσει στην οικουμένη τον ηρωισμό των Ελλήνων που δεν δέχθηκαν να αυξήσουν τον ΦΠΑ και να μειώσουν τις συντάξεις.
Ο εθνικός τσαρλατανισμός, εκτός του ότι υποτιμά την Ιστορία φέρνοντάς τη στα μέτρα της δικής μας ανικανότητας, χρησιμεύει και για να καλύψει την πολιτική κενότητα. Μην ξεχνάτε εκείνο το περίστροφο του ΓΑΠ που το είχε βγάλει στο τραπέζι ως άλλος Τζον Γουέιν.
Αναρωτιέστε γιατί αυτή η κυβέρνηση λέγεται «αριστερή»; Μα για έναν πολύ απλό λόγο: Διότι ως Αριστερά ορίζεται η πολιτική που προσπαθεί να κάνει το ίδιο με τη Δεξιά και όταν αποτυγχάνει απειλεί πως θα τα κάνει Κούγκι.
Του Τ. Θεοδωρόπουλου από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου