Goodbye Lenin, α λα ελληνικά...

Το πιο αξιοσημείωτο στην προχθεσινή συνέντευξη του κ. Αλέξη Τσίπρα (Star 19.4.2015) είναι πως επικοινωνιακά ήταν πάρα πολύ καλός στα σημεία που αντιπολιτευόταν την αντιπολίτευση και πολύ κακός εκεί που έπρεπε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Ως πρωθυπουργός πρέπει να μετάνιωσε για τις πομφόλυγες που εξαπέλυε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά όταν ερχόταν η ώρα να πει τα λογικά, κόμπιαζε και μπουρδούκλωνε τα νοήματα. Ντρεπόταν να πει στους συντρόφους του ότι η πραγματικότητα είναι πολυπλοκότερη από τα συνθήματα με τα οποία πορεύτηκαν μέχρι τώρα; Δεν κατανοεί σε βάθος τη νέα πραγματικότητα που καλείται να διαχειριστεί και νομίζει ότι με μια καλή ατάκα ή ένα καλό κόλπο θα «πέσουν λεφτά στη χώρα»; Φοβάται ότι η αναγκαία στροφή προς τη λογική θα σημάνει αναγκαστικό διαζύγιο με κάποιους από το κόμμα του; Θα δείξει. Πάντως προς το παρόν φέρεται σαν τους πρωταγωνιστές της ταινίας «Goodbye Lenin». Ψάχνει να βρει πώς θα πει με τρόπο, σε εκείνους που είναι πολλά χρόνια τώρα σε εγκεφαλικό κώμα, ότι ο κομμουνισμός κατέρρευσε.

Οπως και να έχει το πράγμα όμως, πρέπει να ομολογήσουμε ότι, παρά τα μισόλογα, προχθές είδαμε έναν πολύ πιο προσγειωμένο Τσίπρα απ’ ό,τι στο παρελθόν. Τσίπρα εσωτερικού, για να είμαστε ακριβείς, διότι στο εξωτερικό τον τελευταίο καιρό είχε σαφώς πιο σοβαρό λόγο.


Ομως δεν αρκεί αυτό. Η ανακούφιση που ένιωσαν πολλοί από το γεγονός ότι έκλινε υπέρ του συμβιβασμού και όχι της ρήξης θα είναι βραχύβια. Το νομοσχέδιο-σκούπα των μεταρρυθμίσεων που ετοιμάζεται θα έχει κάτι από καταστροφική ασάφεια, που μας χαντάκωσε τους τελευταίους τρεις μήνες. Ακόμη κι αν ο ίδιος επιθυμεί ταχύτατα μια λύση, το κόμμα τον τραβάει από το μανίκι. Οποιοδήποτε σχέδιο μεταρρυθμίσεων αυτής της κυβέρνησης θα είναι συνονθύλευμα των ιδεοληψιών και ανοησιών που κυριάρχησαν στους δύο εταίρους. Δυστυχώς, και ο ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είναι όμηροι της αντιμνημονιακής μπαρούφας που χρόνια καλλιέργησαν. Ακόμη κι εκείνοι που καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας δεν θα τολμούν να το πουν σε εκείνους τους οποίους παραμύθιαζαν ότι «ένας άλλος κόσμος -ένθα απέδρα πάσα λύπη, λιτότητα και στεναγμός- είναι εφικτός». Αν σκεφτεί κανείς πόσο πλήρωσε η Νέα Δημοκρατία (αλλά και η χώρα) την αντιμνημονιακή ανοησία που για δύο χρόνια καλλιέργησε ο κ. Αντώνης Σαμαράς, μπορούμε να φανταστούμε τι θα σημάνει για τον ΣΥΡΙΖΑ η αποκάλυψη της αλήθειας, ότι δηλαδή «δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα». Για τα στελέχη των ΑΝΕΛ δεν το συζητάμε· είναι πολιτικά ανίατες περιπτώσεις...

Εδώ όμως καραδοκεί ο κίνδυνος του ατυχήματος. Η εκπαίδευση του ΣΥΡΙΖΑ -και συνεπακόλουθα της ελληνικής κοινωνίας- αναγκαστικά έχει κόστος, αλλά αυτό θα ήταν αναγκαίο κακό αν υπήρχαν λεφτά. Τώρα, με τα ταμεία άδεια, ο κ. Τσίπρας δεν έχει το περιθώριο να υποκρίνεται (όπως έκαναν οι πρωταγωνιστές του «Goodbye Lenin») ότι τάχα μου δεν άλλαξε τίποτε. Δεν υπάρχουν άλλα αποθεματικά να σκουπίσει από ταμεία και φορείς, η πραγματική οικονομία φθίνει, οι υποχρεώσεις του κράτους διογκώνονται. Αν δεν πει τώρα την αλήθεια, ώστε να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να εκταμιευτεί η δόση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κάθε λέξη της χρεοκοπίας, που έρχεται.

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την Κ.