Το δημοψήφισμα, είναι ένα «χαρτί» που φέρνουν στο προσκήνιο πολιτικοί και κόμματα , όταν είναι σαφές ότι βρίσκονται σε αδύναμη θέση και προσπαθούν επί της ουσίας να μεταθέσουν τις ευθύνες τους στις πλάτες άλλων. Εν προκειμένω στις πλάτες των πολιτών.
Αυτό προσπάθησε να κάνει ο Γ Παπανδρέου, όταν με τις δίκες του κινήσεις και παραλήψεις, η χώρα βρέθηκε σε αδιέξοδο και κινδύνευε να βρεθεί εκτός ευρωπαϊκού γίγνεσθαι με τραγικά αποτελέσματα για την ελληνική κοινωνία.
Ανέσυρε το χαρτί του δημοψηφίσματος, το οποίο μάλιστα ακούγεται και πολύ δημοκρατικό, μια και όπως λένε οι κάθε είδους υποστηρικτές αυτών των κινήσεων, είναι η πλήρης λαϊκή έκφραση .
Βέβαια το χαρτί αυτό του κ Παπανδρέου , αντί να τον σώσει και να τον βγάλει νικητή, όπως υπολόγιζε, τελικά το μόνο που έκανε ήταν κυριολεκτικά να τον κάψει και να τον βγάλει έξω από το παιχνίδι.
Τώρα το ίδιο χαρτί, και μάλιστα σε παρόμοιες συνθήκες, φαίνεται να απειλεί (ή να εξετάζει, άγνωστο ακόμα) να ρίξει στο τραπέζι και η σημερινή κυβέρνηση.
Το δημοψήφισμα, αναφέρθηκε ως μια επιλογή πριν ένα περίπου μηνά , αλλά τότε μπήκε πολύ γρήγορα στο συρτάρι.
Τώρα, μπροστά στα νέα αδιέξοδα της διαπραγμάτευσης και την αδυναμία της κυβέρνησης να κάνει τις κινησεις που απαιτούνται για να ξεφύγουμε από την γωνία στην οποία βρισκόμαστε, το χαρτί αυτό αρχίζει και πάλι να εμφανίζεται.
Διαρροές από κυβερνητικά στελέχη , εδώ και μέρες το αναφέρουν ως μια επιλογή. Χθες, ο υπουργός Επικράτειας ο κ Φλαμπουραρης, το ανέφερε επισήμως ως πιθανότητα μια και όπως είπε για μεγάλες επιλογές θα πρέπει να αποφασίζει ο λαός.
Και το ότι το είπε ο υπουργός Επικράτειας έχει μια ιδιαίτερη σημασία , γιατί ο κ Φλαμπουράρης, (όπως και ο κ Καμένος σε άλλες περιπτώσεις) λειτουργούν ως ένα είδος … προπομπού.
Λένε ως δίκές τους σκέψεις και απόψεις κάποια πράγματα, που η κυβέρνηση ή έχει αποφασίσει να προωθήσει η σκάφτεται πολύ σοβαρά και θέλει να δει ποιες μπορεί να είναι οι αντιδράσεις σε μια τέτοια απόφαση.
Το δημοψήφισμα όμως , εκτός όλων των άλλων , προβλημάτων τώρα έχει και ένα ακόμα Δεν έχει συγκεκριμένο αντικείμενο.
Γιατί για να ρωτήσεις κάτι τον λαό θα πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο θέμα. Δηλαδή ή θα πρέπει να υπάρχει μια συγκεκριμένη συμφωνία ή έστω ένα σχέδιο συμφωνίας ή μια κατεύθυνση, ή θα πρέπει να θέσεις το ερώτημα θέλετε να προχωρήσουμε σε συμφωνία που θα σημαίνει συγκεκριμένα μέτρα ή να πάμε σε σύγκρουση. Μόνον που στην μεν πρώτη περίπτωση δεν έχεις φτάσει πουθενά ώστε να ρωτάς κάτι ενώ στην δεύτερη θα πρέπει να εξηγήσεις τι θα σημαίνει πρακτικά η σύγκρουση. Και αυτό δεν είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση το θέλει, το γνωρίζει επακριβώς η ίδια ή και μπορεί να γίνεται σαφώς κατανοητό από τον μέσο πολίτη.
Έτσι ένα δημοψήφισμα , δεν αποτελεί παρά μόνον κουβέντες του αέρα.
Η μονή περίπτωση που θα μπορούσε η κυβέρνηση να προχωρήσει σε ένα δημοψήφισμα και να ελπίζει να έχει πολιτικό κέρδος , θα ήταν να κάνει συμφωνία με την ΕΕ , με τους ορούς που οι Ευρωπαίοι θέτουν και να θέσει το θέμα στον λαό. Μόνον που εδώ η λογική θα είναι ή συμφωνείται με τα μέτρα (δηλαδή συμφωνείται περίπου με όσα ως σήμερα καταγγέλλουμε) ή πάμε στα βράχια (όπου και εδώ θα πρέπει να γίνει σαφές στους πολίτες τι σημαίνει.
Όμως και σε αυτή την περίπτωση το δημοψήφισμα θα λειτουργούσε απλώς ως «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για την κυβέρνηση. Θα μπορούσε να λέει πως δεν αποφάσισα εγώ τα μέτρα αλλά εσείς με την ψήφο σας…
Του Π. Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου