Προχθές ήταν ο δανεισμός από Ρωσία και Κίνα και η συμμετοχή της χώρας στην τράπεζα των Brics. Και το τελεσίγραφο προς τους δανειστές, κι αυτό ιδέα είναι. Και το χρέος κι αυτό ιδέα είναι ― λίγο μεγάλη βέβαια, αλλά τι να γίνει. Κι οι «κόκκινες γραμμές» ιδέα είναι κι αυτές. Κι η «πολυφωνία», κοινώς το κουλουβάχατο απόψεων στον ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτό ιδέα είναι. Στη μετανεωτερικότητα εξάλλου όλες οι ιδέες είναι σχετικές.
Στους «Τρεις Σωματοφύλακες» του Δουμά υπάρχει μια καταπληκτική σκηνή. Ο Πόρθος, ο ευτραφής και ελαφρώς αφελής ήρωας, βάζει δυναμίτιδα σε ένα υπόγειο και αρχίζει να τρέχει για να προλάβει να φύγει πριν από την έκρηξη. Ωσπου του έρχεται η εκπληκτική ιδέα να αναρωτηθεί τι κάνει ο άνθρωπος για να τρέξει. Πώς γίνεται; Βάζει το ένα πόδι μπροστά και κρατάει το άλλο πίσω; Το αποτέλεσμα είναι ότι κοκαλώνει, η έκρηξη γίνεται και η οροφή γκρεμίζεται στη στιβαρή του κεφαλή. Ετσι κι ο κ. Βαρουφάκης, αντί για λύσεις, προτείνει εκθέσεις για το πώς λειτουργεί η παγκόσμια οικονομία.
Η διαφορά της κότας από τον άνθρωπο δεν είναι τα φτερά. Είναι η αδυναμία της κότας να αξιοποιήσει τις εμπειρίες της ― το σημαντικό όπλο που έδωσε στον άνθρωπο ο Ζευς κατά τον Αισχύλο. Η κότα βλέπει ένα σπυρί σιτάρι και λέει «να ένα σπυρί». Οταν δει το δεύτερο σπυρί, δεν λέει «να ένα άλλο σπυρί». Λέει και πάλι «να ένα σπυρί» και το τρώει. Το εργοτάξιο ιδεών της συγκυβέρνησης ανακαλύπτει κάθε μέρα κι από ένα σπυρί σιτάρι, μόνο που δυσκολεύεται να τα μετρήσει. «Επαρχιώτης στην Ομόνοια», που έλεγε κι ο Σαββόπουλος ή, με άλλα λόγια, τι έγινε όταν ο Ζίζεκ συνάντησε τον Λαφαζάνη.
Τι έγινε; Κάτι σαν Monty Python στο πιο ελληνικό. Μόνον που δεν έχει καθόλου πλάκα να μην ξέρεις αν θα καταφέρεις να πας το καλοκαίρι στο νησί γιατί δεν θα έχουν καύσιμα τα πλοία. Είναι η διαφορά του κινηματογράφου από τη ζωή βλέπετε.
Του Τ. Θεοδωρόπουλου από την Κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου