Η κρίση, κρίση για την οποία φταίνε όλοι και το πολιτικό σύστημα και η συνδικαλιστική νομενκλατούρα και η κυρίαρχη οικονομική τάξη αλλά και όλοι εμείς, ως πολίτες ( ο καθένας με το μερίδιο του βέβαια) έχει φτάσει όλα τα πράγματα , σε ολους τους τομείς στα όρια τους.
Ως αποτέλεσμα αυτής της κρίσης, οι πολιτικοί αλλά και οι πολιτική , έχει χάσει κάθε αξιοπιστία στον μέσο πολίτη Και δικαίως.
Δυστυχώς , όμως μέσα σε αυτή την απαξίωση, όπως είναι φυσικό φωνές που χαϊδεύουν αυτιά, λαϊκίστικες υποσχέσεις από οποία πλευρά και αν προέρχονται , γίνονται αυτόματα δεκτές.
Μόνον που τώρα πια, επειδή οι εποχές (και οι άνθρωποι) έχουν αλλάξει πάρα πολύ , κι ας μην το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι από τους πολιτικούς μας ταγούς, όσο εύκολα κάποιοι πιστεύουν τις υποσχέσεις και ζητωκραυγάζουν, τόσο εύκολα (ίσως και ευκολότερα) όταν δεν τις δουν να πραγματοποιούνται (γιατί συνήθως είναι ψεύτικες –μη πραγματοποιήσιμες) απογοητεύονται και το χειροκρότημα γίνεται «γιούχα».
Σε αυτό το σημείο βρίσκεται αυτά τα χρόνια η χώρα μας. Οι πολιτικοί απογοητεύουν ο ένας μετά τον άλλον τους πολίτες είτε γιατί τους υπόσχονται ψεύτικους παραδείσους , είτε γιατί δεν έχουν το θάρρος και την τόλμη να κάνουν αυτά που πρέπει και να πουν καθαρά την αλήθεια .
Τώρα ζούμε το προτελευταίο επεισόδιο αυτού του «έργου». Η κρίση έφαγε ήδη δυο πρωθυπουργούς, τον Γ Παπανδρέου και τον Α Σαμαρά και ήδη αρχίζει να τρώει και τον τρίτο, τον Α Τσίπρα
Ας δούμε την ιστορία από το μέλλον.
Η κυβέρνηση Τσιπρα, κάτω από την πίεση της πραγματικότητας , μια πραγματικότητα που δεν ήθελε να δει ή δεν μπορούσε να δει ή έκανε πως δεν έβλεπε ( διαλέγετε και παίρνετε), οδηγήθηκε σε συμφωνία όμοια σχεδόν με τις υπάρχουσες , αλλά με άλλες ονομασίες.
Αυτό για να μπορέσει να το «περάσει» στους ψηφοφόρους της.
Αν και με δυσκολίες, τώρα η συμφωνία προχωρεί.
Όμως , μέσα στους επομένους μήνες και κάτω από την ασφυκτική πίεση των εταίρων και δανειστών , που έχουν ήδη δείξει τις διαθέσεις τους, θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε συγκεκριμένες αποφάσεις-μετρά. Αποφάσεις όχι που μόνον θα είναι δύσκολο να περάσουν από υπουργικό συμβούλιο και κοινοβουλευτική ομάδα αλλά και να εξηγηθούν στους ψηφοφόρους στους όποιους δόθηκαν απλόχερα άλλες υποσχέσεις.
Αποφάσεις επίσης που η κυβέρνηση δεν θα θέλει να πάρει για να μην τις χρεωθεί.
Αυτό σημαίνει ότι θα οδηγηθούμε όχι σε εκλογές (μια και θα βρισκόμαστε και πάλι στο ίδιο αδιέξοδο) αλλά σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» για να αποφύγουμε την χρεοκοπία. Και βέβαια για να επιμεριστούν οι ευθύνες και το πολιτικό κόστος.
Μια κυβέρνηση, εκεί προς το καλοκαίρι που θα στηρίζουν τα 2/3 του Σύριζα, η ΝΔ (σχεδόν όλη) το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Μια κυβέρνηση με επικεφαλής πρόσωπο περά και έξω από τα ως σήμερα γνωστά που διαχειρίστηκαν την εξουσία και πιθανόν με πολλούς τεχνοκράτες-πολιτικούς υπουργούς.
Μια κυβέρνηση που ο λαός απογοητευμένος από όλους και τις υποσχέσεις τους θα δηχθεί ως λύση στο αδιέξοδο. Ίσως ως «το μη χείρον βέλτιστο».
Μια κυβέρνηση που για 2-3 χρόνια θα οδηγήσει την χώρα σε έξοδο από την κρίση και οι επικεφαλής της οποίας θα αποχωρήσουν από την σκηνή.
Τότε θα οδηγηθούμε σε πλήρη αναδιάταξη του πολίτικου σκηνικού , πιθανόν με νέα κόμματα , με πολλές συνεργασίες, πιθανόν σήμερα αδιανόητες Κόμματα που δεν θα είναι τα σημερινά μεγάλα πολυσυλλεκτικά.
Τότε θα ανοίξει και πάλι το καθαρά πολιτικό-ιδεολογικό παιχνίδι στην χώρα.
Ίσως εντελή αυτό να είναι που θέλουν εδώ και χρόνια οι Ευρωπαίοι εταίροι. Αφού βλέπουν ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί η δεν έχει το θάρρος να πάρει τις αναγκαίες αποφάσεις, ήθελαν να εμπλακούν όλοι στην διαχείριση της κρίσης , έτσι ώστε κανείς να μην είναι «αθώος του αίματος».
Αυτό εξηγεί και πολλές από τις κινήσεις τους.
Μια ιστορία από το μέλλον , Το κοντινό μέλλον…
Του Π. Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου