Ο Αλέξης στα βήματα του Γιώργου...

Η Ελλάδα θα έρεπε να είχε χρεοκοπήσει το 1985, το 1990 ή έστω το 2010. Το πρόγραμμα Σημίτη, μετά η πορεία σύγκλισης για το ευρώ στις αρχές της δεκαετίας του ’90 το απέτρεψαν. Ποτέ όμως δεν εξάλειψε τα αίτια της χρεοκοπίας. Στην αρχή τη μετάθεση της χρεοκοπίας στo μέλλον βοήθησαν οι επιδοτήσεις και μετά το 2000 τα χαμηλά επιτόκια του ευρώ. Τελικά η χρεοκοπία έσκασε το 2010, όμως με την παρέμβαση των ξένων αποφύγαμε την ανεξέλεγκτη στάση πληρωμών και την κατάρρευση.

Το 2015 επανέρχεται πάλι με αυξημένες πιθανότητες. Το 2015 μοιάζει πολύ με το 2010. Η κυβέρνηση Τσίπρα φαίνεται να αντιγράφει τα βήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Η κυβέρνηση Τσίπρα θυμίζει εξαιρετικά την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Αμφότερες εξελέγησαν με σύνθημα λεφτά υπάρχουν. Η Αυγή μάλιστα πριν λίγες μέρες είχε πρωτοσέλιδο τίτλο «Λεφτά Υπάρχουν».

Τόσο η κυβέρνηση ΓΑΠ όσο και του ΑΤ τους πρώτους μήνες είχαν πρωτοφανή αποδοχή της κοινής γνώμης.

Έχω ξαναγράψει για τη σκηνή μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου όταν ο κ. Παπανδρέου επισκεπτόμενος κατά τη βραδινή του έξοδο ρεστοράν, όλοι οι θαμώνες σηκώθηκαν όρθιοι χειροκροτώντας. Λίγους μήνες αργότερα κανένα μέλος της κυβέρνησης δεν μπορούσε να σταθεί σε δημόσιο χώρο.

Η κυβέρνηση Τσίπρα όπως και η κυβέρνηση Παπανδρέου άλλαξαν τα ονόματα και τη δομή των υπουργείων προκαλώντας αλαλούμ περισσότερο και λιγότερο οποιοδήποτε πρακτικό αποτέλεσμα.

Το πρώτο μέτρο που ανήγγειλε η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε να κάνει με τα κρατικά αυτοκίνητα. Το ίδιο έκανε και ο κ. Τσίπρας με τα βουλευτικά χωρίς κανένα αποτέλεσμα καθώς ακόμη και οι πλέον «επαναστάτες» αντέδρασαν οργισμένα στην περικοπή αυτή.

Η κυβέρνηση Τσίπρα όπως και η κυβέρνηση ΓΑΠ αναλώνει πολύτιμους, από άποψη χρόνου, μήνες φλυαρώντας για διαπραγματεύσεις και ανούσιες μεταρρυθμίσεις. Τότε ήταν οι αγορές που προειδοποιούσαν, τώρα είναι οι δανειστές.

Και οι δύο κυβερνήσεις είναι διχοτομημένες και τριχοτομημένες πάνω σε στρατηγικής σημασίας ζητήματα. Η Λούκα Κατσέλη το 2010 «επαναδιαπραγματευόταν» για μήνες με τους Κινέζους ζητήματα που άλλοι συνυπουργοί τα είχαν κλείσει. Τα ίδια συμβαίνουν τώρα με τον ΟΛΠ, άλλα λέει ο κ. Δραγασάκης στο Πεκίνο άλλα ο κ. Λαφαζάνης και ο κ. Δρίτσας στην Αθήνα.

Όπως και τώρα έτσι και επί ΓΑΠ, οι μισοί υπουργοί ελάμβαναν μέτρα και οι άλλοι μισοί ήταν στο πεζοδρόμιο με τους διαμαρτυρόμενους.

Κατά έναν ανάλογο τρόπο που εφαρμόζει η παρούσα κυβέρνηση τη μεταρρύθμιση στο δημόσιο τομέα και η κυβέρνηση Παπανδρέου, σχεδίαζε αύξηση της παραγωγικότητας του δημοσίου μέσω αμφίβολης αποτελεσματικότητας μέτρων.

Ο κ. Παπανδρέου διαπραγματευόταν σκληρά βάζοντας το «πιστόλι» πάνω στο τραπέζι. Ο ίδιος χρησιμοποιούσε το ΔΝΤ σαν διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στους εταίρους κατά παρόμοιο τρόπο που ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη χρεοκοπία, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, το Ιράν, τη Χρυσή Αυγή κλπ.

Την κατάληξη τη γνωρίζουμε. Ο κ. Παπανδρέου μόλις αντίκρυσε την άβυσσο ανέκρουσε πρύμναν αποφεύγοντας το ρίσκο να σκάσει η χώρα στα χέρια του.

Η ώρα που θα αντικρύσει και ο κ. Τσίπρας την Άβυσσο πλησιάζει. Από αυτήν την άποψη τους επόμενους μήνες θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ή σαν τραγωδία.

Ενδεχομένως θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν το μνημόνιο και οι μεταρρυθμίσεις αποτελούσαν πιο επώδυνη λύση από μια χρεοκοπία και ανεξέλεγκτη κατάρρευση.
 

Η μόνη διαφορά του 2015 με το 2010 είναι πως με το πέρασμα του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού χρέους σε θεσμικά χέρια της ΕΕ οι αγορές δεν δείχνουν να ανησυχούν για ένα Grexit. Το 2015 τα περισσότερα χρηματιστήρια της Ευρώπης διασπούν ανοδικά το ένα ιστορικό ρεκόρ μετά το άλλο.
 

Προκειμένου να αντιληφθούμε την ομοιότητα των πρώτων μηνών της διακυβέρνησης Τσίπρα, με τη διακυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αρκεί να διαβάσουμε το άρθρο της στήλης στις 16 Δεκεμβρίου του 2009, ακριβώς δυόμισι μήνες μετά τις εκλογές της 4 Οκτωβρίου 2009.

«Δυστυχώς αυτή είναι η Ελλάδα...

Σήμερα η απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη. Τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης καταγράφουν σύγχυση, βραδυπορία και κυρίως απουσία ρεαλιστικών στόχων και ρεαλιστικών πολιτικών.

Όσο ο πρωθυπουργός δεν ξεκαθαρίζει το στίγμα της πολιτικής και αφήνει τους λαϊκιστές παλαιοκομματικούς με τους εκσυγχρονιστές να επιδίδονται σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων, τα προβλήματα θα συσσωρεύονται.

Ούτε με το προχθεσινό διάγγελμα έγινα σοφότερος. Διαφαίνονται κάποιες προθέσεις γενικού χαρακτήρα. Αλλά παρόμοια πράγματα έχουμε χορτάσει να ακούμε: «Μηδενική ανοχή» και «Επανίδρυση του κράτους». «Ήπια προσαρμογή...» έλεγε και η προηγούμενη κυβέρνηση που αναγκάστηκε να φύγει νύχτα κάτω από το βάρος της χρεοκοπίας...

Ενώ για την παρούσα κυβέρνηση όλα ξεκίνησαν ευνοϊκά και φάνηκε να διαθέτει την πρωτοβουλία των κινήσεων, το μόνο που έμεινε μετά τις πρώτες εβδομάδες είναι η πικρή γεύση κάποιων κινήσεων που αποδείχτηκαν «φούσκες»...

Γιατί τι άλλο από «φούσκα» ήταν η φορολόγηση των μπόνους των τραπεζικών στελεχών. Όχι ότι είναι άσχημο να γίνει, αλλά δεν λύνει προβλήματα. Απευθύνεται στο θυμικό και μόνο…»

Για ολόκληρο το άρθρο βλέπε:«Δυστυχώς αυτή είναι η Ελλάδα» 

Πηγή:www.capital.gr