Ο αγωγός αυτός μέχρι να αρχίσει να παράγει κέρδη θα χρειαστούν τουλάχιστον 7-10 χρόνια. Ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση που κάποιος θα ήθελε να προκαταβάλει χαριστικά μελλοντικά δικαιώματα διέλευσης αυτό δεν μπορεί να συμβεί πριν 5-7 χρόνια.
Ακόμη και για να σχεδιαστεί στα χαρτιά και να αρχίσει να κατασκευάζεται θα πρέπει να ξεπεραστούν μερικά βασικά εμπόδια.
Θα πρέπει να εγκριθεί η υλοποίηση από την ΕΕ και για να συμβεί αυτό, η λειτουργία του αγωγού θα πρέπει να είναι συμβατή με τη νομοθεσία της Ε.Ε. σε δυο κυρίως σημεία:
α) Δεν πρέπει η εταιρεία που θα τον διαχειρίζεται να είναι ίδια με την εταιρεία που είναι προμηθευτής φυσικού αερίου. Είναι αμφίβολο αν οι ευρωπαίοι θα δεχτούν ως διαχειριστές ρωσικά και ελληνικά εταιρικά σχήματα χειραγωγούμενα από τις ρωσικές εταιρείες υδρογονανθράκων.
β) Θα πρέπει να μπορεί να φιλοξενεί τη διέλευση αερίου περισσότερων προμηθευτών. Με τον τρόπο αυτό όμως ακυρώνεται το ρωσικό σχέδιο που προσπαθεί μέσω μονοπωλιακών πρακτικών να χειραγωγήσει τις ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης.
Αν δεν υπάρξει δηλ. ενδιαφέρον από μεγάλες εταιρείες κατασκευής και διαχείρισης αγωγών είναι αμφίβολο αν η ΕΕ θα εγκρίνει την κατασκευή και λειτουργία του. Αν δεν την εγκρίνει ο τελικός πελάτης δεν υπάρχει, οπότε ο αγωγός καθίσταται άχρηστος.
Για να ενδιαφερθούν οι μεγάλες πολυεθνικές να επενδύσουν σ’ αυτόν θα πρέπει να έχει εξασφαλιστεί η απορρόφηση των ποσοτήτων αερίου που θα μεταφέρει από τις αγορές της Κεντρικής Ευρώπης, με σχετικά συμβόλαια.
Αν οι σχετικές μελέτες σκοπιμότητας είναι θετικές, οι εταιρείες θα επενδύσουν και η Ρωσία μαζί με άλλες χώρες παραγωγούς θα μπορούν να το χρησιμοποιούν έναντι ενοικίου. Έτσι, δουλεύει η Δύση...
Η Δύση ορίζει ακόμη τους κανόνες στον κόσμο, άρα έτσι δουλεύει ο κόσμος.
Άρα, αν θέλει η κυβέρνηση να αναβαθμίσει τη θέση της χώρας ως ενεργειακού κόμβου, μετά τη διέλευση του ΤΑΡ και με τη διέλευση δεύτερου αγωγού θα πρέπει πρωτίστως να εξασφαλίσει τους ευρωπαίους καταναλωτές και εν συνεχεία μέσω μελετών σκοπιμότητας να προσελκύσει διεθνείς εταιρείες που θα χρηματοδοτήσουν, θα κατασκευάσουν και θα διαχειριστούν το έργο.
Αν εξασφαλιστούν όλα αυτά, η Ρωσία είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας που πρέπει να συμφωνήσει.
Στην κυβέρνηση είναι προφανές πως ζουν στο δικό τους κόσμο. Νομίζουν πως αρκεί μια διακρατική συμφωνία και τα ρωσικά μονοπώλια θα προπληρώσουν δεκάδες δισ. στην Ελλάδα ως κόστος διέλευσης στο πουθενά.
Αν δεν συμφωνήσει η ΕΕ για το ποιος θα αγοράσει μέχρι και το τελευταίο κυβικό αερίου, αγωγός δεν υπάρχει, πόσο μάλλον προκαταβολές διοδίων...
Αυτός είναι ο λόγος που οι Ρώσοι ήταν συγκρατημένοι σε σχέση με τα αποτελέσματα της επίσκεψης Τσίπρα και δεν ήραν τα αντίμετρα στο εμπάργκο ούτε για τα ελληνικά ροδάκινα.
Μια σοβαρή κυβέρνηση θα κινούνταν αντίθετα. Πρώτα θα ζητούσε μια μελέτη για τη μελλοντική ζήτηση στην Κεντρική Ευρώπη. Μετά με τις μελέτες αυτές θα προσέλκυε το ενδιαφέρον πολυεθνικών και τραπεζών για τη χρηματοδότηση, κατασκευή και διαχείριση του αγωγού.
Όταν θα είχε δεδηλωμένο το ενδιαφέρον αυτό, θα πήγαινε στη Μόσχα και θα διαπραγματευόταν μεταξύ των άλλων χαμηλότερες τιμές για τις μικρές συγκριτικά ανάγκες της ελληνικής αγοράς. Η Μόσχα συγκρίνοντας τα οφέλη από τη δίοδο εξαγωγής στην Κεντρική Ευρώπη και τη θέση - κλειδί της Ελλάδας θα είχε κάθε λόγο να υποχρεώσει τα κρατικά μονοπώλια να πωλούν ακόμη και με ζημιά στην Ελλάδα για τις εσωτερικές ανάγκες.
Έτσι γίνονται οι business αλλά ποιος από τη σημερινή κυβέρνηση, και τις περισσότερες του παρελθόντος, είναι σε θέση να το αντιληφθεί αυτό;
Ο υπουργός Ανασυγκρότησης κ. Λαφαζάνης που από τα 18 του η μόνη εργασία που έχει κάνει είναι κομματικό στέλεχος ή μήπως ο απόφοιτος οικονομολόγος του Λομονόσωφ κ. Τόλιος που έχει εργαστεί μόνο πέριξ του ελληνικού δημοσίου, συντάσσοντας μελέτες σοβιετικής οικονομολογίας;
Ξεχάστε τους αγωγούς. Τα κοινόχρηστα (αποθεματικά) των πολυκατοικιών απομένουν.
Αυτά έχουν σειρά...
Του Κ. Στούπα από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου